«Για τον πόνο του άλλου»!

Καθημερινά ακούμε για τραγικά περιστατικά συνανθρώπων μας, βλέπουμε τη δυστυχία γύρω μας μουντή και μελαγχολική, να τριγυρνά στο πεζοδρόμιο, να ψάχνει στους κάδους απορριμμάτων και να μας απλώνει το χέρι εκλιπαρώντας μας, συναντάμε έναν γνωστό μας ή μιλάμε στο τηλέφωνο και αμέσως σκυθρωπιάζουμε, διότι μαθαίνουμε ότι ο τάδε έπαθε τούτο και ο δείνα υποφέρει από κείνο! Σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις, λυπούμαστε, κουνάμε συγκαταβατικά το κεφάλι και ψελλίζουμε δύο τυπικά λόγια συμπαράστασης, ενώ μέσα μας ενδόμυχα, δοξάζουμε τον Θεό, που το «κακό» αυτό δε χτύπησε… τη δική μας πόρτα!!
Δεν θέλω τη νοερή αυτή σκηνή να την κάνω ακόμα πιο τραγική, προσθέτοντας και τη στυγνή πολλές φορές εκμετάλλευση, του πόνου και της δυστυχίας των άλλων. Θέλω όμως να τονίσω -όσο πιο εμφατικά μπορώ- ότι δεν υπάρχει ευτυχία μέσα σ’ ένα περιβάλλον δυστυχίας! Χαρά μέσα στην κόλαση δεν υπάρχει, διότι σύντομα θα ακουστεί… «τα κεφάλια μέσα»!
Χίλιες δικαιολογίες μπορούμε να βρούμε για να γυρίσουμε το κεφάλι μας αλλού, να κοιτάξουμε προς τα εκεί που μας βολεύει! Όλες αυτές οι δικαιολογίες είναι -περιστασιακά- εύλογες και προφανείς, αλλά πάντα θα είναι κοινωνικά απαράδεκτες και παντελώς ανήθικες και αδιέξοδες! Πάντα μπορούμε να βρούμε μια αιτία, για να δικαιολογήσουμε την αδιαφορία μας, έναν λόγο για να καταλαγιάσουμε τις ενοχές και τις τύψεις μας. Πάντα επίσης μπορούμε να βρούμε πολλούς λόγους, για να αιτιολογήσουμε την «κακή μοίρα» εκείνων των δυστυχισμένων και να ευλογήσουμε τη δική μας καλή τύχη, να τονίσουμε τη δική μας συνετή διαχείριση! Και τέλος, πάντα μπορούμε να (κατα)κρίνουμε και να υποδείξουμε, όλους αυτούς -τους κακούς ΑΛΛΟΥΣ- (μακριά από εμάς βέβαια), που είναι τελικά υπεύθυνοι γι’ αυτή την οζώδη κατάσταση!
Αργά ή γρήγορα όμως, αυτή η μαυρίλα και η μιζέρια, είναι βέβαιο ότι θα πλακώσει και σένα, αυτός ο πόνος «του άλλου», θα χτυπήσει και τη δική σου πόρτα! Και τότε θα νοιώσεις… τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια σου! Τότε, όσο πιο πολλές τέτοιες δικαιολογίες και αιτιάσεις έχεις εκφράσει στο παρελθόν, τόσο πιο οδυνηρό είναι θα είναι, να βλέπεις τους φίλους και τους συνανθρώπους σου, να στέκονται απέναντί σου… όπως και εσύ έκανες προηγουμένως! Να ξέρεις ότι τώρα αυτοί σκέφτονται, ΟΠΩΣ ΕΣΥ… χθες!
Οταν δεν καταλαβαίνουμε ότι το αύριο ΕΜΕΙΣ το προετοιμάζουμε από σήμερα, πώς να αντιληφθούμε ότι το οδυνηρό σήμερά μας ΕΜΕΙΣ το είχαμε προετοιμάσει από χθες, με τη δική μας αδιαφορία, με την επιπολαιότητά μας, με τις επιλογές μας και με μια άθλια αντίληψη: «ας κάνω εγώ τη δουλειά μου και κομμάτια… ας γίνουν οι άλλοι»! Η ατομική μας ευθύνη αφορά τη δικαιοσύνη, κλιμακώνεται, ονομαστικοποιείται και αποδίδεται (θα πρέπει τουλάχιστον). Αλλά η «συλλογική ευθύνη» μας, χαρακτηρίζει ολόκληρη την κοινωνία και δείχνει την ποιότητά της!
Θα μπορούσαμε βέβαια να βρίζουμε αενάως -και δικαιολογημένα- τη βρόμικη και ανίκανη «εξουσία», που τελικά είναι υπεύθυνη για όλα τα δεινά μας. Καμιά αντίρρηση επ’ αυτού! Όμως έτσι -χωρίς ίχνος ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗΣ- απλά απενοχοποιούμαστε και καλύπτουμε το πρόβλημα, κάτω από το χαλί της υποκρισίας μας.
Η κοινωνία είναι σαν ένα «μπουκάλι» κρασί, η ποιότητα του οποίου εξαρτάται από πολλά πράγματα. Έτσι, λοιπόν, η «εξουσία» -που εμείς επιλέγουμε- ανεβαίνει στον «λαιμό του μπουκαλιού», αλλά ποτέ δεν θα πάψει νάναι και αυτή, ένα τμήμα από το συνολικό δικό ΜΑΣ «περιεχόμενο»! Όσες φορές και αν το αναδεύουμε, κάθε φορά θα στέλνουμε ένα τμήμα, από το περιεχόμενο ΜΑΣ, ψηλά πάνω στον λαιμό του μπουκαλιού ΜΑΣ! …Όμως, η ποιότητα του «κρασιού» μας, ΠΑΝΤΑ θα είναι η ίδια!