Για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Κύριε Διευθυντά,
υπάρχει μία διαπάλη όσον αφορά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σχετικά με το ποιος αντιμετώπισε τον φασισμό πιο πολύ από τον άλλον, ποιος έχει ευθύνη για το ξέσπασμα του και ποιος όχι και συγκεκριμένα η διαπάλη είναι μεταξύ καπιταλισμού (Δύσης) και σοσιαλισμού [Σοβιετική Ένωση (Σ.Ε)].
Όπως δείχνει η σημερινή πραγματικότητα (που δεν υπάρχει και η Σ.Ε) ο ανταγωνισμός για το μοίρασμα των κερδών-από το ξεζούμισμα των λαών-μεταξύ των καπιταλιστών και των κρατών τους κρατά θερμές εστίες στην περιοχή με κίνδυνο μεγαλύτερης ανάφλεξης.
Ας πάμε στο 1914 στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο οποίος έληξε με ήττα της Γερμανίας η οποία ήθελε μετά να πάρει τη ρεβάνς.
Η διαφορά του Β’ από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ότι το 1917 έγινε νικηφόρα εργατική επανάσταση και έτσι στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρχε εργατικό κράτος ανάμεσα στους ανταγωνιστές καπιταλιστές. Ετσι αρκετές Δυτικές εταιρείες ενίσχυσαν τον Χίτλερ ώστε να τον στρέψουν κατά της Σ.Ε. και έτσι “με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια”, και να διαλύσουν το εργατικό κράτος και να αδυνατίσουν τον ανταγωνιστή τους τη Γερμανία παράλληλα με τα μέτωπα Αφρικής, Ιταλίας, Νορμανδίας, κ.λπ.
Εδώ να σημειώσουμε ότι ο πόλεμος όσον αφορά τους δυτικούς καπιταλιστές (μαζί και η Γερμανία) ήταν για την μοιρασιά της λείας, ενώ ο πόλεμος όσον αφορά την Σ.Ε. ήταν πατριωτικός όπως ήταν πατριωτικά και τα λαϊκά αντιστασιακά κινήματα σε διάφορες χώρες.
Οσον αφορά το ποιος σήκωσε παραπάνω βάρος κατά του Αξονα μαρτυρούν τόσο οι νεκροί όσο και πόσες Μεραρχίες του Αξονα ήταν στο Ανατολικό Μέτωπο και πόσες στα άλλα μέτωπα.
Ενδεικτικά: Οχι στην αρχή αλλά το 1943: 26 Γερμανικές Μεραρχίες κατά ΗΠΑ – Αγγλίας στην Ιταλία – στο ανατολικό μέτωπο 257 Γερμανικές.
Κατά την απόβαση στην Νορμανδία 6/1944: τετραπλάσιες Γερμανικές Μεραρχίες στο Ανατολικό Μέτωπο από το Δυτικό.
Οσον αφορά τους νεκρούς στη Σ.Ε. ήταν 20 εκατομμύρια, στην Βρετανία 375 χιλιάδες, στις ΗΠΑ 405 χιλιάδες.
Όσον αφορά το σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ να πούμε ότι προηγήθηκε η συμφωνία του Μονάχου μεταξύ των Δυτικών και της Γερμανίας που έδινε αέρα στον Χίτλερ για επίθεση προς Ανατολάς και η άρνηση των Δυτικών στις προτάσεις της Σ.Ε. για έγκαιρο συντονισμό για την απόκρουση της σχεδιαζόμενης επίθεσης της Γερμανίας.
Η Σ.Ε. έπρεπε να κερδίσει χρόνο για να ετοιμαστεί για την επίθεση εναντίον της την οποία βοηθούσαν και οι Δυτικοί.
Οσον αφορά την “κατάκτηση” από την Σ.Ε. άλλων λαών (των Βαλτικών) έγιναν λαϊκές επαναστάσεις σε αυτές τις χώρες οι οποίες πήραν απόφαση να ενταχθούν στην δύναμη της Σ.Ε. όπως έγινε με όλες τις Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες από τις οποίες απαρτιζότανε η Σ.Ε. Μήπως ο ελληνικός λαός έκανε “επανάσταση” και αποφάσισε να ενταχθεί στο Γ’ Ράιχ; Οι μόνοι που το έκαναν ήταν αυτοί που συνεργάστηκαν με αυτούς.
Η διαπάλη αυτή έχει σημασία σήμερα όπου το κριτήριο του κέρδους κυριαρχεί στα πάντα και οι ανάγκες των λαών έρχονται σε δεύτερη μοίρα ακόμα και η ζωή τους. Το να επιλέγεις ποιος θα μπει σε ΜΕΘ και ποιος θα πεθάνει (σε ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες) είναι η βαρβαρότητα.
Το ότι πριν τρία χρόνια σταμάτησε η χρηματοδότηση έρευνας για εμβόλιο για τους κορωνοϊούς γιατί τότε δεν ήταν πανδημία και δεν θα έφερνε κέρδη είναι μεγάλη βαρβαρότητα. Το κέρδος σκοτώνει όχι μόνο με τους πολέμους. Το σύνθημα “Σοσιαλισμό ή Βαρβαρότητα” είναι επίκαιρο όσο ποτέ.

Νίκος Καπριδάκης,
Αρμένοι
Αποκορώνου