Για τον Βαγγέλη και το κάθε διαφορετικό παιδί

Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή τον τρόπο που η κοινωνία μας αντιμετωπίζει τη διαφορετικότητα.
Το σχολείο σε μαθαίνει από την πρώτη στιγμή που περνάς την αυλόπορτα να είσαι υπάκουο και πειθήνιο όργανο. Σε μαθαίνει στη βία. Το σχολείο δεν είναι ο τόπος που το παιδί θα γίνει άνθρωπος ελεύθερος, αλλά «χρήσιμος πολίτης», δηλ. θα μάθει να μην αντιδρά, να δέχεται αγόγγυστα τις αποφάσεις της εκπαιδευτικής και αργότερα της εκάστοτε εξουσίας. Γίνεται ο χώρος μέσα στον οποίο συντελείται συστηματικά η λοβοτομή της νεολαίας. Η πολιτική παίζει και αυτή σε κάθε επίπεδο τον ρόλο της. Με τους νόμους που καθορίζουν τον τρόπο πειθαναγκασμού, αλλά και με τα ρουσφέτια και τις κάθε λογής παρεμβάσεις. Η οικογένεια από την άλλη σε μαθαίνει αν δεν είσαι βίαιος, να γίνεις «για να σταθείς στην αυριανή κοινωνία» και αν δεν μπορείς, αν είσαι ευαίσθητος ή στη μερίδα των ανθρώπων που βλέπουν διαφορετικά τις σχέσεις, δεν σε βοηθά, σε κρύβει και πολλές φορές σε αποκηρύσσει, σε αφήνει μόνο. Ο Βαγγέλης ήταν τελικά περισσότερο δυνατός από όλους αυτούς τους νταήδες που τραμπούκιζαν εις βάρος του, αφού βρήκε το θάρρος να βάλει τέρμα στη ζωή του. Θάρρος που κανένα από αυτά τα φασιστοειδή δεν έχουν. Ομως το θέμα δεν σταματά εδώ. Ο χαμός του Βαγγέλη βγάζει στην επιφάνεια την υποκρισία της κοινωνίας μας και τον καθωσπρεπισμό. Ας σκεφτεί μόνο ο καθένας μας πόσες φορές είπε στο παιδί του «βάρα και συ αν σε βαράνε» ή «μη μιλάς, μην ανακατεύεσαι, εσένα σε ενδιαφέρει μόνο ο βαθμός σου». Πόσοι εκπαιδευτικοί αδιαφόρησαν σε περιπτώσεις βίαιων συμπεριφορών και πόσες περιπτώσεις ξέρουμε διαφορετικά παιδιά, «που δεν γίνονται άντρες», να είναι «η ντροπή της οικογένειας». Αυτές οι γραμμές δεν έχουν σκοπό να συμπονέσουν, να διδάξουν, να προτρέψουν ή να αποτρέψουν, γιατί όλοι ήμαστε συνένοχοι στο έγκλημα. Μόνο θυμός και πίκρα είναι αυτό που τελικά μένει.