Για τους πρόσφυγες

Εχει γίνει πλέον καθημερινό το φαινόμενο του πνιγμού προσφύγων στα νερά του Αιγαίου. Αυτό το δράμα πολλοί συμπολίτες μας το ζουν από κοντά. Πλαστικές βάρκες τσακίζονται στα βράχια, άνθρωποι πέφτουν στα νερά, μωρά αλλάζουν χέρια και αλληλέγγυοι καθημερινοί άνθρωποι του μόχθου δίνουν απ’ το υστέρημά τους για την επιβίωση των προσφύγων.
Παρά τα τραγικά αποτελέσματα, δεν έχει αλλάξει η ευρωπαϊκή πολιτική απέναντι στους πρόσφυγες. Με την πολιτική της η Ε.Ε. υποχρεώνει τους πρόσφυγες να μπαίνουν σε πλαστικές βάρκες και όσοι γλυτώνουν από τη θάλασσα ξεκινάνε ένα άλλο Γολγοθά, στη στεριά. Είναι τελείως υποκριτικό να αφήνουν τους ανθρώπους να θαλασσοπνίγονται και μετά να κάνουν πως τους φροντίζουν και πως τους θέλουν. Ομως οι χώρες που έχουν ανάγκη από εργατικά χέρια θα μπορούσαν να κάνουν το ταξίδι αυτών των ανθρώπων ασφαλές και με αξιοπρέπεια. Δεν θα ήταν καλύτερο να μπουν από την Τουρκία σε ασφαλή πλοία; Και προπαντός δεν θα ήταν πιο ανθρώπινο;
Θα πει κάποιος, καλά και πόσοι θα μπουν στα πλοία; Η απάντηση είναι όσοι θέλουν. Η Ευρώπη τουλάχιστον τώρα, έχει ανάγκη από εργατικά χέρια. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ανάγκη από μια ήρεμη και ειρηνική ζωή. Δεν έχουν στόχο την «πολιτισμική αλλοίωση» των χωρών που θα τους δεχτούν, αλλά την αφομοίωσή τους. Οπου δεν υπάρχει δουλειά οι πρόσφυγες δεν θέλουν να πάνε, γιατί δεν θέλουν να ζήσουν τα παιδιά τους στη μιζέρια και τη στέρηση. Παράδειγμα ότι δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα, αφού η οικονομική κρίση δεν αφήνει πολλά περιθώρια εργασίας.
Γι’ αυτούς που λένε να μείνουν στις χώρες τους, να μην τους δεχτούμε στην Ευρώπη, να κλείσουμε τα σύνορα, να τους επαναπροωθούμε κ.λπ. θα τους θυμίσω ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν θα κινούσαν για το αβέβαιο ταξίδι τους αν δεν υπήρχε στις χώρες τους η δυστυχία και η πείνα, για τα οποία τη μεγαλύτερη ευθύνη (για να μην πούμε όλη) την έχουν οι “πολιτισμένες” δυτικές χώρες που δεν διστάζουν να δημιουργούν πολέμους και να εξοπλίζουν τρομοκράτες για τα πολιτικά και οικονομικά τους συμφέροντα.