Για τους πεσόντες πολεμιστές στην Κύπρο το 1974

«Για σένα Κύπρο Αθάνατη πατρίδα τιμημένη,
Θα δώσω από το αίμα μου κάθε σταλαγματιά…
Για να σε δω ελεύθερη και χιλιοδοξασμένη,
Δεν θα διστάσω Κύπρο μου να πέσω στη φωτιά!!!»

Τους πιο πάνω στίχους έγραφε και τραγουδούσε ο Ηρωας – ποιητής του απελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου Ευαγόρας Παλληκαρίδης, δυο δεκαετίες περίπου πριν από το 1974, λίγο πριν πάρει την… ανηφοριά για να βρει τα σκαλοπάτια που πάν’ στη Λευτεριά!

17 χρόνια μετά το ηρωικό πέρασμα του Ηρωα από την αγχόνη και 14 χρόνια μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου, οι Αθάνατοι Νεκροί μας, των οποίων τη μνήμη τιμούμε σήμερα, οι πιο πολλοί στην ίδια περίπου ηλικία με τον Ηρωα, μετουσίωσαν σε πράξη τους στίχους του ποιητή. Δεν δίστασαν για την Κύπρο να πέσουν στη φωτιά, δίνοντας από το αίμα τους κάθε σταλαγματιά…

Γνήσιοι απόγονοι του Λεωνίδα και του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του Αθανάσιου Διάκου και των Μακεδονομάχων, των αγωνιστών της Πίνδου του 1940 και της Μάχης της Κρήτης του 1941… και γαλουχημένοι με τους αγώνες του Γρηγόρη Αυξεντίου, του Ανδρέα Δημητρίου,του Μιχαλάκη Καραολή, του Κυριάκου Μάτση και του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, όταν τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1974 κλήθηκαν «να φυλάνε Θερμοπύλες…», χωρίς δεύτερη σκέψη, έθεσαν τα νεανικά κορμιά τους «τροχοπέδη» στην τουρκική προέλαση, γιατί έμαθαν από το Θουκυδίδη πως «Μητρός τε και πατρός τε και των άλλων προγόνων, απάντων, Αγιότερο και Τιμιότερο εστίν η Πατρίς» και από το Στρατηγό Μακρυγιάννη πως «Όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας…».

Σαράντα επτά χρόνια μετά, και αφού «οι Μήδοι πέρασαν» με τη βοήθεια και πάλι του «Εφιάλτη», βρισκόμαστε σήμερα μπροστά στο Ηρώο των παλικαριών μας, από σεβασμό, δέος και εκτίμηση της ανδρείας και της παλικαριάς τους… Για να αποτίσουμε τον ελάχιστο φόρο τιμής στούς Ηρωες Συμπολεμιστές, να αναβαπτιστούμε μέσα από το μεγαλείο της θυσίας τους και να επαναβεβαιώσουμε το σπαρακτικό λόγο του Στρατηγού Μακρυγιάννη, τον απολογητικό και πικραμένο λόγο του πως «Κι όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας. Να ‘ρθή ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα και να μου βγάλη και τα δυο μου μάτια. Ότι αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει. Αν η πατρίδα μου είναι αχαμνό, δέκα μάτια να ‘χω, στραβός θα νάμαι…».

Όσο αγαπούμε την πατρίδα μας Ελλάδα και την Κύπρο δεν αγαπούμε άλλο τίποτα… Η Κύπρος, που δεκαπέντε χρόνια μετά, κατέστη μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας, εξακολουθεί να κρατείται διαιρεμένη με τη δύναμη των όπλων του Αττίλα και με τη μισή επικράτεια της να ποδοπατείται από τη βάρβαρη μπότα του κατακτητή… Της χώρας που ονειρεύεται να καταστεί επίσης μέλος της «πολιτισμένης» Ευρώπης, όμως με το «δίκαιο του δυνατού» και την ανοχή των ισχυρών της γης, εξακολουθεί να τορπιλίζει κάθε προσπάθεια ειρηνικής επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος. Όπως γίνεται και σήμερα επιδεικνύοντας το μέγεθος της τουρκικής αδιαλλαξίας και αποδεικνύοντας σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο πως και σήμερα, στον 21° αιώνα, «ο νόμος της ζούγκλας» εξακολουθεί να πρυτανεύει εκεί όπου τα συμφέροντα των μεγάλων δεν θίγονται, ή ακόμα εκεί όπου εξυπηρετούνται.

Κυρίες και Κύριοι…

Αγαπητοί μου φίλοι και φίλες – Συμπολεμιστές Εκ μέρους του Παγκρήτιου Συνδέσμου Πολεμιστών Κύπρου 1974 και εμού προσωπικά ως ιδρυτής και Πρόεδρος του σήμερα, σας ευχαριστούμε και σας ευγνωμονούμε, που αποδεχτήκατε το αίτημα μας και βρίσκεστε σήμερα μαζί μας, συν – εκτιμητές και συν – προσκυνητές της θυσίας των Πεσόντων Αδελφών μας.

Παρομοίως εκτιμούμε και τη δική σας παρουσία εκλεκτοί προσκεκλημένοι και σας ευχαριστούμε, τόσο εσάς, όσο και τους φορείς που εκπροσωπείτε… Ευχαριστούμε που τιμάτε τους νεκρούς μας και τη θυσία τους… Αυτούς, που η σφαίρα του κατακτητή πέρασε δίπλα από κάποιους από μας, προτού καρφωθεί στο δικό τους στήθος. Ή αυτούς που τα κορμιά τους έγιναν ασπίδα στα εχθρικά βόλια για να γλυτώσουν κάποιοι άλλοι από μας, τους Συνάδελφους και Συμπολεμιστές τους…

Όμως, εκλεκτοί προσκεκλημένοι, εμείς οι Έφεδροι, Συνάδελφοι, Συναγωνιστές και Συμπολεμιστές των Ηρώων μας, 47 χρόνια μετά από το ματωμένο εκείνο καλοκαίρι του 1974, ακόμα δεν έχουμε στ’ αλήθεια ξεκαθαρίσει αν όλοι εμείς, που γλυτώσαμε από του Αττίλα τη λαίλαπα και του «Χάρου το δρεπάνι» πρέπει να νοιώθουμε περισσότερο ή λιγότερο τυχεροί… Λιγότερο ή περισσότερο άτυχοι! Δεν μπορούμε ειλικρινά να ξεχωρίσουμε, ποιοι στ’ αλήθεια είναι οι τυχεροί: Αυτοί; οι νικητές της Ζωής, που με τη θυσία τους καταργήσανε το θάνατο και πέρασαν στην Αθανασία ως «αιώνιοι έφηβοι»; Αυτοί; που θα τους έχουμε ως παράδειγμα για μας και τα παιδιά μας; …Αυτοί αλήθεια είναι οι άτυχοι; Ή εμείς που παραμείναμε να κουβαλούμε το στίγμα της μοιρασμένης πατρίδας, αλλά και της προδομένης γενιάς;

Ο μεγάλος πολιτικός και μέγας Στρατηγός Περικλής, στο μνημειώδη Επιτάφιο του, όπως μας τον μετέφερε ο ιστορικός Θουκυδίδης, μεταξύ άλλων τόνιζε: «άθλα γάρ οις κείται αρετής μέγιστα, τοις δέ καί άνδρες άριστοι πολιτεύουσιν». που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει, «όπου τα βραβεία τής αρετής είναι τά πιο μεγάλα εκεί συγκαταλέγονται μεταξύ των πολιτών καί οι πιο ενάρετοι άνδρες».

Και τα βραβεία της αρετής και της ανδρείας στην προκειμένη περίπτωση τα έχουν κερδίσει με το αίμα και τις πράξεις τους, οι Αθάνατοι Νεκροί μας των οποίων σήμερα τιμούμε την μνήμη. Δεν τους τα δώσαμε… Τα πήραν!

Κλείνοντας αυτή την ώρα ευλαβικά το γόνυ και υποκλινόμενοι μπροστά στο μέγεθος του ηρωισμού τους, υποσχόμαστε πως η θυσία τους δεν ήταν μάταιη, αλλά αποτελεί για μας τους Εφέδρους και όλους τους σημερινούς προσκυνητές του μεγαλείου τους, πυξίδα και καθοδηγητή, στον αγώνα για απελευθέρωση και προάσπιση όλων των κατεχομένων εδαφών μας. Αντιλαμβανόμαστε τις δυσκολίες, όμως όπως και κείνοι γνωρίζουμε πως «Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία» και πως «Η μεγαλοσύνη στα Έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα, μα με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με αίμα!».

Τα Ελληνόπουλα δεν ξέρουν μόνο πως πρέπει να ζουν, ξέρουν και πως πρέπει να πεθαίνουν.Και στον απολογητικό και πικραμένο λόγο του Στρατηγού Μακρυγιάννη, «Όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας…». Εμείς προσθέτουμε «κι όσο υπάρχουν ήρωες που απέδειξαν την αγάπη προς την πατρίδα με το αίμα τους εμείς θα τους τιμούμε…». Είτε εδώ, μπροστά στο μνημείο θύμησης της θυσίας τους, είτε οπουδήποτε αλλού… Αφού και πάλι κατά τον Περικλή «ανδρών επιφανών, πάσα γη τάφος!!!»

Αιώνια η Μνήμη τους!

Α θ ά ν α τ ο ι.

Σημ.: Ομιλία που εκφωνήθηκε την Κυριακή, 18 Ιουλίου στη Λέσχη Αξιωματικών Φρουράς Χανίων