«Το Θέατρο άντεξε, αιώνες τώρα σε πολέμους, επιδημίες, πανδημίες, λογοκρισίες και κάθε λογής αποκλεισμούς» λέει στα “Χ.ν.” ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιάννης Αναστασάκης, με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί με τίτλο: «…και Ιουλιέτα» του Άκη Δήμου. Πρόκειται για έναν ενδιαφέρον μονόλογο από την ηθοποιό Σοφία Δερμιτζάκη που θα παρουσιαστεί το Σάββατο 14 στις 21:00 και την Κυριακή 15 Μαΐου στις 20:00 , στο YouCA, από το MoueTTe theatre group.
• Πώς προσεγγίσατε την παράσταση σκηνοθετικά;
Έχοντας την τύχη να συνεργαστώ με μια εξαιρετική ηθοποιό, τη Σοφία Δερμιτζάκη, φρόντισα μονάχα να ανοίξω δρόμους στις δικές της ευαισθησίες για να μη χαθεί στη γλυκύτητα του λυρικού λόγου, να μη στομώσει την οξύτητα των σκέψεων που πολιορκούν την ηρωίδα, να μας αποκαλύψει με γενναιότητα τον αυτοσαρκασμό της. Η Μαχαιριανάκη έστησε ένα χώρο λιτό, σχεδόν ασπρόμαυρο με μονάχα δυο χρωματιστές πινελιές(το μπλε του κοβάλτιου δηλητήριο στο γυάλινο δοχείο και την αιμάτινη πολυθρόνα) κι ο Αλεξάκης έδωσε υπόσταση στο ημίφως και στην αγέρωχη νύχτα που πλησιάζει.
• Ποιες σκέψεις ή συναισθήματα θα επιθυμούσατε να δημιουργήσει ο μονόλογος στον θεατή;
Ο μονόλογος αυτός δίνει την ευκαιρία στο θεατή να αναλογιστεί το μεγαλείο της Αγάπης, να συγκινηθεί βλέποντας τη δική του ιστορία ζωής στη σκηνή: να ζήσει ξανά την ταραχή του πρώτου βλέμματος, να νιώσει τη θαλπωρή της ανθρώπινης παρουσίας, να συγκινηθεί με την αφοσίωση του ερωτευμένου προσώπου, να αφήσει χώρο στη νοσταλγία των χαμένων ερώτων. Και, τέλος, να σκεφθεί πως η ζωή είναι μικρή κι οφείλουμε στον εαυτό μας να τη γευτούμε και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της.
• Πώς βλέπετε το θέατρο, μετά από δύο χρόνια πανδημίας; Θα επιβιώσει;
Το Θέατρο άντεξε, αιώνες τώρα σε πολέμους, επιδημίες, πανδημίες, λογοκρισίες και κάθε λογής αποκλεισμούς. Η συνωμοσία στη θεατρική αίθουσα, όπου θεατές και ηθοποιοί συμμετέχουν σε μια μοναδική κάθε φορά τελετή, δε συγκρίνεται με άλλες μορφές τέχνης. Μπορεί το Θέατρο να μην έχει πιθανόν την παγκοσμιότητα της Μουσικής ή την πλαστικότητα ενός ζωγραφικού πίνακα, να μη διαθέτει την ευκολία πρόσβασης όπως μια κινηματογραφική ταινία ή την ελευθερία της κίνησης των σωμάτων που χαρακτηρίζουν το Χορό, όμως προσφέρει σε όλους μας- καλλιτέχνες και θεατές- μιαν ανεπανάληπτη εμπειρία: γελάμε μαζί, δακρύζουμε μαζί, σκεφτόμαστε μαζί, σιγοτραγουδάμε μαζί. Κι αυτό το «μαζί», το τόσο ακριβό και τόσο εφήμερο, το τόσο δυνατό και τόσο στιγμιαίο μόνο το Θέατρο μπορεί να μας το δώσει. Νομίζω. Ίσως και να μεροληπτώ. Συγχωρέστε με! Όμως όσοι έχετε δει θέατρο πρόσφατα, όσοι βλέπετε θέατρο στις γεμάτες ξανά σκηνές της χώρας, θα με καταλάβετε.
