Τίτλος του βιβλίου του Γιάννη Φιλιππάκη που τυπώθηκε τον Σεπτέµβριο του 2024.
Με λένε Γιάννη Φιλιππάκη. Όταν το 1936 πέθανε ο πατέρας µου, Φίλιππος, ήµουν 2 ετών και βρισκόµουνα µε τη µητέρα µου Κυριακή Ψαθογιαννάκη και τον αδελφό µου, στην Αθήνα.
Μικρά παιδιά ζήσαµε την πείνα, την φτώχεια, την κακουχία. Καθηµερινά βλέπαµε στον δρόµο να πεθαίνουν άνθρωποι από την πείνα. Η µητέρα µου οργανώθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση «Εθνική Αλλυλεγγύη». Μάζευαν ρούχα για τους αντάρτες και φυγάδευαν Εγγλέζους και Εβραίους…
…Το 1942- 1943 πήγαινα β’ τάξη. Ήµουνα ξυπόλυτος, νηστικός, και είχα ένα αναγνωστικό µία πλάκα και ένα κονδύλι. Οι Γερµανοί συλλαµβάνουν την µητέρα µου, τον αδελφό µου και εµένα από το σχολείο. Σε µια κλούβα µας µετέφεραν στο κολαστήριο των ΕΣ- ΕΣ στην οδό Μερλίν.
Βασάνιζαν την µητέρα µου, µπροστά σε εµένα και τον αδελφό µου. Εγώ 8 χρονών, έβλεπα τον Γερµανό να σηµαδεύει την µητέρα µου µε το περίστροφο για να οµολογήσει. Είµαι 90 χρονών, δεν θα µου φύγει αυτή η εικόνα από το µυαλό…
… Αργότερα µας πήγανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Χαϊδάρι. Εκεί ανακρίνανε και βασανίζανε όλους… Όσοι γυρίζανε στο τέλος της µέρας, είχαν έντονα τα σηµάδια βασανισµού. Όσοι δεν γύριζαν, τα ξηµερώµατα ακούγαµε πυροβολισµούς και τους εκτελούσαν.
Πήραν και την µητέρα µου για δέκα µέρες για ανάκριση. Οι άλλες κρατούµενες µας έπαιρναν αγκαλιά και µας παρηγορούσαν…
… Μάρτιος το 1944, γυρίσαµε σπίτι µας στο Θησείο, οδός Μηλέως 18. Ήτανε µία αυλή που είχε πολλά µικρά σπίτια γύρω- γύρω. Τα βράδια έρχονταν κρυφά άντρες και γυναίκες, έβγαζαν προκυρήξεις µέσα από τσάντες µε λαχανίδες και τις µοίραζαν. Οι άνθρωποι της οργάνωσης, µας έµαθαν να σκαρφαλώνουµε στα Γερµανικά φορτηγά που µετέφεραν τρόφιµα και τα πετούσαµε κάτω, για να τα µαζέψουν και να ταϊσουν τα παιδιά τους. Ήµασταν οι «σαλταδόροι»
… Οκτώβριος 1944. Η Αθήνα ελευθερώνεται. Ελληνικές σηµαίες, αγγλικές ρώσικες νεοζηλανδικές, λάβαρα και εικονίσµατα γέµισε η Αθήνα, η Οµόνοια και το Σύνταγµα. Καµπάνες χτυπούσαν χαρµόσυνα και ο κόσµος έκλαιγε από χαρά…
… Σε δύο µέρες τα ∆εκεµβριανά. Αλληλοσκοτωµός, εµφλύλιος σπαραγµός µέχρι το 1949…
Ανεξίτηλες µνήµες ενός µικρού παιδιού. Μια παιδική ψυχή γεµάτη µε τον πόνο της ορφάνιας , αγωνία για την βασανισµένη µάνα, αγώνας παιδικός για την Ελευθερία.
Γιάννης Φιλιππάκης, ένας αφανής ήρωας. Ένας ήρωας που αργότερα συµπορεύεται στη ζωή µε την Ρουµπίνη Κουριδάκη, µία ηρωίδα που στα 7 της χρόνια έζησε την ανέλεγκτη κτηνωδία των Γερµανών στο χωριό Κακόπετρος. Τότε σκοτώθηκε από τους Γερµανούς η γιαγιά Ρουµπίνη, η Ελευθερία Κουριδάκη, η Αικατερίνη Κουριδάκη και ο τρίχρονος Μανωλάκης.
Ο Γιάννης και η Ρουµπίνη µε την αγάπη τους έφτιαξαν µία όµορφη οικογένεια. Τα κορίτσια τους Κική και Σούλα, οι γαµπροί , τα εγγόνια και τα δισέγγονα.
… Η Ρουµπίνη Κουριδάκη – Φιλιππάκη έφυγε το 2021… Έφυγε για την αιώνια ζωή και την γειτονιά των καλών ανθρώπων… αναφέρει ο Γιάννης στο βιβλίο και τελειώνοντας …Έµεινα µόνος… να σκέφτοµαι και να αναπολώ, όµως µοναξιά δε νιώθω, γιατί έχω και την ανάγκη και την φροντίδα της οικογένειας…
Έτσι τελειώνει τις αναµνήσεις του ο Γιάννης. Ο αγαπητός µου Γιάννης που µου χάρισε το βιβλίο του, που όταν διάβασα την αφιέρωση : « Στην οικογένεια Αντωνίου Μαυροµατάκη µε εκτίµηση, Γιάννης Φιλιππάκης, Χανιά 30/09/2024» , ένιωσα απεριόριστη συγκίνηση. Τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς µου που µου χάρισε αυτό το βιβλίο.
∆εν είναι ένα απλό βιβλίο. Είναι µία ψυχή βασανισµένη, δυστυχισµένη που έζησε από πολύ νωρίς την ορφάνια, την πείνα, την αγωνία του πολέµου. ∆εν λύγισε . Στέκεται ακόµη και τώρα στα 90 της χρόνια, όρθια αγέρωχη και υπερήφανη. Υπερήφανη για τα χρόνια της Αντίστασης και υπερήφανη για την οικογένειά που δηµιούργησε. Μια ψυχή ηρωική. Στο τέλος του βιβλίου γράφει:
…»H ιστορία είναι αληθινή, όταν την γράφουν αυτοί που την ζήσανε…»
Ας είναι η ζωή του κυρ. Γιάννη φωτεινό παράδειγµα για τα εγγόνια, τα δισέγγονα και για όλους τους νέους.
Είµαι πολύ τυχερή που γνώρισα και αυτόν και την οικογένειά του.
