Υποκύπτοντας στους αδυσώπητους βιολογικούς νόμους ολοκλήρωσε τελικά την παρουσία του σε αυτόν τον πλανήτη και έφυγε για το ταξίδι χωρίς γυρισμό τη Δευτέρα 17/4/20 ο Γιάννης Γαλανάκης από τον Βατόλακκο. Την ερχόμενη Κυριακή (14/6) θα τελεστεί το 40ήμερο Μνημόσυνό του και εγώ σαν γνώριμος και στενός συνεργάτης του, θεώρησα χρέος μου να αφιερώσω σήμερα μερικά λόγια στη μνήμη του.
OΓιάννης Γαλανάκης ήταν ένας ασυμβίβαστος και επίμονος αγωνιστής της ιστορίας και της παράδοσης αλλά και της προόδου του τόπου που γεννήθηκε και μεγάλωσε.
Τον γνώρισα αρχικά το 1979-81 όταν σαν ερευνητής στο Ινστιτούτο Ελιάς είχα επί τρία χρόνια σαν συνεργάτη σε ειδικό πρόγραμμα αρδεύσεων τη σύζυγό του Αννα Πετρουλέα. Μια εξαίρετη και καλόκαρδη γεωπόνο με την οποία είχε παντρευτεί το 1976 και που δυστυχώς έφυγε πολύ γρήγορα είκοσι χρόνια αργότερα, αφήνοντας στον Γιάννη δυο εξαίρετες κορούλες την Ελπίδα και την Κοσμούλα, που με τη φροντίδα του μεγάλωσαν, σπούδασαν παντρεύτηκαν και χάρισαν στον Γιάννη πέντε εγγόνια.
Ομως πολύ στενά συνδέθηκα και συνεργάστηκα με τον Γιάννη τα τελευταία χρόνια, όταν ασχολούμενος με τα Μνημειακά Ελαιόδεντρα, δέχτηκα το 2012 την υπόδειξη και πρότασή του για την ανάδειξη της “Υψωμένης Ελιάς Βατολάκκου”.
Ετσι, η Ελιά αυτή, της οποίας την ιστορία και τον ρόλο στις θρησκευτικές παραδόσεις του τόπου ανάδειξε με δημοσιεύματα του ο Γιάννης, πράγματι αναγνωρίστηκε ως Μνημειακή από τον Σ.Ε.ΔΗ.Κ. το 2013
Στη συνέχεια χάρη στην επιμονή του Γιάννη και την προσωπική παρέμβαση του δημάρχου Γ. Μαλανδράκη, η ελιά περιήλθε ιδιοκτησιακά στον Δήμο Πλατανιά, οπότε άρχισε μια νέα προσπάθεια για την ανάπλασή της από τον Σ.Ε.ΔΗ.Κ. σε συνεργασία με τον Δήμο, η οποία τελικά ολοκληρώθηκε το 2019.
Σήμερα η ελιά αυτή αποτελεί ένα ζωντανό Μνημείο της φύσης και της τοπικής παράδοσης, κόσμημα για την περιοχή, που οι φιλοπρόοδοι κάτοικοί της ασφαλώς θα διατηρήσουν, αναδείξουν και αξιοποιήσουν περισσότερο.
Ομως διερευνώντας τις μέρες αυτές το παρελθόν του Γιάννη, διαπίστωσα ότι δεν ήταν ένας απλός άνθρωπος. Ηταν μια ξεχωριστή πολυσχιδής προσωπικότητα με έντονο πάθος για την ιστορία και τις παραδόσεις του τόπου, αλλά και ζωηρό ενδιαφέρον για τη ζωή και την πρόοδο της περιοχής του.
Αξίζει για αυτό μια πιο εμπεριστατωμένη καταγραφή της ζωής του, που κάποιοι από τους φίλους και οικείους του ελπίζω ότι δεν θα παραλείψουν. Ετσι, στο σημείωμα αυτό, σταχυολογούμε απλά μερικά μόνο σημεία από την πολυκύμαντη ζωή του.
Το 1962 προσλήφθηκε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία Χανίων αλλά το 1968, μη συμμορφούμενος με τις επιταγές της Χούντας μετατέθηκε στα Γιάννενα και αναγκάστηκε να αποχωρήσει
Το 1969 επισκέπτεται για μια εβδομάδα τα Σφακιά με τον Λευτέρη Τσουράκη και τον συγγραφέα Γιώργη Μανουσάκη ο οποίος κατέγραψε τις εντυπώσεις της περιήγησης στο βιβλίο του Οδοιπορικό στα Σφακιά.
Τη 10ετία του 1980 ως πρόεδρος της Ενωσης Χανίων για δυο θητείες αναπτύσσει έντονη Συν/κη δράση. Συμβάλλει σημαντικά στην ανέγερση συσκευαστηρίου εσπεριδοειδών στην Αγυιά, συμμετέχει στο Κεντρικό Δ.Σ. της Αγροτικής Τράπεζας αλλά και στα Δ.Σ. Κεντρικών Συνεταιρικών Οργανώσεων όπως της ΠΑΣΕΓΕΣ και της ΣΚΟΠ η όποια κατασκεύασε τα κτήρια των Περιφερειακών Αγορών σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, μεταξύ των οποίων και το κτήριο στην Αγυιά Χανίων.
Το 1975 εκδίδει την εφημερίδα ΗΛΙΟΣ επί 3 χρόνια, ενώ το 1977 ηγείται στην οργάνωση του μεγάλου αγροτικού συλλαλητηρίου που έγινε στον Κλαδισσό.
Το 1978 κατεβαίνει υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Χανίων με το ψηφοδέλτιο του Γιάννη Κλωνιζάκη.
Τη 10ετία του 1990 ως υπεύθυνος της ΝΕΛΕ με πάθος κυριολεκτικά οργώνει τα χωριά για να μεταφέρει χρήσιμες γνώσεις στους αγρότες επιστρατεύοντας ειδικούς σε διάφορα θέματα, μεταξύ των όποιων και εμένα Δεν παρέλειπε κανένα χωριό και αν δεν υπήρχε κατάλληλη αίθουσα οργάνωνε ομιλίες ακόμα και στις εκκλησίες.
Το 2002 επισκέπτεται με τον Λεων. Βεγλιρή τον Καλλικράτη και καταγράφουν τις αναμνήσεις επιζώντων από την σφαγή 32 ατόμων που έγινε εκεί από τους Γερμανούς στις 8.10.1943.
Ομως και μετά τη συνταξιοδότησή του ο Γιάννης δεν μένει άπραγος. Πάντοτε ενδιαφέρεται για τα πολιτιστικά και τα αγροτικά θέματα του τόπου.
Συμμετέχει επί πολλά χρόνια στο Δ.Σ. της Εταιρείας Κρητικών Σπουδών “Ιδρυμα Καψωμένου”, στο οποιο διατέλεσε και αντιπρόεδρος, ασχολούμενος συνεχώς με την ιστορία και τις παραδόσεις του τόπου.
Οργανώνει πολιτιστικές ημερίδες και εσπερίδες και δημοσιεύει συνεχώς άρθρα και διηγήματα. Μάλιστα η περιγραφή του για την εκτέλεση στον Κεριτή, όπως πληροφορηθήκαμε, σύντομα θα παρουσιαστεί ως θεατρικό από τον συγγραφέα Δ. Νικολακάκη.
Τα τελευταία του χρόνια, παρά τη φυσιολογική κούραση και τα θέματα υγείας που τον ταλαιπωρούν δεν χάνει το κουράγιο να ασχολείται με τα περιβόλια του στον κάμπο αλλά και τη φύτευση δέντρων ακόμη και στο βουνό, όπως έλεγε.
Αγαπητέ Γιάννη
Τα βήματα σου στον κόσμο αυτό, υπακούοντας στη φυσική νομοτέλεια, σταμάτησαν. Τα ίχνη τους όμως δεν έσβησαν.
Το έργο της ζωής σου και το ήθος σου έμειναν, παράδειγμα φωτεινό και παρακαταθήκη για όλους μας. Τα παιδιά και τα εγγόνια σου αλλά και όλοι όσοι σε γνωρίσαμε από κοντά θα υπερηφανευόμαστε για σένα.
Μπορείς να είσαι ήσυχος πως το χρέος σου στον κόσμο τούτο το επιτέλεσες επάξια.
Πορέψου με ειρήνη στη γη που αγάπησες.
