2 Κρητικοί γεννημένοι στα Χανιά, με αντιστασιακή δράση κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Το καλοκαίρι του 1968, ενάμιση σχεδόν χρόνο μετά την επικράτηση της 21ης Απριλίου κι ενώ οι κοινοβουλευτικές δυνάμεις της χώρας παρέμεναν εγκλωβισμένες ανάμεσα στην πολιτική σύγχυση και την προσωπική ανεπάρκεια, κάποιοι αποφάσισαν να δράσουν με παράτολμο τρόπο… Ο Αλέξανδρος Παναγούλης με μια απονενοημένη ενέργεια επιχειρεί να δολοφονήσει τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο και να αλλάξει έτσι τη ροή της πορείας της χούντας και του τόπου.
Τον Ιούλιο του 1968 συγκροτεί την οργάνωση ΛΑ.Ο.Σ. (Λαϊκές Ομάδες Σαμποτάζ), η οποία στοχεύει με την πρώτη της ενέργεια την κορυφή της δικτατορίας. Κάποιοι από τους συντρόφους του είναι οι (σε παρένθεση τα ψευδώνυμά τους): Γιάννης Κλωνιζάκης (Ολύμπιος), Νίκος Ζαμπέλης (Νικηφόρος), Νίκος Λεκανίδης (Λευκός), Λευτέρης Βερυβάκης (Πολύβιος), Στάθης Γιώτας (Δημοσθένης) κ.ά. Ο ίδιος παίρνει το ψευδώνυμο που θα χαρακτηρίσει όλη την πορεία του: Ανίκητος…
Το σχέδιο της οργάνωσης στόχευε, παράλληλα με την ενέργεια εναντίον του Παπαδόπουλου, στη μαζική έκρηξη βομβών σε πολλά σημεία της πρωτεύουσας, ώστε να δοθεί σε Ελλάδα και εξωτερικό η εικόνα γενικευμένης εξέγερσης.
Μετά την αποτυχημένη απόπειρα κατά της ζωής του δικτάτορα Παπαδόπουλου από τον Αλέκο Παναγούλη (13 Αυγούστου 1968), ο Λευτέρης και ο Γιάννης συνελήφθησαν στα τέλη Αυγούστου του 1968, ανακρίνονται και καταδικάζονται ο Λευτέρης σε ισόβια κάθειρξη και παρέμεινε για σχεδόν έξι χρόνια στις φυλακές Κορυδαλλού, Αίγινας, Κέρκυρας, Επταπυργίου και Τρικάλων, ενώ ο Γιάννης σε 24 χρόνια κάθειρξη και μεταφέρθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού, τις φυλακές της Αίγινας και της Κέρκυρας.
Αποφυλακίστηκαν με την αμνηστία του Αυγούστου 1973.
Ο Γιάννης και ο Λεύτερης ανήκουν στη γενιά εκείνη των Ελλήνων που όρθωσαν το ανάστημά τους στην πιο σκληρή και βάρβαρη μεταπολεμική περίοδο της χώρας μας, στη φασιστική χούντα που κατέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα το 1967. Το παράδειγμά τους αποτελεί διαχρονικά ορόσημο προσωπικής ανδρείας και υψηλού δημοκρατικού ήθους.
Θα μείνουν στη μνήμη μας αφενός σαν οι ηρωικοί συνεργάτες του αθάνατου Αλέκου Παναγούλη, για τις διώξεις και τους βασανισμούς που υπέστησαν, αφετέρου ο Γιάννης σαν εκλεγμένος μεταπολιτευτικά δήμαρχος Χανίων, ενώ ο Λευτέρης σαν εκλεγμένος βουλευτής και υπουργός επί σειρά ετών.
Η πόλη των Χανίων, μέσω του Δημοτικού Συμβουλίου της, οφείλει να τους τιμήσει δίνοντας τα ονόματά τους σε 2 κεντρικούς δρόμους της πόλης μας όπως τους αξίζει.
Προτείνω οι δρόμοι που θα δοθούν τα ανάματα τους να διασταυρώνονται. Οπως συνέδεσαν τις ζωές τους με κοινούς αγώνες, έτσι και μετά τον θάνατό τους να συναντιόνται οι δρόμοι που θα φέρουν τα ονόματά τους.
*γεωπόνος – τ. δημοτική σύμβουλος Χανίων
