Η ταφή του στο Αττικό χώμα, συντελείται με αποχαιρετισμούς και “θεσμικούς επαίνους”, δάκρυ και σπαραγμό, από τ’ αγαπημένα του πρόσωπα!
Έχει πάντως προηγηθεί ένα τετράωρο λαϊκό προσκύνημα. Ένα προσκύνημα στην αξία, και τη διαδρομή του σημαντικού Κρήτα! Ενός δημιουργού που άνοιξε μονοπάτια στους αρχέγονους Μουσικούς ήχους της Νήσος, των βαλκανίων, του Μεσόγειου πλούτου, διαμορφώνοντας ιδίωμα απολύτως αναγνωρίσιμου μελωδισμού, για να ποτίσει την Πατρίδα! Την Πατρίδα και όχι μόνο, αφού η ορμή και το κύρος του, πέρασαν τα σύνορα, “σύμφυτα” πια, με την Εθνική μας Μουσική, ως ήχο και ρυθμό, αποτέλεσμα θαυμαστό των αιωνίων οσμώσεων, τις οποίες αξιώθηκε η Λεβεντογέννα!!
…Παιδάκι, στα δέκα του χρόνια, όπως ο ίδιος θυμόταν σε συνέντευξή του πριν από χρόνια, «Συγκλονιζόμουν, ακούγοντας ένα φυγόδικο Σφακιανό, να λειώνει ασβέστη στην αυλή του σπιτιού μας στη Γεράπετρο, και να τραγουδεί ριζίτικα και μαντινάδες! Το ‘νοιωσα από τότε, πως αυτός ήταν ο κόσμος μου. Η Μουσική…».
Μου άρεσε πολύ αυτή η ακριβή του νοσταλγία και την κράτησα. Την ανέφερα εξ’ άλλου στο αφιέρωμά μου, για την μαντινάδα, το 1995.
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος, δεν σταμάτησε ποτέ να εμπνέεται, απ’ όλα!
Με απίστευτη ευκολία -παραγωγικότατος- ανέσυρε από το “έσω σύμπαν” του, τα μελωδίσματα που του ‘δινε απλόχερα η καρδιά, κι έγραψε και τι δεν έγραψε για τόσες ατελείωτες δεκαετίες! Γνωστά πράγματα. Έντυσε θεατρικές παραστάσεις και κινηματογράφο, έσκυψε, με σπουδαία γνώση στον συμφωνικό κόσμο, πρώτος κατάπρωτος αυτός, παρότρυνε “μαχητικά” την επιστροφή στις ρίζες με αισθητική “γονιμοποιητική” και “σκέπασε” με τη φτερούγα της μεγαλοσύνης και της σοφίας του, αυτοδίδακτους ερμηνευτές, οδηγώντας τους στην “έντεχνη μεγαλουργία”!!
Ξυλούρης, Γαργανουράκης, Σκουλάς κι ο Νίκος Ανδρουλάκης ακόμη, από πολύ νέος, κοντά στον Δάσκαλο.
Τι να πρωτοπούμε τώρα για το συνεκτικό, ποιοτικό και τόσο πλούσιο έργο του.
Σολωμός, Ελύτης, Γεωργουσόπουλος, Σκούρτης, Μάνος Ελευθερίου ασφαλώς, Βίρβος ακόμη…
“Ελεύθεροι Πολιορκημένοι” “Σεργιάνι στον κόσμο”, “Χρονικό”, “Ιθαγένεια”, “Θητεία” “Θεσσαλικός κύκλος” για ν’ αναφέρω ελάχιστα, έφεραν τον Ποιητικό λόγο, στον αμύητο -εν πολλοίς- λαϊκό κόσμο μέσω και του Μαρκόπουλου.
Οι κορυφαίοι ερμηνευτές, το είχαν τιμή και χαρά, να αποδίδουν τα τραγούδια του. Νταλάρας, Χαρούλα, η γυναίκα του Βασιλική Λαβίνα, Χαλκιάς, Νικολάου η αξέχαστη Μαρία Δημητριάδη, η Μαρίζα, ο Μακεδόνας και τόσοι, μα τόσοι, “αηδόνια” που ακούμπησαν τις καρδιές κι άφησαν στον χρόνο συγκινήσεις αλησμόνητες!
…Έφυγε λοιπόν ο Γιάννης Μαρκόπουλος.
Επικός και τρυφερός, μελωδικός και λυρικός “γέμιζε” τον στίχο, με τις εκδοχές των έσω του μαγικών ρυθμών, κι ακουμπούσε γλυκά στην αίσθηση μα και στη Συνείδηση, ως ευωδία αξεπέραστη και διαρκής!
Και μπορεί τις ώρες της θλιβερής Πέμπτης να περίσσεψαν τα “παραπονεμένα λόγια”, όμως φεύγοντας, πήρε και κρατά σφιχτά εκείνο το δικό του φυλακτό, ωραίο, “τιμαλφές” τα “μαλαματένια λόγια”.
Τον ευχαριστούμε…
Ο υποψήφιος βουλευτής Χανίων μιλά εν όψει των εκλογών της 25ης Ιουνίου
