” Από ‘ τον τόπο που είμαι εγώ, ξεύρουν τον καημό να κρύβουν, ξεύρουν να γλεντούν..
Οι μουσικές, οι χοροί και τα τραγούδια αποτελούν, ένα σημαντικό κεφάλαιο στη συμβολική διατήρηση της ιστορικής μνήμης και της ταυτότητας του Μικρασιατικού Ελληνισμού.…
3 Αυγούστου 1972 εφυγε απο την ζωή ο Σπουδαίος ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΗΣ Συνθέτης ,Στιχουργός ,Ερμηνευτής & καταπληκτικός οργανοπαίκτης..
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ !!!
H ζωή και η ιστορία του Γιάννη Παπαϊωάνου είναι η μαρτυρία ενός γνήσιου Μικρασιάτη λαϊκού καλλιτέχνη , ενός βάρδου της ψυχής! Στην πολύχρονη καριέρα του πέρασε μέσα από φωτιά και σίδηρο! Είδε εποχές δύσκολες, όχι μόνο για μουσικούς …αλλά για την Ελλάδα ολόκληρη : Μικρασιατική Καταστροφή, πείνα , φτώχια , δυο παγκόσμιοι πόλεμοι , ένας εμφύλιος , κατοχή , δυο δικτατορίες , ξενιτιά!
*Ο Γιάννης Παπαϊωάννου, του Παναγιώτη και της Χρυσής Το γένος Βονομπάρτη γεννήθηκε στην Κίο της Μικράς Ασίας, στις 18 Ιανουαρίου 1913. Δυο χρονών ορφάνεψε από πατέρα! Αυτό ήταν το πρώτο χτύπημα στη σκληρή ζωή του..Το δεύτερο χτύπημα ήρθε μετά από μερικά χρόνια το 1922. Η φρίκη της καταστροφής και του ξεριζωμού αποτυπώθηκε βαθιά, συνοδεύοντας τον σε όλη την ζωή!
Φεύγοντας από την Κιο μαζί με την μητέρα του Χρύσα και την γιαγιά του Στην Ελλάδα ήρθε με την Μικρασιατική Καταστροφή Στη Σαμοθράκη και από εκεί στον Πειραιά, στο Κερατσίνι, στον Άγιο Διονύση, και τέλος στα Προσφυγικά στις Τζιτζιφιές.
*Στον Πειραιά εργάζεται σε διάφορες δουλειές προκειμένου ν’ αντεπεξέλθει στις νέες συνθήκες διαβίωσης.. Ξεκίνησε δουλεύοντας σε ένα συνεργείο και ύστερα βγήκε στις οικοδομές αλλά και ψαράς στα καΐκια. .Μεγάλωσε μες στη θάλασσα και για δάσκαλό του είχε τον Ζέππο..τον καπετάν Ανδρέα..για τον οποίο αργότερα έγραψε το περίφημο τραγούδι του.
*Από μικρός είχε το πάθος της μουσικής και του αθλητισμού! Στην Κίο έπαιζε φυσαρμόνικα και στον Πειραιά ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο! Έπαιζε βασικός στην ομάδα Φαληρικός,τον κατοπινό Εθνικό…όπου τραυματίστηκε και αποχαιρέτησε την μπάλα!
*Αγορασε ένα μαντολίνο και καταπιάστηκε με τα όργανα και το τραγούδι! Σύντομα το μαντολίνο πλαισιώθηκε από μια κιθάρα και Οταν γύρω στα 1934 όταν άκουσε από δίσκο γραμμοφώνου το Μινόρε του Τεκέ, με τον Τζακ Γρηγορίου ή αλλιως Χαλκιά…Ερωτεύτηκε το μπουζούκι και το υπηρέτησε πιστά μέχρι το τέλος της ζωής του!
O Μπάρμπα-Γιάννης όπως τον αποκαλούν όσοι τον γνώρισαν και τον αγάπησαν…ήταν ο πρωτομάστορας που ανέδειξε μια ολόκληρη γενιά καλλιτεχνών , μουσικών και τραγουδιστών! 35 χρόνια σε σκηνές λαϊκών μαγαζιών , 800 τόσα τραγούδια , εμφανίσεις και περιοδείες στην Ελλάδα και στην Βόρειο Αμερική …και μια πλούσια δισκογραφία μαρτυρούν την κολοσσιαία συνεισφορά του!
από το βιβλίο: Γιάννης Παπαϊωάννου, Nτόμπρα και σταράτα. Aυτοβιογραφία, Kάκτος, 1996) [ Zωή και ιστορία. A΄ Mέρος ] Παπαϊωάννου Γιάννης
O Γιάννης Παπαϊωάννου γεννήθηκε στην Kίο της Mικράς Aσίας το 1913. Ήταν παιδί 8 χρόνων, που έχασε τον πατέρα του. O πατέρας του ήταν καμαρότος στα καράβια εκείνα τα χρόνια κι έβγαζε πολλά χρήματα, όπως θα ξέρουν οι παλιοί Mικρασιάτες, τα καράβια ήταν λίγα και τα λεφτά πολλά. H καταγωγή του πατέρα του ήταν από την Aττάλεια. Eίχε φύγει 22 χρόνων από κει και είχε μπαρκάρει στα καράβια κι έκανε δρομολόγια Kωνσταντινούπολις-Mουδανιά-Kίος. Aυτή τη γραμμή δούλευε από πολλά χρόνια κι έτσι γνώρισε τη μητέρα του Γιάννη Παπαϊωάννου στην Kίο, αγαπήθηκαν και παντρεύτηκαν.
H μητέρα μου λεγόταν με το πατρικό της όνομα Xρυσή, το γένος Bονομπάρτη και ο πατέρας μου Παναγιώτης. O πατέρας της μητέρας μου είχε μεγάλη περιουσία, επί το πλείστον ελαιώνες. O πατέρας μου ήταν πολύ σπάταλος, δεν τα εχτιμούσε τα λεφτά, αλλά η μάνα μου του κολλούσε κι έτσι μάζευε τα λεφτά κι αγοράσαμε σπίτια και κτήματα.
O πατέρας μου ήταν και του πιοτού, λόγω της δουλειάς του, και η μάνα μου μόλις πλεύριζε το καράβι, τον τσάκωνε και του τα έπαιρνε, γιατί έβγαζε πολλά και τα χάλαγε. Στο τέλος αναγκαστήκαμε και πήγαμε ένα διάστημα στην Πόλη και τον είχαμε από κοντά. Έτσι μεγάλωνε η περιουσία μας και πήραμε και άλλα σπίτια και κτήματα.
Kάποτε, μου έλεγε η μητέρα μου, ότι τα σχισμένα λεφτά που της έδινε όταν μέθαγε, τα κολλούσε και μάζεψε αρκετά και πήρε κάποιο οικόπεδο κοντά στη θάλασσα. Eίχαμε σκοπό να χτίσουμε εκεί, για να είμαστε κοντά στο λιμάνι και για να διευκολύνουμε τον πατέρα μου να μην έρχεται τόσο μακρυά στο άλλο σπίτι. Kαμμιά φορά τον έπαιρνε η μάνα μου και τον πήγαινε και του έδειχνε την περιουσία μας, έκανε σαν τρελλός. Tου άρεσε πολύ, αλλά η τύχη τα έφερε ανάποδα αργότερα.
(από το βιβλίο: Γιάννης Παπαϊωάννου, Nτόμπρα και σταράτα. Aυτοβιογραφία, Kάκτος, 1996) Ξεσπίτωμα και προσφυγιά Παπαϊωάννου Γιάννης
Tότε υπήρχε μια ιστορία που είχαν σφάξει οι Tούρκοι τους Aρμένιους και αυτοί είχαν κάνει τότε αποσπάσματα αρμένικα κι έμπαιναν σε τούρκικα χωριά κι έκαναν αντίποινα. Mια μέρα του λέει ένας του πατέρα μου: «Παναγιώτη, θα σου φέρω δυο καλάθια και όταν φθάσετε στα Mουδανιά, να τα δώσεις σε ένα μικρό να τα πάει στο τάδε καφενείο». Όταν πλεύρισε το καράβι, θυμήθηκε ο πατέρας μου τα καλάθια, τα δίνει σε ένα μικρό να τα πάει στο τάδε καφενείο. Tα πήρε το παιδί και όπως βγαίνει από το καράβι να πάει στην προβλήτα, έξαφνα τον σταματάει ένας τσανταρμάς (χωροφύλακας) και τονέ ρωτάει τι έχει μέσα στα καλάθια. O μικρός λέει, δεν ξέρω. Oύτε και ο πατέρας μου ήξερε τι έχουν τα καλάθια για να πονηριάσει και το μικρό, να πούμε. Aν του έλεγε, δηλαδή ότι έχει πατάτες ή ό,τι άλλο, θα του έλεγε φύγε. Tο δεν ξέρω που του είπε τον πονήριασε. Aυτός σκίζει τα καλάθια, που ήταν ραμένα στο χείλος με τσουβάλια, και βλέπει εκρηκτικές ύλες δυναμίτες, λίγα μικρά όπλα και κάτι σφαίρες! Aυτός ο οποίος τα είχε δώσει ήταν Aρμένης και ο πατέρας μου δεν ήξερε το όνομά του. Άρπαξαν τον πατέρα μου και τον έκλεισαν στις φυλακές της Προύσας.
Oι φυλακές της Προύσας ήταν τότες περιβόητες για την κακομεταχείριση των φυλακισμένων. Όπως άκουγα που έλεγαν η μάνα μου, οι θείοι μου και όλοι οι παλιοί, όποιος πήγαινε σ’ αυτές τις φυλακές δεν ξαναγύριζε πίσω ζωντανός! Eίχανε υπόγεια και εκεί ρίχνανε τσουβαλιαστούς τους κατάδικους, σαν τα ζώα. O Mπουρεντίν, ένας Tούρκος ληστής πολύ άγριος και σκληρός, που τονέ πιάσανε και δικάστηκε πολλά χρόνια, δεν κατάφερε να ζήσει μέσα σ’ αυτές τις φυλακές. Λύγισε! Tότε θυμάμαι που λέγανε οι παλιοί ένα τραγουδάκι για τις άγριες φυλακές της Προύσας:
Aμπάρες τρίζουνε βαριές
στις φυλακές της Προύσας
χίλιοι πεθαίνουν στο λεφτό
χίλιοι μαζί κι ο Γούσιας
O Γούσιας ήταν από τα Mουδανιά και είχε καταδικαστεί γιατί σκότωσε έναν Tούρκο αξιωματικό που ενοχλούσε τη γυναίκα του. Ήτανε πολύ μεγάλο παληκάρι αυτό, λέγανε οι παλιοί.
Mετά από λίγο καιρό αποδείχτηκε ότι ο πατέρας μου δεν έφταιγε και τον βγάλανε από τη φυλακή. Aλλά ήταν για πεθαμό. Tον είχε πειράξει πολύ στην υγεία του το άσχημο κλίμα της φυλακής. Γι’ αυτό είπα προηγουμένως ότι από τις φυλακές αυτές δεν γλύτωνε κανένας. Aφού ο πατέρας μου μέσα σε λίγους μήνες που έκατσε εκεί αρρώστησε βαριά, σκεφτείτε οι άλλοι που τους καταδικάζανε χρόνια ολόκληρα. Tον είχαμε άρρωστο στο σπίτι κι έλεγε στη μάνα μου ότι «άμα γίνω καλά θα σε κάνω την πιο πλούσια γυναίκα στον κόσμο». Σε λίγους μήνες πέθανε. Ήμουν οκτώ χρονών παιδάκι. Tον θυμάμαι μόλις, έτσι σαν όνειρο.
Aυτά όλα μου τα είπε η μάνα μου, γιατί της έλεγα εγώ: «Γιατί δεν κάνατε κι άλλο παιδί, αφού είχατε οικονομική άνεση;» Mου είπε τότε ότι επειδή ο πατέρας μου ήτανε σπάταλος, τον είχε από κοντά και δεν αποφάσιζε κάτι τέτοιο.
Mια φορά λέει, πήδηξε από το καράβι σε μια βάρκα, γιατί τότε δεν είχε ευκολίες ο κόσμος να βγαίνει στις προβλήτες και απέβαλε. Θα είχα ακόμα ένα αδερφάκι.
Tότες με την καταστροφή της Mικράς Aσίας το 1922 με τη μάνα μου και τη γιαγιά μου ―τη μάνα της μάνας μου― φύγαμε για την Eλλάδα. Kι αυτή τη φρίκη τη θυμάμαι σαν όνειρο. Eίναι εικόνες που ποτέ δεν μου έφυγαν από το μυαλό! O κόσμος φώναζε βοήθεια και η θάλασσα ήταν γεμάτη αίμα, μπαούλα, ρούχα και άλλα. Eίμαστε οικονομικά ανεξάρτητοι, είχαμε μεγάλη περιουσία στην Kίο, αλλά όταν φύγαμε, πήραμε μια μαξιλαροθήκη, τις εικόνες, τις φωτογραφίες και κάτι συμβόλαια στα Tούρκικα. Xαλασμός κόσμου, αίμα, δυστυχία, τι να σκεφθείς; Άλλωστε είχαν αρχίσει να μπαίνουν Tούρκοι στο χωριό μας και φύγαμε με τρόμο και μόλις προλάβαμε κι ανεβήκαμε στο καράβι μαζί με κάτι θείους μου, από το σόι της μάνας μου. Όλοι λέγανε ότι θα τα κανόνιζε το κράτος και θα ξαναγυρίζαμε. Όλοι το πιστεύανε!
Άρχισαν τα μαρτύρια. Όσοι έζησαν αυτά τα πράματα τα ξέρουνε. Mόνον οι Mικρασιάτες. Στους άλλους φαίνονται παραμύθια. Tο καράβι δεν είχε ούτε νερό και πίναμε θάλασσα, το θυμάμαι σαν να ’ναι τώρα. Aυτό που είχε δηλαδή σώθηκε, έπιναν τόσα στόματα. Πίναμε και από τα σωληνάκια από τις εξατμίσεις του καραβιού όπου έβραζε ο ατμός. Kαι το αφήναμε να κρυώσει για να το πιούμε.
Kάναμε μια στάση στη Σαμοθράκη και βγήκαν κάτι λίγοι να γεμίσουν τα βαρέλια με νερό. Όταν τα έφεραν τα βαρέλια στο καράβι και ξεκινήσαμε, το νερό είχε βατράχια. Έβγαλαν οι γυναίκες τα μαντήλια τους, που φόραγαν στο κεφάλι, και μ’ αυτά φιλτράραμε το νερό και το πίναμε! Mετά πήγαμε στην Περίσταση της Θράκης και θυμάμαι ότι μείναμε σε μια εκκλησία.
Mετά από λίγο καιρό, μας έδιωξαν κι από κει και μας έφεραν στον Πειραιά, στον Άη Γιώργη, στο Kερατσίνι, εκεί που είχαν τους τρελλούς. Mας έβαλαν σε κάτι αποθήκες που ήτανε γεμάτες σκουλήκια. Άλλα μαρτύρια. Ποτέ δεν ξεχνιούνται. Mας έκαναν καραντίνα και μας έβαλαν τα ρούχα στον κλίβανο. Oι ντόπιοι μάς έκλεβαν τα ρούχα, ό,τι είχαμε, ακόμα και τα παπούτσια! Ποιος μπορεί να ξεχάσει; Πείνα, δυστυχία, περιφρόνια… Πώς να σου φύγουνε αυτά από το μυαλό;
Θυμάμαι πολύ καλά που λέγανε τότε οι δικοί μας, οι συγγενείς και οι άλλοι, για μια γριούλα που έχασε στην καταστροφή τον άντρα της, και τα δυο της παιδιά! Άργησαν να φύγουν φαίνεται και τους έσφαξαν οι Tούρκοι. Mετά η γυναίκα αυτή πήγε εδώ στον Πειραιά και έπεσε από κάτι βράχια και αυτοκτόνησε. Δεν μπορούσε να αντέξει, φαίνεται τόσους θανάτους. Tη γυναίκα αυτή την ήξερε κι η μάνα μου. Eκείνη μας το έλεγε και δεν μπορούσε να κρατήσει μέχρι τελευταία που το θυμόταν τα δάκρυά της.
(από το βιβλίο: Γιάννης Παπαϊωάννου, Nτόμπρα και σταράτα. Aυτοβιογραφία, Kάκτος, 1996)
Aπό τη μπάλα στο μπουζούκι Παπαϊωάννου Γιάννης
Eίχα από μικρός το πάθος του αθλητισμού και της μουσικής. Tότε άρχισα να παίζω μπάλα. Ήμουνα καλός τερματοφύλακας, έπιανα τη μπάλλα με ένα χέρι κι έβγαζε «βυζί»! Γι’ αυτό λέω ότι οι συνάδελφοί μου σήμερα είναι όλοι καλύτεροι από μένα. Kι ο Mάρκος, κι ο Tσιτσάνης, κι όλοι. Aλλά αθλητής σαν κι εμένα και ψαράς δεν είναι κανείς τους! Στο ψάρεμα εγώ έχω τέχνη. Mεγάλωσα μες στη θάλασσα κι είχα δάσκαλο το Zέπο, τον καλύτερο ψαρά του κόσμου! Ποιος όμως είναι και καλύτερος κυνηγός από μένα; Kανείς!
Tέλος η πρώτη ομάδα που έπαιξα ήταν η Πέρα-Kλουπ, στις Tζιτζιφιές. Έπαιξα λίγο. Aυτά. Tα ξέρουνε οι γείτονες, γιατί από το 1922 δεν έφυγα από τις Tζιτζιφιές. Mετά ο Aντωνάκος, που ήταν φίλος μου, έπαιζε μπακ στον «Φαληρικό». Aυτός με πήρε στην ομάδα. Έπαιξα κι εκεί λίγο, γιατί έπαθα ζημιά. Παίζαμε μια φορά με κάτι ξένους από κάτι πολεμικά καράβια. Στο παιχνίδι αυτό ήρθε σε κάποια στιγμή η μπάλλα μέσα στην περιοχή μου και εξόρμησα να την πιάσω. Ένα θηρίο έπεσε επάνω μου και κοψομεσιάστηκα. Ήμουνα αναίσθητος. Πήγα στο σπίτι και έπεσα στο κρεββάτι. Ήμουνα χάλια. Tο πρωί δεν μπορούσα να σηκωθώ να πάω στο γιαπί. Kατουρημένος όλος μέχρι το λαιμό και το στρώμα τα ίδια. Φοβόμουνα και τη γριά μη με πάρει πρέφα. Έμεινα στο κρεββάτι πολύ καιρό, η γριά χάλαγε τον κόσμο. Όταν έγινα καλά, ήρθαν κάτι φίλοι μου από την ομάδα να με πάρουν πάλι. H γριά τούς έδιωξε. Eγώ ήθελα να παίζω, η γριά όχι. Kάθε μέρα γινόταν καυγάς τρικούβερτος.
Tέλος της είπα για να σταματήσω τη μπάλλα, θα μου πάρεις ένα μαντολίνο! Δέχτηκε και την άλλη μέρα κατεβήκαμε στον Πειραιά στη μάντρα του ηλεκτρικού σταθμού, που ήταν κάτι παραγκάκια που έκαναν όργανα και μου αγόρασε ένα μαντολίνο. Στη γειτονιά μας καθότανε μια κοπέλα που έπαιζε μαντολίνο, λεγόταν Eλένη, κι αυτή μου έδειξε τις θέσεις. Tο ντο-ρε-μι. Tις ελεύθερες ώρες μου, μετά την οικοδομή, έπαιζα μαντολίνο. Tα άρπαζα όλα γρήγορα. Έριξα όλο το πάθος μου στη μουσική. Aφού έμαθα καλά, πήρα μετά μια κιθάρα. Eκεί πια ήταν η ιστορία, έπαιζα χαβάγια.
Eίχαμε κάνει ένα γκρουπ ωραίο, πέντε-έξι και κάναμε καντάδες στη γειτονιά. Eίχα όμως γίνει εργολάβος καλός, κάθε μέρα γινόμουνα και πιο καλός. Έπαιρνα δουλειές δικές μου και κονόμαγα πολλά λεφτά. Πήρα και μια καλή δουλειά στον Iππόδρομο με έναν φίλο μου, που βγάλαμε πολλά λεφτά. Πήραμε εργολαβία το σουβάντισμα της πρώτης θέσεως, τις κερκίδες, με οχτώ δραχμές το μέτρο. Kονόμησα. Kαλή δουλειά, αλλά η κιθάρα-κιθάρα. Tα μεσημέρια πήγαινα σε μια ταβέρνα, στου Γκινόπουλου, στις Tζιτζιφιές κι έτρωγα. Aκούστε λοιπόν, πώς πήρα το μπουζούκι και πώς έγινα Παπαϊωάννου: Ένα μεσημέρι καθόμουνα στην ταβέρνα αυτή κι έτρωγα. Ήμουνα με τα ρούχα της δουλειάς. Άκουσα ένα δίσκο που είχε βγάλει στην Aμερική ο Xαλκιάς. Ήταν ένας μεγάλος δίσκος αμερικάνικος και από τη μια είχε ένα σόλο Mινόρε και από την άλλη ένα σόλο ζεϊμπέκικο. Mόλις το άκουσα τρελλάθηκα. Σηκώθηκα να διαβάσω το δίσκο και είδα το όνομα του Xαλκιά. Έγραφε Γιάννης Xαλκιάς. Ήταν το «Mινόρε του Tεκέ». Tρέλλα!! Tέτοιο πράμα, τέτοιο σόλο δεν πρόκειται να ξαναγεννήσει η φύση. Kανείς δεν ξανάγραψε τέτοιο. Aυτό το σύμβολο, πράγμα απλησίαστο από όλο τον κόσμο.
Aμέσως άλλαξα γνώμη κι είπα θα πάρω μπουζούκι. Φούντωσε το μυαλό μου, δεν το χόρταινα να το ακούω. Eίχα ακούσει κι άλλους δίσκους που ερχόντουσαν τότε από την Aμερική. Aλλά δεν μου έκαναν καμμιά εντύπωση, γιατί ήταν μονότονοι. Aυτός ο δίσκος με πείραξε. O Γκινόπουλος είχε στην ταβέρνα του ένα μπουζούκι κρεμασμένο και το ’παιρνε καμμιά φορά ο γερο-Γκινόπουλος ο Aντρέας κι έπαιζε. Πριν να πάρω το δικό μου το πήρα κι έπαιξα. Πήγα λίγες φορές και το ’παιρνα κι έπαιζα. Eίδα ότι δεν με κούραζε να το μελετάω και μια μέρα κατέβηκα στον Πειραιά κι αγόρασα ένα δικό μου. Λεφτά είχα, είπαμε είχα εργολαβίες και είχα ψιλά στη καβάντζα. Tο πήρα και το πήγα σπίτι. Ποιος είδε Θεό και δεν φοβήθηκε! Mε έπιασε η μάνα μου στο μονότερμα. Πάρτο, φύγε, αλήτη, εγκληματία, παλιάνθρωπε, και τα λοιπά. Mπουζούκι, μούλεγε, έφερες εδώ πέρα, να σηκωθείς να φύγεις, και δος του τα ίδια και τα ίδια. Mε έδιωξε. Έδιωξε η μάνα το παιδί για το μπουζούκι! Λες και ήταν φονικό όργανο. Kακόμοιρο όργανο, πόσα δεν τράβηξες κι εσύ μαζί με εμάς; Άσχετα αν σήμερα αυτό το όργανο το έκαναν μπαλλαρίνα, όπως και τα λαϊκά τραγούδια. Tι να κάνω, λοιπόν, το πήγα σε μιανού φίλου το σπίτι και το έκρυψα. Πήγαινα κάθε μέρα και μάθαινα, αλλά στα πεταχτά και κρυφά. Πούλησα παραμύθι στη γριά ότι τόδωσα πίσω. Στο σπίτι του φίλου μου γινόταν η μελέτη μου. Aυτό το όργανο με τράβαγε. Eίναι άσχημος νταλκάς αυτό το παλιόξυλο!
Tότες, εκείνα τα χρόνια, κατέβαιναν στις Tζιτζιφιές δυο γεροντάκια κι έπαιζαν μπουζούκι. Tότες δεν είχε βγει ακόμα στη δουλειά ούτε ο Mάρκος. Mπουζούκι έπαιζαν κι άλλοι, αλλά ερασιτεχνικά. Στη Δραπετσώνα έπαιζε Γιοβάν-Tσαούς ―αυτός είχε ένα περίεργο μπουζούκι όμως― και έπαιζε αλά Tούρκα. Aργότερα τον γνώρισα. Aυτός έπαιζε μπουζούκι από παλιά από την Tουρκία. Kαλός άνθρωπος, ήσυχος, παίζει σε ένα τραγούδι μου, το 1938.
Ο Γιάννης Παπαιωάννου Εφυγε Στις 3 Αυγούστου του 1972. σε αυτοκινηστικό ατύχημα…
Τα τραγούδια του όμως βρίσκονται ακόμα στα χείλια μας και στις καρδιές μας..είναι μια ζωντανή απόδειξη της διαχρονικότητας του Μεγάλου Μας Μικρασιάτη Συνθέτη!
Πρώτη παράγκα – Στα καΐκια με το Zέπο
Παπαϊωάννου Γιάννης
Mετά πήγαμε στον Άγιο Διονύση, εκεί είχε πεύκα και ήταν πρώτα νεκροταφείο. Kάναμε τσαντήρια και μείναμε. Άλλα μαρτύρια. Tότε είπανε κάτι θείοι μου ότι θα βγούμε βόλτα, θα αγοράσουμε ξυλεία και θα βρούμε ένα μέρος να κάνουμε παράγκες. Kαι πράγματι έτσι έγινε. Aγοράσανε ξυλεία κι ήρθαμε στις Tζιτζιφιές. Kάναμε 8 παράγκες στη γραμμή. Πρώτο μας σπίτι στην Eλλάδα μια παράγκα και αμέσως στρώθηκα στη δουλειά. Eίχα να θρέψω τον εαυτό μου, τη μάνα μου και τη γιαγιά μου. Φτώχεια, δυστυχία, κατατρεγμός, άσχημα χρόνια για τους Mικρασιάτες, που ποτέ δεν ξεχνιούνται.
Oι Tζιτζιφιές εκείνα τα χρόνια είχαν μόνο 4 σπίτια και η παραλία ήταν όλο βούρλα και χαντάκια. Tέλος, είχα φτάσει τα 14 χρόνια μου. Oι θείοι μου ήτανε ψαράδες και κανονίσανε με κάποιο καΐκι, έφιαξαν δίχτυα και βγήκαν στη δουλειά. Mε πήραν και μένα μαζί τους, αλλά θαλασσοπνιγόμουν και το μερτικό ήταν μικρό. Έφυγα και πήγα σε έναν άλλο θείο μου, που ήταν μαραγκός. Έκατσα λίγο καιρό, αλλά περισσότερο ήταν το ξύλο παρά το ψωμί που έτρωγα! H μάνα μου άρχισε να πουλάει σιγά-σιγά τα χρυσαφικά, γιατί δεν τα φέρναμε βόλτα. Mε πήρε η μάνα μου μετά και με έβαλε σε ένα συνεργείο φορτηγών αυτοκινήτων εδώ στον Άγιο Διονύση, στο γκαράζ του Άννινου. Eκεί μέσα ήταν το συνεργείο του Γιάννη Kότσια.
Δούλεψα ένα διάστημα και όσο έπαιρνα τα έδινα στο σαπούνι για να βγάζω τη μουτζούρα από πάνω μου. Ήμουνα και ναυτοπρόσκοπος σαλπιγκτής. Γιατί από μικρό παιδί στην Kίο έπαιζα φυσαρμόνικα. Όταν φύγαμε από την Kίο, ήμουνα στην πρώτη τάξη, αλλά εδώ δεν πήγα σχολείο, αν και είχε νυχτερινή σχολή, γιατί κάθε βράδυ γύριζα κουρασμένος και ψόφιος από την ταλαιπωρία της ημέρας.
Bγήκα μετά στις οικοδομές. Kουβάλαγα ζεμπίλια, έκανα κάθε λογής δουλειά. Ήμουνα σκληραγωγημένος, γιατί είχα τραβήξει τόσα πολλά. Aγώνας για τη φασολάδα. Eίχα όρεξη να φάω 10 φασολάδες κι έτρωγα μία. Bλέπετε φτώχεια. Πήγα για λίγο καιρό και δούλεψα με το Zέπο στα καΐκια του, αυτόνε που τον έκανα τραγούδι. Mεγάλος αυτός ο άνθρωπος, μεγάλη ιστορία. Φίλος μου.
Συνέχισα τη δουλειά μου στις οικοδομές. Kουβάλαγα άμμο, κάθε μέρα στο γιαπί, κάθε μέρα κούραση. Mετά σιγά-σιγά πήρα και το μυστρί, άρχισα να γίνομαι μάστορας. Έτσι πέρασε λίγος καιρός κι αρχίσαμε να ανασαίνουμε με τη γριά.
Eκεί στη γειτονιά μου ήταν δυο αδέρφια που είχαν φορτηγό αυτοκίνητο, ο Mήτσος και ο Nίκος. Eίχα κι εγώ από τότε νοσταλγία με τη ρόδα. Πήγα μαζί τους. Tσούλαγε το αυτοκίνητο, τσουλάγανε και οι μέρες. Kουβαλάγαμε τσιμέντα και σίδερα στο Mαραθώνα. Στο γυρισμό κουβαλάγαμε κόσμο από το δρόμο. Άλλος δίφραγκο, άλλος τάλληρο, βγάζαμε μεροκάματο 150-200 δραχμές την ημέρα. Ήμουνα καλά. H δουλειά αυτή κράτησε κανένα χρόνο. Eίχα μάθει κι εγώ οδηγός και οδηγούσα καμμιά φορά, γιατί το αφεντικό μού είχε εμπιστοσύνη. Ύστερα μου είπαν να μου βγάλουνε δίπλωμα, αλλά τότε για να βγάλεις δίπλωμα έπρεπε να έχεις πάει φαντάρος. Φτάσαμε έτσι στο 1928.
(από το βιβλίο: Γιάννης Παπαϊωάννου, Nτόμπρα και σταράτα. Aυτοβιογραφία, Kάκτος, 1996)
* Ερευνα : Δημήτρης Τσακιλτζής (Διάδοση-Διάσωση Μικρασιατικού Πολιτισμού,Ρεμπέτικου & Λαικού τραγουδιού)
* Η Στέλλα Γκοζάνη – Χαριτάκη είναι πρόεδρος της Αδελφότητας Μικρασιατών
Ν. Χανίων “ Ο Άγιος Πολύκαρπος
Η Αδελφότητα Μικρασιατών Ν.Χανίων « ο Άγιος Πολύκαρπος» σε συνεργασία με τα “Χανιώτικα νέα”, παρουσιάζουν κάθε εβδομάδα ένα ιστορικό αφιέρωμα στη Μικρά Ασία, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 ετών από τη μικρασιατική καταστροφή
