Γιάντα μωρέ κόβετε τα δεντρά;

«Γιάντα μωρέ κόβετε τα δεντρά; Ίντα σασε φταίνε;»
Κρανίου τόπος η πόλη, με κορμοτομές παντού, ανοιχτές πληγές που αιμορραγούν!
Δεν αιμορραγεί μόνο το ξύλο! Αιμοραγεί ο άνθρωπος! Αιμορραγεί το μυαλό του, τα μάτια του, η ψυχή του, η ζωή!
Σε έναν τόπο ξερό, πού θα ξαποστάσει ο νους!
«Δεν υπάρχει ασκιανός»!
Κόβουμε δέντρα, χάνονται οι λέξεις! Εμείς τις σκοτώνουμε!
Ούτε ασκιανός λοιπόν σε αυτήν την πόλη!
Και σε λίγο καιρό ούτε πουλιά!
Πώς θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας χωρίς ένα κελάηδημα;
Ξέρω, υπάρχει και το youtube!
Υπάρχει και το spotify να κατεβάζουμε το θρόισμα του ανέμου, το αηδόνισμα, το κρώξιμο!
«Γιάντα μωρέ κόβετε τα δέντρα;», πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται! Αναρωτιούνται συνεχώς από πού τάχα να ακούγεται αυτή η φωνή που μοιάζει να έρχεται από τα παλιά!
Απάντηση πειστική δεν υπήρξε, δεν θα υπάρξει! Το ξέρουμε πια καλά!
Οι δρόμοι μας τσιμέντο, άσφαλτος καυτή, άξιοι της μοίρας μας…
Κάμετε μωρέ και μια Επιτροπή για τη διάσωση της γιασεμιάς! Για το λευκό της, για την ιστορία ρε γαμώτο τούτης της πόλης!
Ξέρετε από Ιστορία(;). Έχετε ακούσει για την πόλη των γιασεμιών;
Κουιζάκι καλό για δυνατούς λύτες!
Μια φορά κι ένα καιρό τα Χανιά μοσκομύριζαν γιασεμί!
Μια φορά κι έναν καιρό όταν έμπαινες στον Δημοτικό Κήπο σε έπαιρνε αγκαλιά η δροσινάδα, η δροσεράδα!
Οξυγόνο μωρέ! Να οξυγονωθεί ο εγκέφαλός μας! Πολλά ζητούμε;
Ίσως!