Eνα πολύ δημοφιλές τότε, παιχνίδι-άσκηση μνήμης και ετοιμότητας που παιζόταν ως πριν από 30-40 χρόνια, κυρίως στα χωριά.
Το γιάντες είναι παιχνίδι στο οποίο χάνει ο παίχτης που παίρνει έστω και αρκετές μέρες μετά στα χέρια του ένα αντικείμενο από ένα συμπαίχτη του, χωρίς να πει τη φράση “το ξέρω”.
Επίσης, διάβασα ότι σε άλλα μέρη της Ελλάδας το γιάντες είναι το διχαλωτό κόκκαλο του στέρνου της κότας, που αποτελεί παιχνίδι κατά το οποίο οι παίχτες τραβούν από ένα σκέλος και κερδίζει αυτός που θα μείνει με το μεγαλύτερο κομμάτι στο χέρι και παίρνει ένα δώρο.
Το παιχνίδι παίζεται και αλλιώς.
Με το οστό αυτό, όποιου τύχει στο πιάτο κατά τη διάρκεια του γεύματος, αυτός βάζει ένα στοίχημα που επιλέγει ο ίδιος.
Αφού το καθαρίσει καλά από το κρέας, δύο παίχτες, το τραβούν καθένας προς την πλευρά του μέχρι να σπάσει. Αφού κοπεί στα δύο προσφέρει ο καθένας στον άλλο το σπασμένο και λένε: «Φτύσε, κόλλα το».
Μετά από αυτό καθένας προσπαθεί να εξαπατήσει τον άλλο προσφέροντάς του κάτι και αν το πάρει και πει «θυμάμαι ή το ξέρω», σημαίνει ότι δεν εξαπατάται και το στοίχημα εξακολουθεί να ισχύει. Πολλές φορές αντί να πει «θυμάμαι» μπορεί να σηκώσει τον αντίχειρα του δεξιού χεριού κατά τη στιγμή που παίρνει το προσφερόμενο αντικείμενο. Αν το δεχθεί και δεν πει τη λέξη θυμάμαι σημαίνει ότι το ξέχασε και τότε αυτός που προσφέρει το αντικείμενο λέει θριαμβευτικά «γεια της!», οπότε ο άλλος χάνει το στοίχημα και θεωρεί υποχρέωση να δώσει το δώρο που συμφωνήθηκε και χάνει το στοίχημα…
Το στοίχημα εξακολουθεί και μετά το γεύμα για πολύ χρόνο έως ότου κατορθώσει ο άλλος να κάνει τον άλλο να δεχθεί κάτι χωρίς να πει «θυμάμαι ή το ξέρω».
*Ο Κώστας Ντουντουλάκης είναι συντ/χος δάσκαλος
