Γιατί χάνονται τα κόμματα

» Μιλάμε συνήθως για «ιστορικά» κόμματα, «ιστορικά» στελέχη και άλλες μεγαλαυχίες, ενώ ουσιαστικά το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας παραμένει σε πρωτόγονη νηπιακή μορφή: οργανωτικά και ιδεολογικά.
Σκεφθείτε μόνο πόσα κόμματα και κομματίδια έχουν δημιουργηθεί μεταπολιτευτικά στη χώρα μας: δορυφορικά γύρω από τις τρεις βασικές ιδεολογίες/άξονες:
– τη δεξιά (νεοφιλελευθερισμός/καπιταλισμός),
– τον υπαρκτό σοσιαλισμό (κεντροαριστερά/καπιταλισμός με «ανθρώπινο πρόσωπο»!),
– την αριστερά (σοσιαλισμός/κομμουνισμός) που κυβερνάει για πρώτη φορά.
Μη ψάχνετε να βρείτε σοβαρές κοινωνικοπολιτικές ιδεολογίες σήμερα στην ελληνική πολιτική σκηνή. Ο καπιταλισμός -το κεφάλαιο- τις υπερκαλύπτει, κακώς ή καλώς, όλες. Πλην του ΚΚΕ, όλα τα άλλα κόμματα είναι ευκαιριακά, για να μην πούμε τυχάρπαστα. Η δε «ιστορικότητά» τους εξαντλείται στο πόσο αρεστά είναι (ή ήταν) στους εκάστοτε ψηφοφόρους τους (ευκαιριακούς κι αυτούς).
Θα μου πείτε έτσι είναι η πολιτική! Όχι! Δεν πρέπει να είναι έτσι σήμερα. Αν η πολιτική δεν υπηρετεί το συμφέρον του συνόλου του λαού, αλλά εξυπηρετεί μόνο τους «ημετέρους» ή τους «έχοντες και κατέχοντες», τότε αργά ή γρήγορα η χώρα καταστρέφεται. Είναι ζήτημα χρόνου και συγκυριών. Αυτό, δυστυχώς, ζούμε.
Τα μνημονιακά κόμματα κατέστρεψαν εκ θεμελίων τον κοινωνικό ιστό της χώρας. Γι αυτό και τείνουν να χαθούν. Όταν ένα πολιτικό σύστημα αποκόπτεται από την κοινωνική βάση, τον κορμό δηλαδή που το στηρίζει, τότε και το τέλος του είναι στον ορίζοντα.
Στην ίδια παγίδα βρίσκεται και ο συγκυριακός ΣΥΡΙΖΑ των ποικίλων συνιστωσών και των καθημερινά διαφορετικών απόψεων: Να γίνει, δηλαδή, «μνημονιακός» (έστω με άλλους όρους) και να απολαύσει την εξουσία, ή να επιμείνει αντιμνημονιακά και, αργά ή γρήγορα, να χάσει την εξουσία! Σε ένα βαθιά καπιταλιστικό σύστημα, όπως είναι η Ε.Ε., δεν είναι ανεκτό, ή είναι ανώριμο, να γίνονται μεμονωμένες ουτοπικές «εξεγέρσεις».
Στο ερώτημα δε πώς ένα κόμμα που επαγγέλλεται την «κοινωνική» σωτηρία, συνεχίζει δυο μήνες μετά την εκλογή του να αυτοσχεδιάζει πηγαίνοντας στην Ε.Ε. και ποντάροντας μόνο σε επικοινωνιακά τεχνάσματα, η απάντηση δυστυχώς δίνεται από την πραγματικότητα που έφτασε στο απροχώρητο. Ο ερασιτεχνισμός και οι σπασμωδικές κινήσεις (ΗΠΑ-Ρωσία) επαναφέρουν, δυστυχώς, στην κοινωνία την απελπισία και την απογοήτευση ωθώντας ξανά στο περιθώριο την ελπίδα.