Γιατί κλαίτε;

Γεννήματα απαίδευτης και αδιάφορης πόλης, γλεντζέδες… Τα δρακουλίνια συνήθως ανατρέφονται με πιλάφια και ρακές. Μεγαλώνουν και τρώνε ό,τι βρουν μπροστά τους. Το αίμα είναι συνήθως το ευγενές ποτό που τους αρέσει. Οι Δράκοι φανεροί και κρυφοί, αδίστακτοι, ωμοί και αναιδείς, αυθάδεις και προκλητικοί, επιβάλλουν τη θέλησή τους, στην κοινωνία, στους θεσμούς. Έρπουν στην υποκουλτούρα, στην αδιάφορη ή και φοβισμένη πόλη. Διαπλεκόμενοι με όλους. Θερίζουν και αλωνίζουν ό,τι βρουν μπροστά τους. Το σκότος τους τρέφει. Σκότος υλικό, αλλά και πνευματικό κυρίως. Αρέσκονται και επιβιώνουν σε κάθε ξεπεσμένη κοινωνία, που προσπαθούν να την αποπροσανατολίζουν επιβάλλοντας μόνιμα και σταθερά τις επιδιώξεις τους, στρώνοντας με τις πονηρές μεθοδεύσεις, το δικό τους δρόμο· της ιδιοτέλειας, του τραμπούκου… Μετέρχονται πλείστα όσα μέσα για να πετύχουν τα ίδια και τα άθλια έργα, με ευγένεια και περίσσια υποκρισία. Σαλτάρουν, ασύλληπτοι, και χωρούν σε κάθε χαραμάδα. Όπου οσμίζονται κι όπου γνωρίζουν ότι υπάρχει έστω και ένα ωόν όρνιθος. Μέχρι να εξελιχθούν -προαχθούν. Αυτοδίδακτοι, ενίοτε, μέσα σε διαπλεκόμενες ομάδες. Σε απαγωγείς ή σε επαγγελματίες δολοφόνους. Προς τι λοιπόν η έκπληξις, ως ευγενής κοινωνία; Χθες ο φόνος, σήμερα η απαγωγή, αύριο η κλοπή…. Συνέχεια η παραβατικότητα… Γιατί ξεχνάμε; Γιατί δεν θέλουμε να σκεφτούμε, να στοχαστούμε, να βρούμε και να εφαρμόσουμε τη λύση που βρίσκεται στο υποσυνείδητό μας. Η σκέψη είναι μεγάλο αγαθό, όπου υπάρχει. Η σωστή σκέψη μεγαλύτερο. Αυτός που προτείνει, διαφωνεί, ρωτά, διαμαρτύρεται, χαρακτηρίζει, χτίζει, καταγγέλλει, είναι ένοχος…