Σκέψεις… από μία εθελόντρια
Όταν παίρνεις γεμίζουν τα χέρια σου, όταν δίνεις γεμίζει η καρδιά σου
Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που μας πιάνει ένα αίσθημα φόβου, ένας πανικός.
Νιώθουμε ότι δε ζήσαμε, νιώθουμε ότι δε ζούμε τις στιγμές,
νιώθουμε ότι ζούμε μόνο για τους άλλους και η ζωή μας περνάει σαν τρέιλερ ταινίας από μπροστά μας.
Πρωταγωνιστές είμαστε εμείς, αλλά είμαστε δυστυχισμένοι. Δίνουμε συνέχεια στους άλλους, φίλους, συγγενείς, γνωστούς, μοιράζουμε κομμάτια του εαυτού μας απλόχερα και ανιδιοτελώς. Δίνουμε χωρίς να εισπράττουμε. Αναμένουμε μόνο μια κατανόηση, ένα καλό λόγο, ένα ευχαριστώ. Μα δεν παίρνουμε ούτε αυτό! Μας πληγώνει η αχαριστία αλλά συνεχίζουμε να μοιράζουμε ό,τι έχουμε υλικό και άυλο, μοιράζουμε ψυχή, συναίσθημα. Η ψυχολογία λέει ότι εκείνοι που δίνουν είναι οι άνθρωποι που είχαν καλά παιδικά χρόνια, που ένιωσαν και πήραν αρκετή αγάπη ως παιδιά. Και μια άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι εκείνος που δίνει πάντα ευελπιστεί και περιμένει να πάρει. Μάταια, όμως, περιμένει… το ότι κάποιοι από εμάς ζούνε για τους άλλους δε σημαίνει ότι αυτό θα αναγνωρισθεί από μέρους τους, ούτε ότι θα λάβουν ό,τι δίνουν. Όταν παίρνεις γεμίζουν τα χέρια σου, όταν δίνεις γεμίζει η καρδιά σου. Είναι πολύ εγωιστικό, λοιπόν, να απαιτούμε να εισπράττουμε ό,τι χαρίζουμε. Καταρχήν ό,τι κάνουμε το κάνουμε για να νιώσουμε καλά οι ίδιοι, δεν μας το επιβάλλει κανείς. Δεν υπάρχει, λοιπόν, λόγος να αναμένουμε και ανάλογη συμπεριφορά. Στη ζωή αυτή δεν παίρνεις πάντα ό,τι δίνεις. Στην κοινωνία μας δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Υπάρχουν δυο τύποι ανθρώπων. Αυτοί που ζουν για τους άλλους, παραμερίζοντας οποιοδήποτε προσωπικό όφελος, και οι άλλοι που ζουν μόνο για τον εαυτό τους, για την πάρτη τους και μόνο. Η μέση κατηγορία και πιο υγιής από κοινωνικής άποψης είναι ο ισομερισμός του δούναι και λαβείν. Πάντως, ένα είναι σίγουρο: ενώ αυτοί που δίνουν χωρίς να παίρνουν θεωρούν τους εαυτούς τους θύματα, στην ουσία δεν είναι. Είναι μόνο έρμαια στα προσωπικά τους θέλω, έρμαια στο κυνήγι της εκτίμησης και της ευγνωμοσύνης των άλλων που, όμως, ποτέ δεν θα κερδίσουν, στο βαθμό, τουλάχιστον, που επιθυμούν. Προσφέρω σημαίνει υπάρχω, προσφέρω σημαίνει μπορώ, είμαι δυνατός. Άρα, η προσφορά μας είτε υλική, είτε ψυχική, έχει να κάνει με τον τρόπο που εμείς οι ίδιοι αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και θέλουμε να πλασάρουμε αυτή την εικόνα του Εγώ μας προς τα έξω. Δίνουμε, δίνουμε, δίνουμε απεριόριστα, χωρίς φραγμούς, πολλές φορές ξεπερνάμε και τις δυνατότητες και μετά νιώθουμε ευχαρίστηση, όχι γιατί μας το αναγνώρισαν εξολοκλήρου, αλλά γιατί ανέβηκε το Εγώ μας στα δικά μας μάτια πρώτα από όλα. Δίνω, άρα είμαι σε καλύτερη μοίρα από τους άλλους. Νοιάζομαι για το συνάνθρωπο, άρα είμαι καλός άνθρωπος. Η εξύψωση του Εγώ είναι ένα από τα ζητούμενα της ανθρώπινης φύσης. Εξυψώνουμε το Εγώ μας για να εξοβελίσουμε τους φόβους και τις ανησυχίες. Πολλές φορές, όμως, ξεπερνάμε το μέτρο του επιτρεπτού και φτάνουμε σε βαθμό να παραγκωνίζουμε τον εαυτό μας, ενώ αρχική μας πρόθεση ήταν να τον αναβαθμίσουμε και να του δώσουμε προτεραιότητα, τώρα έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Ζώντας για τους άλλους ξεχνάμε ότι υπάρχουμε… Ζώντας για τους άλλους μηδενίζουμε το εγώ μας… Οι άλλοι δεν το αναγνωρίζουν και εμείς μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο αναζήτησης της ευγνωμοσύνης τους… Περιμένουμε, όμως, κάτι ανύπαρκτο. Το καταλαβαίνουμε κάποιες στιγμές, όμως έχουμε ήδη δώσει τόσα πολλά που μας είναι δύσκολο να αλλάξουμε ρόλο, πιστεύουμε ότι κάποτε θα ακούσουμε το τόσο πολυπόθητο και απλό, μια λέξη μόνο, ευχαριστώ. Και όσο αυτό δε συμβαίνει η εμμονή να προσφέρουμε γίνεται μεγαλύτερη! Και όσο προχωράει η ζωή και όσο πλησιάζουμε στη δύση της αρχίζουμε, πλέον, και συνειδητοποιούμε τα χρόνια που χάσαμε αναμένοντας… Όμως ακόμα και τώρα δεν το πιστεύουμε, δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι υπάρχει τόσο μεγάλη αγνωμοσύνη. Υπάρχουν πραγματικά άνθρωποι που έχουν αφιερώσει όλη τους τη ζωή στους άλλους και όχι στον εαυτό τους. Μπορεί ποτέ αυτοί οι άνθρωποι να μην κατόρθωσαν να καλύψουν τα συναισθηματικά τους κενά αναζητώντας την αφοσίωση που και οι ίδιοι έδειξαν, αλλά κατόρθωσαν κάτι άλλο πολύ σημαντικό για αυτούς, έζησαν όπως πραγματικά ένιωσαν, έζησαν όπως πραγματικά ήθελαν… έζησαν για τους άλλους. Δεν είναι οδυνηρό να ζεις για τους άλλους… δεν είναι λυπηρό που οι άλλοι δεν το καταλαβαίνουν.
Είναι λυπηρό να ζεις μια ζωή που δε θες… ζήσε, λοιπόν, τη ζωή σου όπως εσύ θες -ακόμα και αν ζεις μόνο για τους άλλους και όχι για σένα. Κάνε αυτό που θέλεις πραγματικά στη ζωή σου, αγάπησε χωρίς να σε αγαπήσουν, πρόσφερε χωρίς να σου προσφέρουν, νιώσε τους ανθρώπους χωρίς να σε νιώσουν…
Και πρέπει να ξέρεις ότι τη χαρά δε θα την πάρεις από την αναγνώρισή τους, τη χαρά θα την πάρεις από σένα τον ίδιο.
Γιατί μπορεί να έζησες για τους άλλους.
Αλλά ήταν αυτό που ήθελες… Στην ουσία έζησες τη ζωή που ήθελες, Έστω και ζώντας για τους άλλους.
Δέσποινα Τσιγκάκη
Oι Γιατροι του Κόσμου έδωσαν τη λύση και στην Τήλο!!!!
Δεν ξέρω αν πρέπει να θυμώσω ως πολίτης, ως ασθενής η ως φορολογούμενος, διαβάζοντας τις δηλώσεις του υπουργού υγείας κ Κουρουμπλή, σίγουρο όμως είναι πως χαίρομαι για τη σταθερή αξιέπαινη και παραγωγική δουλειά της οργάνωσης μας, που εδώ και 25 χρόνια στηρίζει τον άνθρωπο και που τα τελευταία χρόνια στεκόμαστε στο πλευρό των συμπολιτών μας που πλήττονται από τη βαθιά κρίση. Άνθρωποι που έχασαν τις δουλειές τους, τα σπίτια τους την ασφάλιση τους , τη πρόσβαση στη υγεία και στη παιδεία… Άνθρωποι που με αξιοπρέπεια υπομένουν τα όσα βάρβαρα μέτρα επιβάλουν οι κατέχοντες και διατηρούν οι κυβερνώντες… Oι Γιατροί του Κόσμου με 25 χρόνια δράσης τόσο στο εξωτερικό όσο και στη χώρα μας, έχουν αποδείξει πως στέκονται στο πλευρό όσων έχουν ανάγκη υπηρετώντας τον άνθρωπο χωρίς διακρίσεις και είναι ένα έργο που αναγνωρίζεται. Το υπουργείο Υγείας επίσης αναγνώρισε το έργο μας και την αναγκαιότητα συνεργασίας για τη πρωτοβάθμια υγεία στο νησί της Τήλου… Οσο η κρίση βαθαίνει τόσο οι κρατικές δομές αδυνατούν να παρέχουν το αυτονόητο και οι εθελοντικές δομές αναλαμβάνουν ρόλο.
Ε.Μ.
Σας παραθέτω τα όσα είπε ο κ Κουρουμπλής
Με αφορμή δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία από χθες, Πέμπτη, το νησί της Τήλου έχει μείνει χωρίς γιατρό, σας ενημερώνουμε ότι:
1. Από σήμερα το βράδυ (15 Μαΐου) στο Ιατρείο της Τήλου αναλαμβάνει υπηρεσία γενικός γιατρός – συντονιστής Δ/ντής ο οποίος μετακινήθηκε από το Πολυδύναμο Περιφερειακό Πολυϊατρείο από τον Έμπωνα της Ρόδου.
2. Υπογράφηκε σήμερα, Παρασκευή, προγραμματική σύμβαση της 2ης Υγειονομικής Περιφέρειας (Υ.Π.Ε.) με τους «Γιατρούς του Κόσμου» με την οποία θα τοποθετηθεί στο Ιατρείο της Τήλου γενικός ιατρός με τριετή θητεία.
Παράλληλα, το υπουργείο Υγείας εξετάζει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει άμεσα και οριστικά το πρόβλημα στελέχωσης του Ιατρείου της Τήλου με μόνιμο γιατρό.
Σε μια δύσκολη περίοδο για το Δημόσιο Σύστημα Υγείας καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια και αξιοποιούνται όλες οι δυνατότητες προκειμένου να καλυφθούν οι επείγουσες ανάγκες, κυρίως των νησιωτικών περιοχών.
H ομάδα των Γιατρών του Κόσμου που βρίσκεται στο Νεπάλ μας ενημερώνει για τα τελευταία νέα και το νέο σεισμό που έπληξε τη χώρα ενώ ακόμη μετρά τα θύματα του πρώτου σεισμού..
Δέκα μέρες μετά τον σεισμό, και ενώ τα συντρίμμια στο Κατμαντού απομακρύνονται και το Νεπάλ συνεχίζει να μετρά νεκρούς και απώλειες, η ανθρωπιστική βοήθεια των Γιατρών του Κόσμου βρίσκεται καθ’ οδόν προς τις περιοχές που έχουν πληγεί περισσότερο. Η οργάνωση δημιουργεί κλινικές στην περιοχή Sindhupalchok, προκειμένου να βοηθήσει απομονωμένους πληθυσμούς σε περιοχές όπου το σύστημα υγείας βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους κατάρρευσης. Σχεδόν το 90% των ιατρικών κέντρων της χώρας-πολλά εκ των οποίων στην συγκεκριμένη περιοχή στα ανατολικά του Κατμαντού-έχουν καταστραφεί, στερώντας από τους κατοίκους την πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη.
Άλλος ένας σεισμός στο Νεπάλ
Οι κάτοικοι τοποθετούν μπολ γεμάτα με νερό για να γίνονται αντιληπτές οι δονήσεις και να εγκαταλείπουν τα σπίτια εγκαίρως.
Μαδρίτη, 13 Μαΐου 2015. Εχθές άλλος ένας σεισμός ισχύος 7,3R χτύπησε το Νεπάλ, το οποίο αντιμετώπιζε ήδη τις συνέπειες του μεγάλου σεισμού της 25ης Απριλίου. Η ομάδα των Γιατρών του Κόσμου-Ισπανίας είναι ασφαλής και εργάζεται σε συνεργασία με τις αρχές του Νεπάλ για την παροχή ιατρικής περίθαλψης στον πληθυσμό που έχει πληγεί.
…Από το 1 έως το 200…
Τα τεντωμένα χέρια των μεταναστών που για δεύτερη φορά μέσα σε ένα μήνα βρίσκουν αναγκαστικό καταφύγιο στη πόλη μας, έχουν γραμμένους αριθμούς από 1 έως το 200 , αριθμοί που θυμίζουν ναζιστικές πράξεις, διακρίσεις, εγκλεισμούς και μας πάνε πίσω, στις μισητές σελίδες μιας πονεμένης ιστορίας και πολεμικών εχθροπραξιών. Άτομο και αριθμός, αριθμός χωρίς ψυχή, χωρίς δικαίωμα, αριθμός και ζωή πονεμένη, αριθμός και σκληρή δουλειά στις φάμπρικες της μεταπολεμικής μεταναστευτικής ροής… Στα αυτιά μου η βαθιά φωνή του Λάκη Χαλκιά που τραγουδά τη φάμπρικα και το νούμερο 8…
…Κι εκεί στο πόστο μου σκυφτός
ξεχνάω τη μιλιά μου
είμαι το νούμερο οχτώ
με ξέρουν όλοι με αυτό
κι εγώ κρατάω μυστικό
ποιο είναι τ’ όνομά μου.
Το νούμερο 8 αυτή τη φορά αντιστοιχεί σε ένα παιδί που ψήνεται στο πυρετό στην αγκαλιά της μάνας που δακρυσμένη περιμένει να της δώσουμε φάρμακα… sucran ( ευχαριστώ) ψιθυρίζει φεύγοντας…
Το 13 άλλο ένα αγοράκι που εδώ και μέρες δεν μπορεί να φάει και να πιει, κοιτά χαμένο, αποπροσανατολισμένο όλους εμάς τους άγνωστους και κατεβάζει τα μάτια…
Νούμερο και άνθρωπος, νούμερο και ιστορία χωρίς όνομα…
Ε.Μ
Ενημέρωση για τον εθελοντισμο..
Την Πέμπτη 14 Μαΐου , η κοινωνική λειτουργός του Ανοικτού Πολυιατρείου των Γιατρών του Κόσμου παραρτήματος Χανίων έπειτα απο πρόσκληση που έλαβε απο την εθελοντική ομάδα “εθελοντίstas ” και συγκεκριμένα την παιδαγωγό κα. Ιωάννα Βαβουράκη και την λογοθεραπεύτρια κα. Ρούλα Σκουλάκη παρουσίασε το έργο των Γιατρών του Κόσμου στο 6θέσιο δημοτικό Σχολείο Δραπανιά Δήμου Κισσάμου. Σε συνεργασία με τους “εθελοντίstas” μιλήσαμε σε μαθητές/τριες πέμπτης και έκτης δημοτικού για τον εθελοντισμό, αλλά και για το έργο και τις υπηρεσίες των Γιατρών του Κόσμου.
Τα στατιστικά ιατρείου από 11 εως 15 Μαΐου είναι
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΥΝΟΛΟ
ΕΛΛΑΔΑ 24
ΜΑΡΟΚΟ 9
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 8
ΣΥΡΙΑ 6
ΑΛΒΑΝΙΑ 3
ΓΕΩΡΓΙΑ 2
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 2
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 1
ΙΡΑΝ 1
ΙΤΑΛΙΑ 1
ΣΕΡΒΙΑ 1
ΑΛΓΕΡΙΑ 1
ΣΥΝΟΛΟ 59
