Σκέψεις.. από μια εθελόντρια
– Γεια σας περήφανοι Ελληνες.
Μόνο είκοσι χρόνια έχουν περάσει από τότε που μας απηύθυνε την κουβέντα αυτή ένας ολυμπιονίκης μας κατά την υποδοχή που κάναμε στους πρωταθλητές της Ατλάντα στο Καλλιμάρμαρο. Ο ίδιος μας την ξαναθύμισε αυτές τις μέρες από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να μας εμπνεύσει, όπως έγραψε στο σχόλιό του και για να ευχηθεί καλή τύχη στα παιδιά μας που θα αγωνιστούν στους φετινούς Ολυμπιακούς στο Ρίο.
Μόνο που σήμερα ακούμε άλλες φράσεις. Οι σημερινοί Έλληνες δεν αισθάνονται περήφανοι. Τα μνημόνια, η συνειδητή και οργανωμένη προπαγάνδα μας έκαναν να αιστανθούμε μικροί, κακοί, τεμπέληδες και κλέφτες. Να αιστανθούμε χωρίς αξιοπρέπεια. Και το κυριότερο: να πιστεύουμε ότι έχουνε δίκιο όλοι αυτοί που μας έδειχναν με το δάχτυλο και μας κατονόμαζαν ως υπεύθυνους για όλα τα κακά της υφηλίου. (Σ’ όλες τις εποχές και τις φάσεις της ανθρώπινης ιστορίας χρειάζεται κι ένας αποδιοπομπαίος τράγος. Είναι η σειρά μας τώρα).
Όμως είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι. Δεν έχουμε αλλάξει περίσσια από τότε που μας ονομάτιζαν περήφανους και μας έβλεπαν έτσι μέχρι σήμερα που έχουμε γίνει το μπαίγνιο όλης της οικουμένης. Και νομίζω πως εμείς οι ίδιοι πρέπει να το αντιληφθούμε πρώτα για να μπορέσουμε ν’ ανεβούμε από τον πάτο όπου έχουμε πιστέψει ότι ανήκουμε. Κι ας μας βαράνε όλοι. Κι ας έχουμε και τους δικούς μας πολιτικάντηδες να σιγοντάρουν κι αυτοί -θέλουν βλέπετε να καλύψουν τις πομπές τους και έτσι να ξεχνάμε τις δικές τους άθλιες πράξεις. Να όμως που υπάρχουν κάποιοι σαν τον πρωταθλητή μας να μας πουν μερικές σκέψεις τους που μπορούν να μας δώσουν κουράγιο και να μας εμπνεύσουν.
Τόλμησε να ονειρευτείς. Τόλμησε να νικήσεις. Η νίκη είναι δική σου επιλογή μας προτρέπει.
Και κάπου αλλού μας λέει για τις ομιλίες που κάνει στα σχολεία και απευθύνεται στα παιδιά. Δεν τους λέει πώς να γίνουν πρωταθλητές. Τους λέει να κάνουν όνειρα, να είναι διαφορετικοί, να προσπαθούν να κάνουν καλά αυτό με το οποίο καταπιάνονται, να έχουν άποψη και να διεκδικούν, να μην περιμένουν το πεπρωμένο να τους βρει, αλλά να μάχονται. Κι αυτή πιστεύει πως είναι η μεγαλύτερη επένδυση που μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε.
Τους περιγράφω, συνεχίζει, τη διαφορά της πειθαρχίας από τον παρορμητισμό. Τους μιλάω για το τετράπτυχο “ονειρεύομαι, στοχεύω, προσπαθώ, πετυχαίνω”, τονίζοντας ότι τα πιο σημαντικά είναι το “ονειρεύομαι” και το “προσπαθώ”, επειδή αυτά απουσιάζουν συνήθως. Τους εξηγώ ότι ο πόνος και η ήττα μάς κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Μιλάω για τη συνέπεια λόγων και πράξεων και για συμβόλαια που υπογράφεις με τον εαυτό σου. Για να το πω με έναν τίτλο, ο στόχος μου είναι να ξαναφέρω τη σπίθα στα μάτια των νέων ανθρώπων.
Απολύτως σύμφωνη με βρίσκουν τα λόγια του πρωταθλητή μας και ολυμπιονίκη Νικόλα Κακλαμανάκη που αλίευσα αυτές τις μέρες στο διαδίκτυο και που σας τα μεταφέρω σχεδόν αυτολεξεί γιατί φέρνουν μπροστά μου το όραμα μιας ωραίας, περήφανης, ξεχασμένης στις μέρες μας Ελλάδας.
Και διδαχές προς νέους, και όχι μόνο, που αγωνίζονται για να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα από έναν άνθρωπο που έχει καταφέρει να έχει συνέπεια λόγων και έργων.
Μπεμπλιδάκη Αγγελική
Μια ιστορία ενός ανθρώπου του θεού να θυμίζει σε όλους αλλά κυρίως στους εκπροσώπους της θρησκείας και εκκλησίας πού και πώς πρέπει να σταθούν δίπλα σε αυτόν που έχει ανάγκη, να θυμούνται πως η ιδιότητά τους ορίζει αυτονόητα την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά μακριά από συμφέροντα… έτσι πρέπει να είναι η εκκλησία, η θρησκεία και μόνο έτσι θα μας πείσει να την ακολουθήσουμε…
Ε.Μ.
\Από Νικήτα Κανάκη
ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με… Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο 36-41
Από όλη αυτή την κουβέντα για την εκκένωση των καταλήψεων και τον χαμό που γίνεται ένθεν και ένθεν με τις γνωστές ανοησίες και υπερβολές όπως η εισβολή στην μητρόπολη που ακολούθησαν, στο δικό μου μυαλό έχει μείνει η εικόνα της κατεδάφισης του Ορφανοτροφείου.
Ισως φταίει ο τρόπος που σκέφτομαι και ο προσωπικός κώδικας ηθικής μου. Αλλά μου είναι αδύνατον να καταλάβω πως είναι δυνατόν ένας επίσκοπος να ζητάει -και να επιβάλει- να κατεδαφιστεί ένα κτήριο που στέγαζε οικογένειες. Στη συνείδησή μου, μου φαίνεται το ίδιο αδιανόητο σαν να διάβαζα πως οι Γιατροί του Κόσμου ζητούν αμοιβή από τους ασθενείς τους.
Και ας μην γίνει λόγος περί νομίμων κι ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων. Μιλάμε για την Εκκλησία και την –αυτονόητη για μένα- αποστολή της. Είναι δυνατόν οι εκπρόσωποι του Θεού να επιδιώκουν να μείνουν άνθρωποι άστεγοι;
Τούτες τις μέρες έτυχε να διαβάζω για τη συγκλονιστική βιογραφία του Αββά Πιέρ. Του Αγίου των αστέγων.
Μοιράζομαι την ιστορία του μαζί σας όχι μόνο για να ισχυριστώ πως δεν είναι όλοι οι ιερείς ίδιοι, αλλά γιατί έχω ανάγκη να πιστεύω πως στον Οίκο του Θεού ο Homo Economicus δεν έχει ακόμα σαρώσει τα πάντα…
«…Φίλοι μου, βοηθήστε με! Μια γυναίκα πέθανε από το κρύο στις τρεις σήμερα το πρωί, στο πεζοδρόμιο της Λεωφόρου Σεβαστούπολης, σφίγγοντας στο χέρι της το έγγραφο με βάση το οποίο την είχαν διώξει την προηγουμένη από το σπίτι της». Με την έκκληση εκείνη, που απηύθυνε το 1954 από το ραδιόφωνο προς τους συμπατριώτες του, ο αββάς Πιέρ ξεκίνησε μια μακρά πορεία υπέρ των ανθρώπων χωρίς στέγη, χωρίς χαρτιά, χωρίς φωνή. Δεν έζησε σε μια χώρα που η φτώχεια, η δυστυχία, η αδικία, η βία κι η ατιμία της εξουσίας είναι ολοφάνερες, που σχεδόν σε υποχρέωναν να δράσεις, μια στάλα ανθρωπιά να είχες. Έζησε σε μια χώρα που όλα αυτά μπορούσαν και μπορούν να κρύβονται πίσω από μια ιδιαίτερα φανταχτερή πρόσοψη, να αμβλύνονται προσεκτικά, και βολικά να ξεχνιούνται. Ανήκε σε μια Εκκλησία πλούσια και ισχυρή, σε ένα Τάγμα ιστορικό και σεβαστό. Είχε το τσαγανό, τη δύναμη και την παιδεία να φτάσει σε αξιώματα. Αρνήθηκε. Κι έγινε μέγας, ως ταπεινός. “Αββάς Πιέρ” ήταν το παρατσούκλι του στη γαλλική αντίσταση κατά των ναζί κατακτητών, το ’40, όταν έσωσε χιλιάδες Εβραίους, κομμουνιστές κι ομοφυλόφιλους και μαζί τους κάποια από την αξιοπρέπεια της παραδομένης Γαλλίας. Το αληθινό του όνομα ήταν Henri-Antoine Grouès. Γιος πολύτεκνης οικογένειας, πήγε δόκιμος καπουτσίνος μοναχός στα 20 του, αλλά δεν έμεινε για πολύ στο μοναστήρι, λόγω προβλημάτων υγείας. Έφυγε, για να χειροτονηθεί τελικά ιερέας το 1938, λίγο πριν η πατρίδα του βρεθεί κάτω από τον ναζιστικό ζυγό κι εκείνος αρχίσει να οργανώνει την έξοδο των αθώων. Με το τέλος του πολέμου, προσπάθησε να απαντήσει στις ανάγκες των απλών ανθρώπων, που αντιμετώπιζαν προβλήματα επιβίωσης. Ιδρύει το κίνημα Προς Εμμαούς, με σκοπό να βοηθήσει τους άστεγους να αυτοοργανωθούν, να στεγαστούν και να βρουν δουλειά που θα τους επιτρέψει να ξανακερδίσουν την αξιοπρέπειά τους. Τη δεκαετία του 1950 κατέβηκε στις εκλογές, υπακούοντας στην προτροπή του Ντε Γκωλ, με τον οποίο τον χώριζε πολιτική άβυσσος. Ακόμη και τότε, ακόμη κι έτσι όμως, ακόμη κι όταν απέκτησε εξουσία κι εξελέγη βουλευτής, εκπροσωπώντας τους ανθρακωρύχους του Meurthe-et-Moselle, παρέμεινε ένας ακραιφνής επαναστάτης της ταπείνωσης, αγωνιζόμενος για την κατάργηση της έξωσης των ενοικιαστών τον χειμώνα –την οποία και πέτυχε– και τη νομιμοποίηση της άρνησης στράτευσης για λόγους συνείδησης. il faut que la voix d’hommes sans voix empeche de dormir les puissants… Abbe Pierre «Θα έπρεπε η φωνή των ανθρώπων χωρίς φωνή να μην αφήνει τους ισχυρούς της γης να κοιμηθούν». Ο πρώτος ξενώνας ήταν το πατρικό του σπίτι στο Neuilly Plaisance. Εκεί βρήκαν καταφύγιο οι πρώτοι άστεγοι που περιμάζεψε. Κι όταν ο ιερατικός του μισθός άρχισε να μη φτάνει για να καλύψει τα έξοδά τους, αυτοί έγιναν οι πρώτοι “Ρακοσυλλέκτες προς Εμμαούς” (Les Chiffonniers d’Emmaus), κι άρχισαν να κερδίζουν τη ζωή τους ανακυκλώνοντας ό,τι οι άλλοι θεωρούσαν άχρηστο, μαζεύοντας, επιδιορθώνοντας και πουλώντας τα σκουπίδια του αλαζονικού πολιτισμού της κατανάλωσης.
Δεν σταμάτησε να μάχεται ποτέ. Δεν σταμάτησε να ταξιδεύει, από τη Γάζα και το Ισραήλ μέχρι τη Βοσνία και την Αφρική. Δεν σταμάτησε να τα βάζει με τους ισχυρούς, με τους υποκριτές, με τους ρατσιστές, είτε αυτοί ανήκαν στο κράτος είτε στην εκκλησία. Όταν τον κατηγόρησαν μια μέρα ότι ανήκε στην άκρα Αριστερά, απάντησε: «Δεξιά, Αριστερά, δεν γνωρίζω τίποτα απ’ όλα αυτά. Το μόνο άκρο που αναγνωρίζω είναι εκεί ψηλά». Όταν τον ρώτησαν αν αυτός, ένας άνθρωπος της εκκλησίας, συμφωνεί με τη θέση της Καθολικής Εκκλησίας για τα προφυλακτικά, απάντησε: «Όποιος δεν χρησιμοποιεί προφυλακτικό είναι γουρούνι». Όταν η σοσιαλιστική κυβέρνηση του απένειμε τη Λεγεώνα της Τιμής το 1992, εκείνος απέρριψε τη διάκριση επειδή η κυβέρνηση δεν μπορούσε να βρει στέγη για μια ομάδα Αφρικανών λαθρομεταναστών.
Αυτός ο «κοσμικός άγιος» στερούνταν όλα τα στοιχεία που αποτελούν στην εποχή μας απαραίτητες προϋποθέσεις της επιτυχίας: νιάτα, χρήμα, τύχη, υγεία, ομορφιά. Και τότε πώς εξηγείται ότι εδώ και μισό αιώνα ήταν σταθερά ο δημοφιλέστερος Γάλλος, πάνω από τους καλλιτέχνες και τους ποδοσφαιριστές; Σύμφωνα με τον Ανρί Τενκ της Μοντ, υπάρχουν τρεις εξηγήσεις. Η πρώτη είναι κοινωνιολογικού χαρακτήρα: σε ένα περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από το εφήμερο, τις μόδες, την ταχύτητα, την αλλαγή, ο αββάς Πιέρ ενσάρκωνε έναν άλλο χρόνο, μια σταθερότητα, μια αιωνιότητα.
Η δεύτερη εξήγηση είναι πολιτική. Από το 1954 έως το 2007, ο αββάς υπενθύμιζε με όλη του τη δύναμη ότι η φτώχεια και η δυστυχία παραμένουν, όπως παραμένει και η αδυναμία της πολιτικής τάξης. Δίπλα του στρατεύτηκαν γενιές ολόκληρες μαχητικών ανθρώπων, δεξιοί και αριστεροί, χριστιανοί και λαϊκοί, που προτιμούσαν τις πράξεις από τα μεγάλα λόγια, την αλληλεγγύη από τη ρητορεία και έτειναν το χέρι προς τους κατατρεγμένους «χωρίς να φοβούνται την κούραση», όπως συνήθιζε να λέει ο εμπνευστής τους. Ο τρίτος λόγος που εξηγεί τη σταθερή δημοτικότητα αυτού του σύγχρονου Φραγκίσκου της Ασσίζης είναι η επιβίωση μιας χριστιανικής αλληλεγγύης ακόμη και σε μια χώρα που δηλώνει όλο και λιγότερο θρήσκα. Στον πυρήνα της δράσης αυτού του λαϊκού ινδάλματος ήταν πάντα η πίστη. Ο αββάς Πιέρ ήταν αντάρτης, ήταν ανεξάρτητος, αλλά δεν ήταν άπιστος. Και έδωσε με το παράδειγμα της ζωής του μια τέτοια αξία στην εκκλησία, ώστε ακόμη και οι πιο φανατικοί άθεοι είναι υποχρεωμένοι να υποκλιθούν…».
…Φεστιβάλ Βερέκυνθος…
…θα είναι ένα φεστιβάλ διαφορετικό και θα είμαστε και εμείς εκεί ανάμεσα στα τόσα δρώμενα και καλλιτεχνικές δημιουργίες για να σας ενημερώσουμε για τις δράσεις των Γιατρών του Κόσμου, το πως κατανοούμε και κάνουμε πράξη την αλληλεγγύη…
To πρόγραμμα εμβολιασμού από τους Γιατρούς του Κόσμου συνεχίζεται και αυτή τη φορά περισσότερα από 250 παιδιά εμβολιάστηκαν στη Μαλακάσα μέσα σε δύο μέρες, στο πλαίσιο της εκστρατείας μαζικού εμβολιασμού.
Τα στατιστικά ιατρείου από
25 Ιουλίου έως 29 Ιουλίου είναι:
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΥΝΟΛΟ
ΕΛΛΑΔΑ 35
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 13
ΑΛΒΑΝΙΑ 13
ΜΑΡΟΚΟ 6
ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ 3
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 3
ΑΛΓΕΡΙΑ 3
ΠΟΛΩΝΙΑ 2
ΝΙΓΗΡΙΑ 2
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 2
ΑΙΓΥΠΤΟΣ 2
ΙΤΑΛΙΑ 1
ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ 1
ΣΥΡΙΑ 1
ΣΕΡΒΙΑ 1
ΣΥΝΟΛΟ 88
