Κάποιοι παρέμειναν να μάχονται… ενάντια σε όπλα, χημικά, οβίδες…
Νικήτας Κανάκης
«…και αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα, η άλλη μισή, στο Χαλέπι βρίσκεται…».
Όσοι από εμάς βρεθήκαμε σε εμπόλεμες ζώνες, όσοι θρηνήσαμε φίλους και συναδέλφους που έχασαν τη ζωή τους γιατί αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τους ασθενείς τους, όσοι ζήσαμε, επιζήσαμε και θυμόμαστε τις παράλογες επιθέσεις σε νοσοκομεία και ιατρικό προσωπικό, τούτες τις τελευταίες μέρες έχουμε έναν κόμπο στον λαιμό.
Και έναν απέραντο και βαθύ σεβασμό σε κείνους τους Σύρους συναδέλφους που απτόητοι, πεισματάρηδες και ρομαντικοί, τελευταίοι των Μοϊκανών παραμένουν μέχρι ενός, στο πλευρό των ασθενών τους.
Αξίζει να διαβάσετε την ανοικτή επιστολή που έστειλαν στον πρόεδρο Ομπάμα, για να καταλάβετε πως πρώτα και από τη ζωή τους βάζουν την προστασία των ασθενών τους.
Σας διαβεβαιώ γιατί το έζησα, πως η ίδια ακριβώς επιστολή θα είχε γραφεί και στο Κόσσοβο και στη Βαγδάτη και στο Κονγκό και οπουδήποτε υπάρχουν γιατροί.
Οι βομβαρδισμοί και οι συνεχείς επιθέσεις ακόμα και με χημικά εναντίον νοσοκομείων και ασθενοφόρων στο Χαλέπι αποτελούν κάτι περισσότερο από μια ωμή παραβίαση του ανθρωπιστικού δικαίου, από ένα ακόμα έγκλημα πολέμου. Είναι ένας ακόμα κρίκος σε μία ατελείωτη σειρά απάνθρωπων χυδαίων πράξεων τα τελευταία χρόνια από κάθε πλευρά (θυμηθείτε αντίστοιχα με τους ρωσικούς βομβαρδισμούς τώρα την καταστροφή του νοσοκομείου στο Αφγανιστάν από τις αμερικανικές αεροπορικές δυνάμεις) που δεν απέχουν από τη λογική της τρομοκρατίας και που στρέφονται εντέλει και αυτές ενάντια σε υποτιθέμενες πανανθρώπινες αξίες.
Η στοχοποίηση γιατρών και νοσοκομείων από κάθε λογής στρατούς και παρακρατικές συμμορίες σε όλο τον κόσμο αποτελεί μια συνειδητή προσπάθεια τρομοκράτησης εκείνων που υπηρετούν την Ανθρωπιστική Ιατρική, εκείνων που αποτελούν το έσχατο καταφύγιο φτωχών και κατατρεγμένων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.
Και φίμωσης της Μαρτυρίας. Έτσι όπως καταγράφεται αντικειμενικά, αμερόληπτα, αδιαμεσολάβητα από τους πραγματικούς και αυτόπτες μάρτυρες της Ιστορίας, τους ασθενείς μας.
Ας γνωρίζουν πως ματαιοπονούν. Γιατί απλά δεν γνωρίζουν πως ποτέ μα ποτέ στην Ιστορία, ό,τι και αν συμβεί, όσες δυσκολίες και αν υπάρχουν όσοι πιστεύουν στον Όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη, ποτέ μα ποτέ και για κανέναν λόγο, ακόμα και αν χρειαστεί να το υπερασπιστούν με τη ζωή τους, δεν εγκαταλείπουν τους ασθενείς τους.
Στους συναδέλφους που στέκονται όρθιοι στο Χαλέπι και στο κάθε Χαλέπι από όλους εμάς στους Γιατρούς του Κόσμου την πιο ουσιαστική, ειλικρινή και βαθιά μας συμπαράσταση.
Και ας είναι τουλάχιστον ήσυχοι πως τους δικούς τους ασθενείς που έφτασαν ικέτες ως εδώ, τους φροντίζουμε όσο καλύτερα μπορούμε…
Ιστορίες που μας σημάδεψαν, μας συγκλόνισαν,
ιστορίες που η θύμησή τους φέρνει την ίδια αμηχανία,
λαχτάρα και αγωνία με το τότε που της ζήσαμε…
Πολλά χρόνια πριν επιστρέφοντας από τη Βαγδάτη μία μόνο εικόνα, από τα πολλά και φοβερά που είδα με είχε στοιχειώσει. Και είχε καλύψει στο μυαλό μου τα πάντα από όσα έζησα εκείνες τις μέρες. Τη σκεφτόμουν ξανά και ξανά. Μια μανά που κρατούσε ένα καταδικασμένο μωρό με λευχαιμία σε μία γωνία. Δεν ήταν το θέμα της όμως που με τάραξε -συνηθισμένος δυστυχώς στην οσμή και την όψη του θανάτου- αλλά η αίσθηση πως αυτή τη μάνα την ήξερα από πολύ καιρό.
Η απορία μου λύθηκε -και μαζί λυτρώθηκα- λίγα χρόνια μετά έναν Αύγουστο σε ένα ξωκκλήσι.
Μπαίνοντας στο παρεκκλήσι και κοιτώντας την εικόνα της Παναγίας ξαφνικά κατάλαβα με βουρκωμένα μάτια πού είχα δει τη μανά της Βαγδάτης. Ο τρόπος που κρατούσε τον μικρούλη και κοιτούσε ήταν ακριβώς ο ίδιος που απεικονιζόταν η Παναγία.
Το εικόνισμα της Παναγιάς πάντα με συγκλόνιζε. Ίσως γιατί πρωτάκουσα το όνομά μου Δεκαπενταύγουστο καλή ώρα, σε ένα μοναστήρι Της -Την Παναγιά την Ελωνα, σκαρφαλωμένη στον Πάρνωνα- όπου με είχαν ταμένο.
Ίσως γιατί αξιώθηκα όπου και να ταξίδεψα να δω βασανισμένες μανάδες με μωρά, με δάκρυα στα μάτια να βρίσκουν απαντοχή φιλώντας το εικόνισμά της.
Από τότε εγώ, ένας Θεοσεβούμενος άθεος, νιώθω πάντα έναν βαθύ και τρυφερό σεβασμό στη Μεγάλη Μανά, αιώνιο σύμβολο της Μάνας – Κουράγιο. Και ανήμερα 15Αυγουστου, τη μέρα της γιορτής της, αισθάνομαι την ανάγκη σε κάποιο ξωκκλήσι να κάνω τον Σταυρό μου και να ανάψω ένα κεράκι στο όνομα όλων αυτών των μανάδων της απαντοχής ψιθυρίζοντας την προσευχή του Νίκου Καρούζου
«…Παναγία Θεοτόκε νοικοκυρά μου / μη μ’ αφήνεις ανυπεράσπιστο στα σκυλιά…».
Γιατροί του Κόσμου
Εδώ κοντά κι εκεί μακριά…
Καταυλισμός προσφύγων, Λάρισα 2016.
Γιατροί του Κόσμου (ΓτΚ)
Εναν νέο σταθμό των Γιατρών του Κόσμου για παροχή υπηρεσιών πρόληψης και θεραπείας αποτελεί η ΦΟΛΕΓΑΝΔΡΟΣ.
Από τον Απρίλιο έχει συσταθεί ένα πλήρως εξοπλισμένο ιατρείο στελεχωμένο από έμπειρο ιατρικό προσωπικό με στόχο την εξασφάλιση πρόσβασης των κατοίκων της Φολεγάνδρου καθώς και των τριών γειτονικών νησιών, Σίκινος, Ηρακλειά και Κουφονήσια, σε υπηρεσίες υγείας.
Οι Γιατροί του Κόσμου για άλλη μια φορά βρίσκονται στο πλευρό όσων έχουν ανάγκη…
Το πρόγραμμα υλοποιείται με την υποστήριξη της Limmat Stiftung.
Γιατροί του Κόσμου Θεσσαλονίκη
15αύγουστος. Κέντρο φιλοξενίας προσφύγων στο Ωραιόκαστρο. Επίσκεψη μελών της ομάδας στην 9 μηνών έγκυο γυναίκα που μετράει τον χρόνο αντίστροφα… κι ετσι κάπως επιμένουμε… με ελπίδα, πίστη και αγάπη.
ΤΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΤΩΝ “ΓΙΑΤΡΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ” ΓΙΑ ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΟ ΑΠΟ 9 ΕΩΣ 22 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ. ΣΤΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΜΟΝΟ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΑΠΟ 9 Π.Μ. ΕΩΣ 5 Μ.Μ. ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΚΤΟΣ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗΣ.
