Σκέψεις… από μιαν εθελόντρια
Έβγαινα από τον κινηματογράφο, όπου είχα μόλις παρακολουθήσει την τελευταία ταινία του Παντελή Βούλγαρη πολύ προβληματισμένη, πολύ συγκινημένη, πολύ… Όλα τα συναισθήματα βράζανε μέσα μου στον υπερθετικό βαθμό, όταν άκουσα έναν άλλο θεατή να σχολιάζει.
-Την άλλη φορά θα πάω να δώ μια κωμωδία. Δεν την μπορώ τόση κατάθλιψη.
Ξαφνιάστηκα με την κουβέντα αυτή. Πραγματικά το έργο δεν είναι μια ταινία για να περάσεις ανέμελα δυo ώρες, μιας και μιλάει για ένα πραγματικό συνταρακτικό γεγονός που συνέβη στην διάρκεια του β’ παγκοσμίου πολέμου στην πατρίδα μας. Την εκτέλεση διακοσίων Ελλήνων στην Καισαριανή τον Μάη του 1944, σε αντίποινα για την δολοφονία τεσσάρων Γερμανών στρατιωτικών στην Λακωνία. Αναμενόμενη η κατάθλιψη με ένα τέτοιο θέμα. Αλλά πέρα από το έργο και την όποια καλλιτεχνική του αξία, έχεις τόσα άλλα πράγματα να μάθεις, τόσα άλλα πράγματα να πάρεις, τόσα άλλα πράγματα να σκεφτείς.
Θέλετε να σας πω τι σκεφτόμουν την ώρα που έβλεπα αυτήν την ταινία;
Θα ξεκινήσω λέγοντας το αυτονόητο. Ότι μαθαίνουμε ιστορία.
Γιατί πόσοι ξέραμε το συγκεκριμένο αυτό γεγονός του πολέμου; Θυμάμαι προ ετών έναν κάτοικο της οδού Σουκατζίδη εδώ στα Χανιά να προβληματίζεται ποιος τάχα να ήταν αυτός που ονομάτισε τον δρόμο του σπιθιού του. Δυστυχώς οι νεοέλληνες δεν γνωρίζουμε περίσσια ιστορία. Κι αν κάτι ξέρουμε για την αρχαία Ελλάδα, η νεώτερη ιστορία ειδικά, μάς είναι σχεδόν παντελώς άγνωστη. Και είναι παράξενο γιατί είναι η πιο κοντινή μας. Τον πόλεμο αυτό τον έζησαν οι γονείς και οι παππούδες μας. Υπάρχουν μνήμες γεγονότων και πράξεων. Μοιάζει ωστόσο σαν να θέλουμε να τα διαγράψουμε. Μήπως πονάνε τόσο πολύ, ώστε δεν αντέχουμε να θυμόμαστε;
Η ιστορία, λένε, επαναλαμβάνεται. Γι’ αυτό θεωρώ πως πρέπει να την γνωρίζουμε ώστε να διδασκόμαστε από αυτήν και να λαβαίνουμε τα μέτρα μας για το μέλλον.
Παρατηρούσα στο πανί τους τότε ισχυρούς του κόσμου, να χτυπούν να βασανίζουν και να σκοτώνουν χωρίς κανένα ενδοιασμό, χωρίς καμιά ηθική. Σκεπτόμουν ότι όταν ο άνθρωπος έχει εξουσία, όταν αισθάνεται ότι έχει δύναμη χωρίς να διαθέτει ένα υπόβαθρο παιδείας και ανθρωπιάς από κάτω, μπορεί να γίνει χειρότερος κι από κτήνος. Οι Γερμανοί είχαν την δύναμη. Και συμπεριφέρονταν απάνθρωπα. Δεν υπολόγιζαν την ζωή ή την αξιοπρέπεια των κρατουμένων. Δεν νοιάζονταν αν αυτοί πονούσαν σωματικά ή ψυχικά. Μπορούσαν να τους εξευτελίσουν. Να τους βασανίσουν. Να τους σκοτώσουν. Και το έκαναν.
Κάπου στο βάθος του μυαλού μου ένα καμπανάκι επισημαίνει το γεγονός ότι σε μερικούς μήνες, τελειώνοντας ο πόλεμος, οι βασανιστές θα βρεθούν, δυνητικά, στην ίδια με τους φυλακισμένους κατάσταση.
Σε αντιδιαστολή με τους δυνατούς του έργου οι κρατούμενοι δείχνουν σθένος και μεγαλείο ψυχής. Ακλόνητοι στα πιστεύω τους, θυσιάζονται για ιδέες, για ιδανικά. Κάποιοι από αυτούς θα μπορούσαν να σωθούν. Αρνούνται όμως να ανταλλάξουν την ζωή τους με αυτήν άλλων συγκρατούμενων τους. Μιλάνε για τιμή, αξιοπρέπεια και σεβασμό. Το κυριότερο. Δεν μιλάνε μόνο. Κάνουν το πιο δύσκολο. Κάνουν τα λόγια τους, πράξη.
Εντυπωσιάστηκα και συγκινήθηκα από τις μικρές-μεγάλες ιστορίες των ηρώων που δείχνουν το ήθος και την ποιότητα του χαρακτήρα τους. Ακόμα κι αν είναι ιστορίες βγαλμένες από το μυαλό της σεναριογράφου, κάποιες άλλες παρόμοιες, που κανείς δεν μπορεί να μας τις κοινωνήσει, έχουν συμβεί. Βλέπετε οι ήρωες που έζησαν αυτά τα γεγονότα έχουν φύγει. Και μόνο σπαράγματα των πράξεών τους έχουν μείνει, που μπορούν να μας μαρτυρήσουν το ποιόν αυτών των ανθρώπων.
Συγκλονιστικότερη όλων η τελευταία βραδιά που πέρασαν οι κρατούμενοι στο στρατόπεδο, χορεύοντας και τραγουδώντας. «Όλο το βράδυ ακούγαμε τραγούδια» μαρτυρούν οι συγκρατούμενοι. Τι κρητικά, τι ποντιακά, τι μακεδονίτικα! Κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος. Και το άλλο πρωί έβαλαν τα καλά τους, ξυρίστηκαν, σενιαρίστηκαν και πήγαν αξιοπρεπείς και ωραίοι στο προκαθορισμένο ραντεβού.
Μα κι άλλες μικρότερες πράξεις δεν πάνε πίσω. Το μαγιάτικο στεφάνι που έφτιαξε από τα λίγα λουλούδια που μπόρεσε να κρατήσει ζωντανά μέσα στο κολαστήριο, ο συντοπίτης μας γεωπόνος. Το κρέμασε στα κάγκελα του κελιού βγαίνοντας για τελευταία φορά έξω. Τον πιτσιρικά που έτρεξε για να φωνάξει το χαμπέρι λίγο πριν τουφεκιστεί ο θείος του: πως έγινε παππούς. Τους βλέπεις να πηγαίνουν για θάνατο κι όμως να δοξάζουν την ζωή. Όχι επειδή είναι αναίσθητοι και δεν νοιάζονται μα επειδή έτσι το επιτάσσει η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός προς τον εαυτό τους και τους άλλους.
Την ίδια ώρα, της εκτέλεσης, οι κατακτητές κοιτούν χωρίς περίσσια συναισθήματα. Δεν ήταν ένας ο σκοτωμένος-που κι αυτός θα ήταν πολύς. Ήταν διακόσιοι. Μα αυτοί απαθείς, καταγράφουν φωτογραφικά το γεγονός σαν γνήσιοι, συνεπείς γραφειοκράτες. Κέρδη και ζημίες πολέμου.
Αναλογίζομαι το έργο και τα πραγματικά γεγονότα στα οποία στηρίχτηκε. Σκέφτομαι την κατάσταση στην χώρα μας, τότε και τώρα. Το πώς φερθήκαμε όλοι μας
-οι Γερμανοί και εμείς- στο παρελθόν αλλά και σήμερα.
Αναρωτιέμαι πώς θα φερόμασταν εμείς αν βρισκόμασταν στην θέση των διακοσίων σήμερα. Είμαστε ικανοί για τόσο μεγάλες θυσίες χάριν ιδεών και ιδανικών;
Θέλω να τελειώσω με την εγγονή ενός από τους διακόσιους που την άκουσα να μιλά σε μια εκπομπή στην τηλεόραση. Έλεγε για τον πατέρα της. Πως πάντα στις κουβέντες του εξέφραζε μεγάλο καημό που δεν γνώρισε τον γονιό του. Αλλά πάντα στο τέλος έβγαζε το συμπέρασμα, ο ίδιος: πως άξιζε τον κόπο.
Μπεμπλιδάκη Αγγελική
***
Είδαμε όλοι τις τραγικές εικόνες της πρόσφατης καταστροφής στη Δυτική Αττική και νιώσαμε αδύναμοι και απροστάτευτοι από το θυμό της φύσης και θρηνήσαμε τα θύματα της τραγωδίας. Μια τραγωδία που εγκυμονεί ακόμη κινδύνους για όσους εκεί αγωνίζονται να πετάξουν τη λάσπη και τα συντρίμμια από πάνω τους… Κοντά τους οι ΓΤΚ. Δίπλα στους συνανθρώπους μας στην Μάνδρα Αττικής βρίσκεται κλιμάκιο των Γιατρών του Κόσμου Ελλάδας, παρέχοντας βοήθεια στους πληγέντες από τις φονικές πλημμύρες. Πιστοί στις αρχές της οργάνωσης και το καταστατικό μας, είμαστε και θα είμαστε στο πλευρό όποιου μας έχει ανάγκη… Απόσπασμα από το καταστατικό μας.«Ολοι εμείς λοιπόν, διατηρώντας ζωντανά στη σκέψη μας τον όρκο του Ιπποκράτη, οργανώνουμε τη δράση μας για να βρούμε διέξοδο στις ανησυχίες μας και να προσφέρουμε τη βοήθειά μας στους πληθυσμούς που πλήττονται από σεισμούς, επιδημίες, φυσικές καταστροφές, μαζικά προβλήματα ή βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση και γενικότερα, στον καθένα, που για οποιονδήποτε λόγο υποφέρει, σωματικά ή ψυχικά…».
Με ελάχιστη δωρεά 5 ευρώ στηρίζεις τις δράσεις μας ..
Κάνε μια Δωρεά
Βοηθήστε μας να είμαστε στο πλάι όσων μας έχουν ανάγκη. Μαζί κάνουμε την ελπίδα πράξη
Ακόμα και η πιο μικρή δωρεά, είναι πολύτιμη ώστε να συνεχίσουμε την προσφορά ανθρωπιστικής βοήθειας και ιατρικής φροντίδας σε όσους την έχουν ανάγκη στην Ελλάδα, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.
ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΧΑΝΙΩΝ
Αρ.Λογ/σμού:124932001
IBAN: GR43 0690 0090 0000 0012 4932 001 / SWIFT: STXAGRA1
Μετά την κατάθεσή σας, παρακαλούμε καλέστε μας στο 2821023110 ώστε να σας αποσταλεί η απόδειξη δωρεάς.
To Χριστουγεννιάτικο Παζάρι των Γιατρών του Κόσμου τμήματος Χανίων θα φιλοξενηθεί και φέτος στη Πύλη Σαμπιονάρα από 6 εως 13 Δεκεμβρίου. Θα έχετε την ευκαιρία να προμηθευτείτε τα δώρα για τους αγαπημένους σας επιλέγοντας από τις χειροποίητες κατασκευές που δημιούργησαν με αγάπη οι εθελοντές και φίλοι της οργάνωσης και να ενισχύσετε τις δράσεις των Γιατρών του Κόσμου.
Η ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΠΟ 13/11/2017 ΕΩΣ ΚΑΙ 17/11/2017
ΕΛΛΑΔΑ 28
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 13
ΜΑΡΟΚΟ 9
ΑΛΒΑΝΙΑ 6
ΑΛΓΕΡΙΑ 6
ΣΥΡΙΑ 5
ΠΟΛΩΝΙΑ 2
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 2
ΙΡΑΝ 2
ΓΚΑΝΑ 2
ΑΙΓΥΠΤΟΣ 2
ΓΕΩΡΓΙΑ 1
ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ 1
ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ 1
ΣΟΥΔΑΝ 1
ΣΥΝΟΛΟ 81
