Πέρασε η Παγκόσμια ημέρα ενάντια στη βία των γυναικών και οι Γιατροί του Κόσμου γνωρίζουν πολύ καλά τα σημάδια στα σώματα και τις ψυχές των βασανισμένων γυναικών… και κάποιες από αυτές τόλμησαν να μιλήσουν να μαρτυρήσουν την ιστορία τους, τόλμησαν να ξαναζήσουν το πόνο μέσα από την αφήγηση τους…
Αυτή τη μαρτυρία, την Με αφορμή -έστω και καθυστερημένα- την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών σας παραθετω…
«Είμαι 23 ετών και γεννήθηκα στη Νιγηρία. Ημουν μόνη σε αυτή τη γη. Εχασα τους γονείς μου σε μικρή ηλικία, αρρώστησαν και πέθαναν δεν έφταιγαν εκείνοι. Με την αδερφή μου τον άντρα της και τα δύο τους παιδιά μέναμε μαζί. Πήγαινα στο σχολείο, ήταν το πιο όμορφο μέρος στο κόσμο εκεί αισθανόμουν ελεύθερη, ένα μόνο μπορούσα να κάνω εκεί: Να γίνω πιο δυνατή, ήθελα και θέλω να σπουδάσω.
Εκείνο το μεσημέρι όλα άλλαξαν. Τέλειωσα το μάθημα, και επέστρεφα σπίτι. Τότε τρεις άντρες με κουκούλες με άρπαξαν με χτύπησαν και με έσυραν στο αυτοκίνητο τους. Εκλαιγα, φοβόμουν με είχαν βάλει στο πίσω μέρος του αμαξιού, φώναζα δε με άκουγε κανείς. Τι θέλουν από εμένα τι θα μου κάνουν; Μαμά, που είναι η μαμά μου? Μέχρι να σταματήσει να κινείται το αυτοκίνητο πέρασαν πολλές σκέψεις από το μυαλό μου, όλες άσχημες.
Όταν με έβγαλαν από το πίσω μέρος του αμαξιού και ξαναείδα τον ήλιο, φοβόμουν ότι δεν θα τον ξαναδώ, σκέφτηκα ας τελειώσει αυτό το μαρτύριο εδώ. Δεν ήξερα όμως ότι μόλις είχε ξεκινήσει. Με πέταξαν δίπλα σε κάτι μικρά δέντρα, ήμασταν σε ένα δάσος και εκεί ξεκίνησε το μαρτυριό μου. Με κακοποιούσαν σεξουαλικά και οι τρεις για πολλές ώρες. Προσπάθησα, αντιστάθηκα, δεν ήθελα, δεν καταλάβαιναν το όχι. Το σώμα μου ήταν γεμάτο πληγές και τώρα γεμάτο σημάδια, για να μη ξεχάσω ποτέ. Έπαιρναν κομμάτια δέντρων, επέλεγαν τα χλωρά, για να νοιώθω την τιμωρία, μου έλεγαν, μα δεν τους είχα κάνει κάτι εγώ απλά γύριζα από το σχολείο, γιατί;
Τρεις βδομάδες μαρτυρίου, χωρίς σταματημό, αφού είχα εξαντληθεί και δε μπορούσα καν να σταθώ στα πόδια μου, μου ξύρισαν και το κεφάλι «για να τους θυμάμαι» όπως μου είπαν. Με ξανάβαλαν στο αυτοκίνητο, αυτή τη φορά στο πίσω κάθισμα, και με πέταξαν στην άκρη του δρόμου κοντά στο σπίτι της αδερφής μου, εκείνη με βρήκε μετά από λίγες ώρες. Δε θα ξεχάσω το βλέμμα της όταν την ξανάδα. Αδελφή μου… Με σήκωσε πήγαμε στο νοσοκομείο εκεί έμεινα 3 με 4 μέρες. Δεν ζούσα πιά είχα πεθάνει. Δεν κοιμόνουν, φοβόμουν, έκλαιγα , έβλεπα εφιάλτες.
Η αδελφή μου μια μέρα έπιασε με ταρακούνησε, μου είπε ότι πρέπει να γίνω καλά, να συνεχίσω, από μέσα μου έλεγα πως το λέει αυτό. Δεν ξέρει τι έχω περάσει, δεν θα γίνω ποτέ όπως πρίν, πονάω.
Ήρθε μετά από λίγες μέρες και μου ‘πε ότι κανόνισε να φύγω για το καλό μου. Θα πάς στην Ευρώπη είπε «εκεί υπάρχουν δικαιώματα, θα συνεχίσεις το σχολείο».. Εδωσε χρήματα σε ένα συντοπίτη και εκείνος κατάφερε να μου βγάλει έγγραφα, για να πάρω το αεροπλάνο και να πάω στην Τουρκία. Χαιρέτησα την αδελφή μου, μου έδωσε χρήματα με φίλησε στο μέτωπο και με άφησε να φύγω.
Αφού είχα τα έγγραφα μπήκα στο αεροπλάνο, πρώτη φορά ήταν. Μόλις προσγειωθήκαμε με βρήκε μια κυρία από τη Νιγηρία, με περίμενε ,μου είπε το όνομα του άντρα που μου έφτιαξε τα χαρτιά. Μου είπε όλα θα πάνε καλά θα με βοηθήσει, θα μου βρεί δουλειά και θα μείνω σπίτι της και θα με φροντίσει και θα ξαναπάω σχολείο. Την ακολούθησα, πήγαμε σε ένα σπίτι, εκεί μένανε και άλλα κορίτσια από την Αφρική. Μιλούσαν άλλες γλώσσες οι περισσότερες δεν μπορούσαμε να συννενοηθώ μαζί τους. Ομως σκεφτόμουν το σχολείο Έμεινα εκεί τρείς μέρες, ήταν όλα καλά.
Την επόμενη μπήκε η κυρία στο δωμ΄τιο και μου είπε πως είναι η ώρα να ξεκινήσω δουλειά. Τη ρώτησα τι χρειάζεται να κάνω, μου είπε πως βρίσκομαι εκεί για να πηγαίνω με άντρες. Φώναξα, δεν ήθελα , την παρακαλεσα. Μου είπε πως αν ήθελα να μείνω εκεί θα έπρεπε να πληρώνω για τους λογαριασμούς και το σπίτι και πως αυτή πρέπει να κερδίσει κάτι από όλο αυτό. Εκλαιγα συνέχεια, με λυπήθηκε, πλήρωσα για τις μέρες που είχα μείνει κεί και με άφησε να φύγω. Μου είχε δώσει η αδελφή μου χρήματα.
Άρχισα να περπατάω στους δρόμους δεν ήξερα που να πάω. Βρήκα κάποιους μαύρους στο δρόμο που μιλούσαν αγγλικά όπως εγώ και τους ρώτης. Μου είπαν σε ποιόν να μιλήσω, πήγα έδωσα ότι χρήματα μου είχαν απομείνει, 330 ευρώ καιτο βράδυ μπήκαμε 48 άτομα σε ένα φουσκωτό βαρκάκι, πόσο φοβήθηκα, έκανε κρύο, όλοι ήμασταν τρομαγμένοι, μας βρήκε ένα άλλο πλοίο φορούσαν στολές μας έβγαλαν από το βαρκάκι, δεν ήξερα που θα μας πάνε. «Καλωσορίσατε στην Ελλάδα», είπαν.
Όταν το άκουσα έβαλα τα κλάματα. Έφτασα, έφτασα αδερφή μου!”
Είμαι στηΕλλάδα, μαθαίνω ελληνικά, πηγαίνω κάθε μέρα στο σχολείο, διαβάζω, εδώ με προσέχουν είμαι ασφαλής.
Δεν ξέρω, με δοκιμάζει ο Θεός.
Ευχαριστώ
Και ο πρόεδρος Νικητας Κανακης σχολιαζει…
“But a mermaid has no tears, and therefore she suffers so much more…” Hans Christian Andersen, The Little Mermaid.
Στον κανονικό κόσμο οι ασθενείς φοβούνται τους γιατρούς και παρουσιάζουν συμπτώματα. Ζάλη, ταχυπαλμία, σφίξιμο στο στομάχι. Το “σύνδρομο της άσπρης μπλούζας”.
Σε εμάς συμβαίνει το ανάποδο. Ένα από τα θλιβερά προνόμια των Γιατρών του Κόσμου. Το έχουμε δεί και το έχουμε ζήσει ξανά και ξανά σε όλες τις αποστολές. Εκεί μακριά και εδώ κοντά Όταν η πόρτα κλείνει και κάποιος κατατρεγμένος μένει “ προστατευμένος” από τον πολύ κόσμο στην ασφάλεια του γιατρού, οι γλώσσες λύνονται. Και τα μάτια αρχίζουν να τρέχουν. Ξέρει πως στο ιατρείο είναι ασφαλής. Και πως ο γιατρός δεν θα τον προδώσει, δεν θα τον κρίνει, θα τον καταλάβει. Η ιατρική σαν παρηγοριά, σαν τελευταίο καταφύγιο των απελπισμένων.
Δεκάδες γυναίκες, κυρίως από την Αφρική που βρήκαν καταφύγιο στα ιατρεία των Γιατρών του Κόσμου, ανοίξαν την καρδιά. Και ανάμεσα σε αναφιλητά μας μοιράστηκαν τον πόνο τους. Διηγήθηκαν ιστορίες που δυσκολευόσουν να πιστέψεις στην αρχή την ανθρώπινη κτηνωδία. Γιατί δεν θέλεις να την πιστέψεις. Αλλά ξέρεις ότι είναι πάντα εκεί. Πόσες φορές όλα αυτά τα χρόνια δεν διασταυρωθήκαμε μαζί της.
Τις γυναίκες αυτές που έφταναν θαλασσοπνιγμένες οικέτες στους Γιατρούς του Κόσμου αναλάβαμε να τις φροντίσουμε. Στα πρακτικά τους προβλήματα Αλλά όχι μόνο. Οι κοινωνικοί μας λειτουργοί και οι ψυχολόγοι δίνουν μάχη κάθε μέρα, όχι να σβήσουν τα τραύματα που έτσι και αλλιώς ποτέ δεν ξεχαστούν αλλά να τις κάνουν –πόσο δύσκολο-να ξαναπιστέψουν στην ανθρώπινη καλοσύνη.
Αρχίσαμε να καταγράφουμε αυτές τις ιστορίες. Συστηματικά. Με τα δικά τους λόγια. Χωρίς κρίσεις, ερωτηματικά και ωραιοποιήσεις. Η Μαρτυρία αποτελεί άλλωστε πάντα αναπόσπαστο κομμάτι της Ανθρωπιστικής Ιατρικής.
Μία μετά την άλλη έχουν μαζευτεί ήδη δεκάδες τέτοιες ιστορίες. Ακόμα και εγώ, δυσκολεύτηκα να τις διαβάσω μέχρι το τέλος. Μαρτυρίες όχι απλά βίας, όχι κακοποίησης , αλλά το ξαναλέω κτηνωδίας. “Τιμωρίας” στο έγκλημα να έχει γεννηθεί κάποιος γυναίκα..
To Χριστουγεννιάτικο Παζάρι των Γιατρών του Κόσμου τμήματος Χανίων θα φιλοξενηθεί και φέτος στη Πύλη Σαμπιονάρα από 6 εως 13 Δεκεμβρίου. Θα έχετε την ευκαιρία να προμηθευτείτε τα δώρα για τους αγαπημένους σας επιλέγοντας από τις χειροποίητες κατασκευές που δημιούργησαν με αγάπη οι εθελοντές και φίλοι της οργάνωσης και να ενισχύσετε τις δράσεις των Γιατρών του Κόσμου.
Στα πλαίσια της Παγκόσμιας ημέρας κατά του AIDS οι Γιατροί του Κόσμου θα ενημερώσουν τους φοιτητές Erasmus για το AIDS τη Τετάρτη 29 Νοέμβριου στην Πολυτεχνουπολη.
Με ελάχιστη δωρεά 5 ευρώ στηρίζεις τις δράσεις μας… Κάνε μια Δωρεά
Βοηθήστε μας να είμαστε στο πλάι όσων μας έχουν ανάγκη. Μαζί κάνουμε την ελπίδα πράξη
Ακόμα και η πιο μικρή δωρεά, είναι πολύτιμη ώστε να συνεχίσουμε την προσφορά ανθρωπιστικής βοήθειας και ιατρικής φροντίδας σε όσους την έχουν ανάγκη στην Ελλάδα, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.
ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗΤΡΑΠΕΖΑΧΑΝΙΩΝ
Αρ.Λογ/σμού:124932001
IBAN: GR43 0690 0090 0000 0012 4932 001 / SWIFT: STXAGRA1
Μετά την κατάθεσή σας, παρακαλούμε καλέστε μας στο 2821023110 ώστε να σας αποσταλεί η απόδειξη δωρεάς.
