Στα νερά της Μεσογείου δεν χάθηκε μόνο το όνειρο, η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή χωρίς πόλεμο, αλλά και η ζωή για 500 πρόσφυγες. Το τελευταίο αυτό ταξίδι ξεκίνησε στην Αίγυπτο και κατέληξε στα νερά της Μάλτας και η θάλασσα γέμισε με πτώματα. Δεν ήταν η φουρτούνα, δεν ήταν μηχανική βλάβη που βύθισαν το καράβι, ήταν οι ίδιοι οι απάνθρωποι σκληροί εκμεταλλευτές του ανθρώπινου δράματος, δουλέμποροι που εμβόλισαν το πλοίο δολοφονώντας τόσους ανθρώπους. Επί 4 μέρες πάλευαν να κρατηθούν στη ζωή διψασμένοι, νηστικοί και κουρασμένοι, αλλά λίγοι τα κατάφεραν οι περισσότεροι πνίγηκαν αμέσως, πήγαν στον βυθό μαζί με το πλοίο… Εξαντλημένους βρήκε τους 6 ναυαγούς το super puma και τους μετέφερε στα Χανιά… Μια νεαρή δεκαεννιάχρονη Doaa Al Zamel, από τη Συρία αγκαλιά με 2 μικρά παιδιά, που δεν τα γνώριζε, της τα παρέδωσαν οι μητέρες τους λίγο πριν πνιγούν παρακαλώντας της να τα σώσει, ενώ οι ίδιες παραδόθηκαν στα βαθιά νερά της Μεσογείου και 4 νεαροί Παλαιστίνιοι. Το ένα από τα παιδιά από τη Γάζα δεν τα κατάφερε έχασε τη ζωή πριν καν τη ζήσει, ενώ το δίχρονο κοριτσάκι από τη Συρία χαροπαλεύει στη μονάδα του νοσοκομείου στο Ηράκλειο. Η Al Zamel λέει πως έζησε γιατί έπρεπε να σώσει τα παιδιά, πήγαινε στην Ιταλία με τον αρραβωνιαστικό της, αλλά τώρα δεν έχει κανένα λόγο να πάει εκεί μιας και ο αρραβωνιαστικός της πνίγηκε και αυτός… Λόγια πικρά, αναμνήσεις φρικτές, ζωή χαρακωμένη, καμιά ελπίδα… Ο Raada από τη Γάζα που κατάφερε να επιβιώσει ομολογεί: «Από τη στιγμή που γεννήθηκα δεν έχω δει μια καλή μέρα. Καταπίεση, πόλεμος, χωρίς δουλειά. Δεν ξέραμε πότε θα μας σκοτώσουν… Περιμέναμε πότε θα πεθάνουμε…». Εμείς οι άνθρωποι της Δύσης μπορούμε άραγε να κοιτάξουμε κατάματα αυτούς τους ανθρώπους χωρίς ίχνος ενοχής είτε από αγνοία για τα όσα ζουν είτε από αδιαφορία είτε από εγωισμό είτε από ανωτερό.
Σκέψεις…. από μια εθελόντρια
Ωπα! Νάτην πάλι τη δημοσίευση για το θέμα που αγαπώ πολύ (;) και με ενδιαφέρει ιδιαιτέρως. Οι επιστήμονες, λέει, μετά από έρευνες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι θα μπορούν να διαγνώσουν αν ένας άνθρωπος αρρωστήσει από τη νόσο Alzheimer είκοσι χρόνια πριν αρχίσουν να εκδηλώνονται τα πρώτα συμπτώματά της. Και πανηγύριζαν για το γεγονός αυτό μιας και οι ασθενείς που έχουν την παλιοαρρώστια αυτή αυξάνονται ολοένα και αποτελούν ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού. Χάρηκα όταν τη διάβασα αυτήν την είδηση. Είμαι βλέπετε καμένη μιας και ένας πολύ κοντινός μου άνθρωπος πάσχει από άνοια. Και στην άκρη του μυαλού μου δεν παύει να παραμονεύει η ιδέα ότι μεγαλώνοντας μπορεί να την πάθω κι εγώ. (Όλοι μας είμαστε πιθανά υποψήφια θύματα, μου λένε οι φίλοι όταν τους εξομολογούμαι αυτόν μου τον φόβο. Το συζητάμε βέβαια όλοι αεράτα γιατί θεωρούμε ότι είμαστε πολύ μακριά από την προοπτική αυτή). Μετά όμως, συνειδητοποίησα ότι το νέο μιλούσε για διάγνωση. Όχι για θεραπεία. Μα το ζήτημα, καλοί μου επιστήμονες θα ήταν να θεραπεύεται ο πάσχων. Αυτό θα το καταφέρετε; Και δεν ξέρω και αν μπορεί να γίνει αυτό το πράγμα. Γιατί το θέμα είναι πως με κάποιο τρόπο καταστρέφεται ο εγκέφαλος του ασθενούς. Υπάρχει περίπτωση να βρεθούν φάρμακα ή τρόποι να τον κάνουν πάλι ενεργό; Πολύ απίθανο μου ακούγεται αυτό. Ή η θεραπεία θα είναι η επιβράδυνση της καταστροφής του; (αυτό μου μοιάζει πιο εύκολο). Επομένως υπάρχει πρόβλεψη ότι θα εξαλειφθεί η ασθένεια; Ας ελπίσουμε ότι κάποια ημέρα θα γίνει κι αυτό. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η άνοια είναι το τίμημα του πολιτισμού μας; Το τίμημα της μακροζωίας. Κάτι σαν τιμωρία της φύσης, απέναντι στους ανθρώπους που νόμισαν ότι μπορούν με την επιστήμη και την πρόοδο να κυριαρχήσουν πάνω σ’ αυτή και να ζήσουν αιώνια. Εγώ πάντως, έχω αποκτήσει, με τον δύσκολο τρόπο, κάποιες γνώσεις για την ασθένεια αυτή, μια που κοντεύουμε τα δυο χρόνια που ζούμε παρεούλα. Ο άρρωστός μας και όλη η υπόλοιπη οικογένεια. Όλοι υποφέρουμε από αυτήν την παλιοαρρώστια. Ο καθένας με τον χαρακτήρα του. Κι ο καθένας μας έχει και το δικό του τρόπο αντιμετώπισης και κουβαλά τις δικές του πληγές. Προσωπικά έχω πάρει απίστευτα μαθήματα αυτοσυγκράτησης προσπαθώντας να χαλιναγωγήσω τον παρορμητικό χαρακτήρα μου. Ο πάσχων υποτίθεται ότι περνά καλά γιατί καθώς έχουν σβήσει όλα όσα ήξερε από το μυαλό του, δεν καταλαβαίνει διαφορά. Πάντα σ’ αυτήν την περίπτωση θυμάμαι μια συζήτηση την οποία έτυχε να ακούσω σε ανύποπτο χρόνο από δυο φίλους; – Ξέρεις έλεγε ο ένας φοβάμαι μήπως κάποια στιγμή χάσω το μυαλό μου. – Και τι πρόβλημα έχεις εσύ του αντέτεινε ο άλλος. Αν συμβεί αυτό εσύ δεν θα καταλαβαίνεις τίποτα. Να προσέχουν αυτοί που θα σε παλεύουν. Και ξεσπάσαμε όλοι σε γέλια γιατί το όλο θέμα έμοιαζε τόόόσο μακρινό. Σήμερα όμως είναι η πραγματικότητα που ζω. Μια πραγματικότητα δύσκολη, μερικές φορές αφόρητη. Τι πικρό πράγμα να μην σε γνωρίζει ο δικός σου άνθρωπος. Να μην θυμάται χαρές και λύπες. Να μην θυμάται τόσο σημαντικός ήσουν στη ζωή του. Να μην θυμάται πόσο σημαντικός ήταν αυτός στη δική σου ζωή. Να μην μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί του. Να μοιραστείς πράγματα, γεγονότα, στιγμές. Οι γιατροί λένε ότι τώρα βγαίνει στην επιφάνεια ο πραγματικός του χαρακτήρας. Σίγουρα αυτόν τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου δεν τον γνωρίζω. Ένας άγνωστος είναι που πήρε τη θέση του δικού μου. Οι γιατροί λένε επίσης πως σε αυτές τις περιπτώσεις ο άνθρωπος δεν θυμάται, το μυαλό του είναι μια άγραφη σελίδα. Που όμως δεν γεμίζει με νέα πράγματα όπως των μικρών παιδιών. Αντίθετα τα νέα γράφονται και ξανασβήνονται. Δεν ξεχνώ την έκπληξη του αρρώστου μου όταν του είπα πως ένας κολλητός του φίλος πέθανε. Περιέργως πως αναγνώρισε τη σχέση του με τον νεκρό-τη στιγμή που δεν γνωρίζει ούτε τα ίδια του τα παιδιά. Ξαφνιάστηκε στο άκουσμα του γεγονότος και σχολίασε -όχι βρε παιδί μου, τι κρίμα! Και μετά φσσς το νέο πέταξε και ξεχάστηκε. Του έχωμε επαναλάβει την είδηση πολλές φορές από τότε. Και την ακούει πάντα με τον ίδιο τρόπο. Σαν να είναι η πρώτη φορά. Λοιπόν το μυαλό τους είναι κενό πια. Όσες γνώσεις κι αν είχαν στην προηγούμενη ζωή τους έσβησαν. Τα συναισθήματα όμως υπάρχουν, όπως διαβεβαιώνουν οι γιατροί. Αυτά λειτουργούν όπως πάντα. Και οι ασθενείς αντιλαμβάνονται πολύ καλά και την απόρριψη και τον θυμό και την πίκρα. Έτυχε περιδιαβαίνοντας το διαδίκτυο να διαβάσω την εξομολόγηση ενός ενήλικα με ανοϊκή μητέρα. Προσπαθώ να συζητήσω μαζί της, έγραφε και να της δώσω να καταλάβει. Θάθελα να τον είχα μπροστά μου, να του πω. Μα δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος που ήξερες μέχρι χθες. Και δεν μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί του με τον ίδιο τρόπο που επικοινωνούσες ως τώρα. Και ξέρεις κάτι; Εσύ πρέπει να το αποδεχτείς αυτό το πράγμα. Εσύ, γιατί εσύ μπορείς να το εννοήσεις. Ο ασθενής δεν μπορεί να κάνει τίποτα πια. Δεν είναι που δεν θέλει. Δεν είναι που το κάνει για να σε βασανίσει. Δεν το κάνει για να σου ξεπληρώσει παλιά χρωστούμενα. Δυστυχώς, Δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Δεν είναι στο χέρι του πια. Είναι στο δικό σου χέρι όμως να το πάρεις απόφαση και να προχωρήσεις σ’ όλες τις επώδυνες κινήσεις. Που θα μείνει, με ποιόν, ποιος θα τον φροντίζει, τι θα γίνει με τους ανθρώπους που μένουν πίσω, τι θα γίνει με θέματα οικονομικά και ένα σωρό προβλήματα που ανακύπτουν γιατί συνήθως δεν είμαστε έτοιμοι. Μερικές φορές την ψυχανεμιζόμαστε την θύελλα που πλησιάζει αλλά είτε δεν θέλωμε είτε δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τις συνέπειες που κουβαλά μαζί της. Και στη συνέχεια πρέπει να αποδεχτούμε τον νέο ξένο άνθρωπο που πήρε τη θέση του δικού μας. Και να βρούμε νέους τρόπους επικοινωνίας.
Όχι αυτούς που ξέραμε μέχρι χθες. Καινούργιους. Πρέπει να γινόμαστε πολύ εφευρετικοί. Εγώ είμαι τυχερή. Μπορώ να επικοινωνήσω με τον άρρωστό μου, τραγουδώντας. Να ξέρετε, όμως. Δεν υπάρχει ποιο παράφωνη και φάλτσα από εμένα. Είναι όμως κάτι που μπορώ να το μοιραστώ με τον δικό μου. Κι έτσι αν καμιά φορά περνώντας κάπου στην πόλη ακούσετε από τα ανοιχτά παράθυρα ένα παράφωνο ντουέτο να γκαρίζει να ξέρετε τι συμβαίνει και ποιοι είναι οι Κακοφωνίξ της περιοχής. Ξέρετε όμως το αστείο του πράγματος; Ποτέ δεν είχα ακούσει τον δικό μου να τραγουδά σ’ όλη του τη ζωή, μέχρι σήμερα. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ σοβαρός που απαξιούσε τα γλέντια και τις διασκεδάσεις. Μόνο παιδικά τραγούδια και ποιηματάκια έλεγε στα παιδιά και τα εγγόνια του. Πότε τα άκουσε και πότε τα έμαθε όλα αυτά τα τραγούδια που δολοφονούμε μαζί καθημερινά; Μια νέα πτυχή της προσωπικότητας του εμφανίστηκε. Μια πτυχή για την οποία δεν είχαμε ιδέα ότι κρύβεται μέσα σου. Επομένως ο γιατρός που μου είπε ότι οι ασθενείς μετά την άνοια δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό κάτι ήξερε. Λοιπόν ο άρρωστός μου έχει ένα αλλιώτικο πρόσωπο που καθόλου δεν μοιάζει με τον προηγούμενο του εαυτό. Με ξαφνιάζει αυτή η διαπίστωση. Είναι πόνος αφόρητος. Γιατί ο άνθρωπός σου απουσιάζει πια. Είναι σαν να έχει πεθάνει. Δεν μπορείς να τον ρωτήσεις, δεν μπορείς να συζητήσεις, δεν μπορείς να μοιραστείς αναμνήσεις. Ακριβώς όπως με ένα νεκρό. Όμως σωματικά είναι εδώ μπροστά σου. Και προσπαθείς να συμβιβάσεις αυτά τα δυό ανόμοια πράγματα. Συγχρόνως όμως είναι και πρόκληση να ανακαλύψεις ποιος είναι αυτός ο ξένος που ζει μέσα στο σώμα του αγαπημένου σου. Που δεν σε ξέρει δεν σε θυμάται που και σύ δεν τον ξέρεις πια, αλλά σε προηγούμενους καιρούς καθόρισε και σημάδεψε την ζωή σου.
Μπεμπ. Α.
ΥΓ. γραμμένο επ’ ευκαιρία της 21ης Σεπτεμβρίου, Παγκόσμιας Ημέρας της νόσου Αλτσχάιμερ.
Οι Γιατροί του Κόσμου ευχαριστούν
τον οφθαλμίατρο κ. Φουντουλάκη για τη δωρεά των μηχανημάτων του ιατρείου του στο πολυϊατρείο του τμήματος Χανίων, αναβαθμίζοντας τις παροχές υγείας της οργάνωσης για τους πολίτες της πόλης μας.Τη Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου μέλη εθελοντές των Γιατρών του Κόσμου τμήματος Χανίων παρέδωσαν στον διευθυντή του Δημοτικού Σχολείου Νεροκούρου κύριο Δημήτρη Καρτσάκη ιατροφαρμακευτικό υλικό για τις ανάγκες του σχολείου.
Τα στατιστικά του ιατρείου από 15/9/2014 έως 19/9/2014
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΥΝΟΛΟ
ΕΛΛΑΔΑ 34
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 13
ΜΑΡΟΚΟ 12
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 6
ΣΥΡΙΑ 3
ΚΥΠΡΟΣ 2
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 1
ΝΙΓΗΡΙΑ 1
ΑΛΒΑΝΙΑ 1
ΑΓΓΛΙΑ 1
ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ 1
ΙΤΑΛΙΑ 1
ΣΥΝΟΛΟ 76
