Αλλο θέμα είχα για σήμερα… Αλλο. Διαβάζοντας όμως τα Χ.Ν. της Τετάρτης 15/10, σελίδα 35, της στήλης “Γιατροί του Κόσμου”, που επιμελείται η κα Μουλουδάκη, γιατρός στην Οργάνωση, στάθηκα συγκινημένη στις φωτογραφίες. Εκείνες με τα παιδιά και στη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ με την Αγιότητα! Εκεί, κυρίως. Ενα πλάνο από τα συγκλονιστικότερα που έχω δει ποτέ! Ούτε βλέμμα, ούτε δάκρυ, ούτε μορφασμός… Κι όμως η εικόνα τον λόγο της θλίψης ομιλεί, με εύγλωττη σιωπή. Η ΦΩΤΟ έδειχνε δύο πέλματα της ερημιάς… της παρίας ερημιάς του δρόμου… Δεν προσδιορίζεται το γένος… Μόνο το “ενήλικον περίλυπον” δηλώνεται, από το μέγεθός τους. Στην Κρήτη περίλυπος, ο άκρως υστερημένος… στην ένδυση, στην υπόδηση. Το θυμούμαι από παιδάκι. Περί-λυπος… αποσκυρτά το νόημα από την περισσή λύπη που κυκλώνει την ψυχή και “υπηρετεί” ιδιωματική αδεία, το λίγο, το φθαρμένο έως και κούρελλον θλιβερό, που σκεπάζει τα μέλη.
Τα πέλματα, λοιπόν, της ερημιάς σε σκοτεινό πλάνο… Το σώμα, αθέατο, ξαπλωμένο προφανώς σε κάποιο παγκάκι του δρόμου. Κοιτάζω μέσα από τον μεγεθυντικό μου φακό… Οι κάλτσες κουρελιασμένες, αφήνουν σε κοινή θέα τα δάκτυλα και τις φτέρνες, τραχύτατες από τους κοπιώδεις βηματισμούς στην ανείπωτη φτώχεια… Λάσπες, πληγές, σε γκρίζο και μαύρο, συνείρουν όλα εκείνα που έχουν προηγηθεί. Μιας ζωής “λαθρεπιβάτιδας” του τραίνου που διαβαίνει ΚΑΙ με την αγωνία της για τον “ελεγκτή”! Και πού να κατέβει; Πού η στάση “Ελπίδα”; Και πόσο περισσότερο να εκπέσει, που ηύρε την παγωνιά του εδάφους και τη λασπουριά και τα “ιδεμβολιστικά χαλίκια” που φέρνουν τ’ άγνωμα κεντήματά τους ίσαμε την ψυχή; …Η ΦΩΤΟ έχει και κείμενο σε πρώτο πρόσωπο, αφηγηματικό ενδιαφέρον, συγκινησιακό. Με λόγια και εικόνες, που οδηγούν στα πασίγνωστα ελλείμματα και τις κοινωνικές αδικίες…
Ομως η μοναδικότητά τους παραχωρείται με εξαιρετική ευαισθησία από τον (τη) συντάκτη. Τις έζησε αυτές τις εικόνες στη διαδραμάτιση ενός “θεάτρου”, τραγικού, στα συσσίτια, που προσφέρουν, καλώς, κάλλιστα, με το κατά δύναμιν, όπως – όπως τον επιούσιον στον ανήμπορο… Γράφει: «…Ανθρωποι με το πακέτο φαγητού που τους έχει δοθεί, κάθονται στο πεζοδρόμιο με αρκετό ψωμί μαζί, ίσως περισσότερο απ’ όσο δικαιούνταν και προσπαθούν να φάνε…». Και αλλού. «…Κάποιος άλλος είχε ανοίξει το πακέτο κι έτρωγε τα μακαρόνια με σάλτσα που ήταν μέσα, τα οποία από το ανακάτεμα είχαν βγει απ’ έξω και ακουμπούσαν στο λασπωμένο δρόμο…». Εκεί, όπου συντελείται το “αρχαίο δράμα” . Με “ορχήστρα” τον χώρο όπου δίνεται το ΨΩΜΙ… Και πέφτει χάμω και το μαζεύουν τα πενόμενα χέρια ξανά. Κι έρχεται από την “πόλη” το πρόσωπο που γίνεται μάρτυρας των τεκταινόμενων και μεταλαμβάνει την Αγιότητα, δέκτης της Ανάγκης… Κι έρχονται από τη “θάλασσα”, από τα δεξιά δηλαδή, οι “αέρηδες” των άδικων και ανελέητων συστημάτων και παρασέρνουν την ασχημοσύνη, προς άλλο τόπο, προς άλλο χρόνο, προς άλλα πρόσωπα τραγικά συνεχώς… …Γιατροί του Κόσμου. Επιμέλεια στήλης από την κα Μουλουδάκη Ελευθερία.
Τη γνώρισα στην Κίσαμο, καλεσμένη του Φιλολογικού, όταν ήμουν στο προεδρείο, πριν από δύο τρία χρόνια και μας έδωσε τα φώτα της… και μας κατέθεσε την αγωνία της. Δεν γνωρίζω αν εκείνη έγραψε το κείμενο με τη συγκλονιστική εικόνα. Οπως και νάχει ευχαριστώ για τη συγκίνηση και τον προβληματισμό που μου χάρισε η εμπειρία. Αυτό το τραγικό κάλλος των αθλίων πελμάτων της “ανυπόδητης πενίας” είναι μια “εικαστική γροθιά” στο γεμάτο στομάχι μας, γι’ αυτό κρατεί το άλλοθι και μας το εκσφενδονίζει κατά πρόσωπο, περιφρονητικά, ράπισμα και τρώση και κηλίδα και φτύμα. Επίμετρο: Παγκόσμια Ημέρα Φτώχειας, σήμερα που γράφω… Τυχαίο… Διαρκές, τυχαίο…
