Γίναμε Ευρωπαίοι;

Το λουρί στο πορτοφόλι έσφιξε και πληρώνουμε ρεφενέ.
Η όλη κατάσταση των τελευταίων χρόνων μας επηρέασε, είτε το έχουμε συνειδητοποιήσει είτε όχι. Μας διαφοροποίησε λοιπόν στην καθημερινότητά μας, μας έκανε να φερόμαστε πλέον διαφορετικά σε κάποιες στιγμές μας.
Κάποτε, για την ακρίβεια μέχρι πριν 5 περίπου χρόνια, όταν βγαίναμε με παρέα για καφέ, για μεζέ, κλπ, σκοτωνόμασταν ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό. Όλοι βάζαμε το χέρι στην τσέπη για να πληρώσουμε.
Σήμερα, βάζουμε το χέρι για να πληρώσουμε μεν, αλλά μόνο το δικό μας μερίδιο. Τελειώσανε πλέον οι σκοτωμοί για το ποιος θα πληρώσει το σύνολο του λογαριασμού. Ευρωπαϊκή συνήθεια δεν είναι αυτή; Λέτε να έχουμε αρχίσει να γινόμαστε Ευρωπαίοι και να μην το έχουμε αντιληφθεί επειδή προχωράμε με αργά βήματα;
Λέτε το επόμενο βήμα να είναι η πληρωμή του καφέ όταν πηγαίνουμε σε σπίτι φίλου; Δηλαδή μας καλεί στο σπίτι του φίλος, μας κερνά, και φεύγοντας να βγάζουμε χρήματα και να πληρώνουμε το κέρασμα;
Προς το παρόν έχουμε γυρίσει στο ρεφενέ, και θέλω να πιστεύω ότι δεν θα φτάσουμε παραπέρα.
Όμως, όταν το 1980 είδα στο Λονδίνο να πουλιούνται τα φρούτα με το κομμάτι και το καρπούζι και το πεπόνι με την φέτα ήταν ένα σοκ για μένα. Στη σημερινή Ελλάδα ναι μεν τα φρούτα πουλιούνται ακόμη με το κιλό, αλλά το καρπούζι και το πεπόνι πουλιούνται στα σούπερ – μάρκετ και σε λεπτές φέτες.
Λέτε να είναι μόνο για τους τουρίστες; Μήπως τελικά γίνει συνήθεια και στους Έλληνες;
Ίσως πει κάποιος: «και τι έγινε;». Στην πραγματικότητα τίποτε, πέρα από το ότι στένεψαν τα λουριά του πορτοφολιού μας. Περιορίστηκε η αγοραστική δύναμη του Έλληνα, οπότε ίσως δούμε πολλά. Εύχομαι να σταματήσουν όλα εδώ. Ας γίνει αυτό ευχή κι επιθυμία όλων μας.
Συνήθειες Ευρωπαίων όμως μπήκαν στην ζωή μας, και μάλιστα στην καθημερινότητά μας. Μπήκαν, και πολύ δύσκολα θα βγουν, διότι η διεθνής συγκυρία και ο πόλεμος μεταξύ μεγαλοτραπεζιτών και πολιτικών καλά κρατεί. Διότι η κόντρα δεν φέρνει ανάπτυξη, αλλά μεγαλύτερα προβλήματα για τους πολλούς, για τους λαούς. Όταν μάλιστα όλα τα προβλήματα αντιμετωπίζονται με τους ανθρώπους ως αριθμούς, τότε πλέον οι αποφάσεις είναι χωρίς αισθήματα, χωρίς ανθρωπιά, παρά μόνο ένας αριθμός με πρόσημο ένα (+) ή ένα (-).
Πήραμε λοιπόν το πρώτο βάπτισμα των Ευρωπαίων. Ως προς το επόμενο, περιμένουμε να δούμε πού θα οδηγήσουν οι διαπραγματεύσεις που βράζουν. Ίσως σκεφθεί κάποιος ότι σ’ αυτές τις διαπραγματεύσεις δεν παίζουν μόνο Ευρωπαίοι. Ναι παίζουν οι μεγαλοτραπεζίτες με τα φερέφωνά τους (βλ. ποιοι είναι μόνιμα στην άρνηση συμφωνίας) και από την άλλη οι πολιτικοί που προσπαθούν. Η κόντρα είναι μεγάλη, αν παρατηρήσουμε ότι οι προτροπές των ΗΠΑ δεν πιάνουν τόπο πλέον, όπως και το ότι κάποιοι πολιτικοί, παιδιά των τραπεζιτών, δείχνουν ανοιχτά πλέον ποια είναι τα αφεντικά τους.
Και η Ελλάδα τόλμησε να σηκώσει κεφάλι στους μεγαλοτραπεζίτες. Έτσι, δεν θέλουν πλέον να μας κάνουν Ευρωπαίους, αλλά επιθυμία τους είναι να μας πατήσουν, να μας διαλύσουν. Οι πολιτικοί προσπαθούν να βρουν συμβιβαστική, πολιτικοστρατηγική λύση, αλλά το παιχνίδι είναι πολύ σκληρό.
Τώρα φτάσαμε να παίζουμε μεταξύ του γινόμαστε «Βαλκάνιοι» ή μαχόμαστε κόντρα στους τραπεζίτες, με την συμπαράσταση πιθανώς κάποιων με κοινά συμφέροντα.
Πάντως αν δεν τελειώσουν και οι εκλογές της Ισπανίας τον Σεπτέμβριο, δεν βλέπω οριστική λύση στο θέμα Ε.Ε. – ΔΝΤ – Ελλάδα.
Μέχρι τότε, αφήστε τον κόσμο να απολαύσει τον ήλιο και τη θάλασσα κι ας πληρώνει ρεφενέ τα καφεδάκια του, ως Ευρωπαίος.