Είσαι της αύρας άνεμος, αστερογεννημένη,
Ανάσα μες την άπνοη ρουτίνα της ζωής,
Άνοιξη χρυσοκέντητη, μυριολουλουδιασμένη,
Μα και η πολυπόθητη γαλήνη της ψυχής.
Άγγελοι χρυσοφτέρουγοι γύρω σου τραγουδούνε
Παίζουνε άρπες και βιολιά κι έχουν τρελή χαρά
Για τη γιορτή σου σήμερα γυναίκα σε υμνούνε
Κι απ’ την καρδιά τους εύχονται να ’σαι πάντα καλά.
Πανώρια Κρήνη ακριβή, τ’ αθάνατα νερά σου
Θεμέλι’ αυτού του κόσμου μας, ποτίζουν τις καρδιές
Και χαίρεσαι όταν θωρείς ν’ απλών’ η λυγαριά σου
Με κλώνους καταπράσινους κι ρίζες να ν’ βαθιές.
Ευλογημένα τ’ όνειρα που κρύβεις μες τα στήθια
Για τους καρπούς σ’ εσύ δεντρό πάντοτε καρπερό
Και χαίρεσαι όταν τα δεις να γίνονται αλήθεια
Κι ό,τ’ αγαπάς να περπατά σε δρόμο φωτεινό.
Αστραφτοδιαμαντόπετρα στο σύμπαν λαμπυρίζεις,
Γιατί ’ναι όμορφη πολύ η τρυφερή καρδιά σου,
Σ’ όλα τα πέρατα της γης ξέρουν πόσο αξίζεις
Κι αναθαρρεύουν οι ψυχές που βρίσκονται κοντά σου.
