Από τη “Βιολέττα” “Ν’ ακουστεί Φωτεινή μου και η δική τους πονεμένη φωνή… Αυτό ήθελα πολύ, παρά πολύ…”. Μου είπε η Μαρινέλλα τηλεφωνικά, όταν της κατέθεσα συγκινημένη το θαυμασμό μου, γι’ αυτή την ωραία δουλειά! Οταν θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές, η παράσταση που έχει προγραμματιστεί για το Σάββατο στην Πανέθημο, θα ’χει πραγματοποιηθεί, προφανώς με ιδιαίτερη επιτυχία, όπως εξάλλου επιτυχία σημείωσε, όσες φορές παραστάθηκε σε μέρη του Νομού, ύστερα από την πρώτη παρουσίαση του έργου στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων την Κυριακή των Βαΐων. Πολύ σωστά, λοιπόν, συνεχίζεται το ανέβασμα αυτών των συγκλονιστικών μονολόγων, για να δουν και ν’ ακούσουν όλα τα πρόσωπα που δεν μπόρεσαν να μεθέξουν σ’ αυτή την “ιερή” στην κυριολεξία αφήγηση της καρδιάς στο πρώτο ανέβασμα. Εγώ, παρακολούθησα το δρώμενο στο Μάλεμε πριν από μερικές ημέρες, με την Κατερίνα Τζομπανάκη στον συντονισμό και στο καλωσόρισμα και τη Μαρινέλλα Βλαχάκη, ασφαλώς, να μας μεταφέρει στην Ηπειρο της δεκαετίας του ’40… Πόλεμος, εμφύλιος, φτώχεια, ήθη για τις γυναίκες άδικα… Σκληρά… Συνδυασμός θανάτων και “θανάτων” με τις ελλειμματικές ζωές και τις μαραμένες γυναικείες ψυχές, σε πιέσεις, στερήσεις και αδιέξοδα… Αφηγήσεις αυθεντικότητας, ειλικρίνειας, αγιοσύνης. Η Πανάγιω, η Γιαννούλα, η Ελέγκω, η Χρυσάνθη, η Βαγιώ, η Ζαχάρω, η Περσεφόνη ζωντανεύουν την οντότητά τους, την αφήγηση, με διαδοχική εμφάνιση συνειρμική του τοπίου, των χρωμάτων του μόχθου, της αγωνίας, της στέρησης…
Η εκφορά της Μαρινέλλας, εκφράζει ιδανικά τις προσωπικές ιστορίες ζωής, λιτά και αναγνώσιμα! Ερμηνεία δωρική, αποδίδει εύστοχα τον τρόπο ζωής, τον καιρό, τα Ηπειρώτικα καθέκαστα. Με βηματισμούς ανηφορικούς και κουραστικούς στα κακοτράχαλα μονοπάτια της “ορεινής ανάγκης”. Στο χιόνι, την κάψα, το ψύχος… Στον μόχθο της γης γενόμενες ένα με κείνη… τη ΓΗ! “Μνήμη είναι οι ρίζες που συγκρατούν τα χώματα και μην τα παρασέρνουν οι κακοκαιριές. Κι ακόμα, όπως λέει η συγγραφέας “Αν η τέχνη είναι πηγή έμπνευσης και γνώσης, αυτές οι γυναίκες αγγίζουν ψηλότερα”, επαυξάνει η Μαρινέλλα. Η συγγραφέας του βιβλίου βέβαια, κα Γεωργία Σκοπούλη που, όπως η ίδια έγραψε, για τις “γυναίκες αυτές με τα μαύρα μαντίλια στο κεφάλι και τα χέρια ακουμπισμένα στην ποδιά. Αυτά τα βλέμματα με το σφραγισμένο στόμα και τα ροζιασμένα χέρια πότε θα μιλήσουν; Σκέφτηκα. Πότε μίλησαν στη ζωή τους; Αυτό ήταν το ξεκίνημα. Μίλησα μαζί τους στις 8 Μάρτη του 2002, παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Συνέχισα να κουβεντιάζω με πολλές αγρότισσες, ώσπου ωρίμασε μέσα μου η σκέψη να φτιάξω ένα βιβλίο και να δώσω φωνή σ’ αυτές τις γυναίκες. Να σώσω κομμάτια από τη ζωή τους. Δεν συνάντησα ύφος κακόμοιρο και μίζερο. Αξιοπρέπεια διέκρινα και θλίψη”. Αυτό το έξοχο κείμενο, ανέδειξε η Μαρινέλλα μας, με το θαυμάσιο video του Παπαδουλάκη… Δικαίως επίσης ο εκπαιδευτικός – σκηνοθέτης Αντώνης Περαντωνάκης μιλεί για “την πιστοποιημένη ιδιαίτερη ευαισθησία της, προς το γνήσιο, απέριττο και καθαρό λογοτέχνημα (ευαισθησία που έχει αποδώσει πολλούς και καλούς καρπούς, χρόνια τώρα)… Συντελεστές Σκηνοθεσία Θοδωρής Παπαδουλάκης, Γιάννης Κρητικός. Θεατρική προσαρμογή κειμένων, ερμηνεία: Μαρινέλλα Βλαχάκη. Διασκευή δημοτικών τραγουδιών: Λεωνίδας Μαριδάκης. Τραγούδι: Λεωνίδας Μαριδάκης, Δανάη Μπότικ. Φωτογραφίες εποχής: Μουσείο Μπενάκη.
