Γυναικεία συμπαράσταση

Ι.-ΕΝΑ από τα θετικά της κρίσης που αναδείχθηκαν και αποδείχθηκαν σωτήρια για την ελληνική κοινωνία, είναι η αλληλεγγύη. Δεν εννοούμε τους λεγόμενους «αλληλέγγυους», ένα κίνημα που εμφανίστηκε με το προσφυγικό τελευταία, που αμφισβητείται έντονα και κανείς δεν ξέρει τί ακριβώς είναι και τι επιδιώκει. Μιλάμε για τους απλούς ανθρώπους της «διπλανής πόρτας», γείτονες, γνωστούς και φίλους, που σε κάθε ανημπόρια μας, τρέχουν να μας συμπαρασταθούν, να μας συνδράμουν. ΔΕΝ είναι μικρό πράγμα να σου αφήνει κάποιος στην πόρτα λίγα πορτοκάλια ή λεμόνια από το περιβόλι του, άλλος χόρτα ή ελιές ή κρασί κι άλλος ένα μπουκάλι λάδι! Όχι ότι τα έχεις ανάγκη, αλλά αυτό που μετράει είναι η κίνηση, η χειρονομία αγάπης και εκτίμησης.
ΕΙΝΑΙ πολύ παρήγορο (και σωτήριο) επίσης τη στιγμή που βρίσκεσαι σε απόγνωση (για οποιονδήποτε λόγο) να έχεις κάποιον να σου συμπαρασταθεί: να απαλύνει τον πόνο σου, να σου πει δυο γλυκιές κουβέντες. Σε τέτοιες στιγμές η ειλικρίνεια, η ηρεμία, οι λέξεις “καρδιάς” αξίζουν όλο το χρυσάφι του κόσμου.
ΙΙ.-ΚΑΤΑ περίεργο τρόπο σ’ αυτό το είδος της ανυστερόβουλης αλληλεγγύης πρωταγωνιστούν οι γυναίκες.
ΝΑΙ! Η δύναμη της ανθρώπινης επαφής στο ξεπέρασμα των προβλημάτων της κρίσης -και όχι μόνο- είναι ανυπολόγιστη. Αντίθετα, τα άτομα που δεν έτυχε να έχουν δίπλα τους τη ζεστή παρουσία κάποιου γείτονα ή φίλου που να τους εμπνέει ασφάλεια σε οτιδήποτε τους συμβεί, μάλλον πρέπει να αισθάνονται ατυχή .
ΣΗΜΕΡΑ που “γιορτάζουν” οι γυναίκες, θα θέλαμε να ευχηθούμε σε όλες, ιδιαίτερα σ’ αυτές τις αθόρυβες και άγνωστες Χανιώτισσες στυλοβάτισσες της κοινωνίας μας (είτε ονομάζονται Αννα, Σταυρούλα, Χριστίνη, Κούλα, Γιάννα, Πόπη ή Ειρήνη, Μαρία, Σωτηρούλα, Καίτη ή Κατερίνα, Αγγελική, Λίτσα, Αντωνία ή Γεωργία…) να έχουν καλή υγεία, δύναμη και κουράγιο να συνεχίσουν αυτό που κάνουν.