Κύριε διευθυντά,
μελαγχολικές σκέψεις και απογοήτευση με έχουν κυριεύσει το τελευταίο διάστημα και ο ψυχισμός μου είναι γκρίζος και καταθλιπτικός, τυλιγμένος με μουντά χρώματα απαισιοδοξίας. Να ‘ναι οι βροντές και αστραπές της Πεντέλης που ζούσα τις τελευταίες ημέρες ή τα κακά μαντάτα που έμαθα για την «ηρωική έξοδο» που επιφύλαξαν οι έχοντες πάντα δίκιο, οι άνωθεν κρατούντες, εις τον διευθυντή του Νευρολογικού Τομέα του Νοσοκομείου μας Γεώργιο Γεωργακάκη. Δυστυχώς το δεύτερο! Με τον Γιώργο γνωριζόμαστε σχεδόν 40 χρόνια και τον διέκρινε πάντα η συνέπεια και η αφοσίωση σε αυτό που έκανε. Δεν ήξερε ωράριο, έπρεπε όλοι οι ασθενείς του να εξυπηρετηθούν.
Μια ημέρα ένας γεροντής ασθενής του την ώρα της συζήτησής μας, μου λέει: «Αυτός παιδί μου είναι α(ν)θρωπάρι!!» Με την έκφραση αυτή -που δεν την είχα ξανακούσει- ήθελε να πει, όπως μου εξήγησε, άνθρωπο με καλοσύνη και συμπόνια για τον συνάνθρωπό του. Αυτός ήταν και αυτός θα είναι ο Γιώργος. Εφαρμόζει τις παραδοσιακές αξίες του τόπου μας, την εντιμότητα, την ειλικρίνεια, το φιλότιμο, την αλληλεγγύη, την φιλευσπλαχνία, την αγάπη. Έμαθα πως ο φίλος διευθυντής των “Χανιώτικων νέων”, κ. Περάκης Παρασκευάς, με τεκμηριωμένο άρθρο του “ξεγύμνωσε” τους επικυρίαρχους της δημόσιας Υγείας μας και παρουσίασε γυμνή την αλήθεια, όπως συνήθως κάνει σε όλα του τα άρθρα και σχόλια. Θερμά συγχαρητήρια Παρασκευά.
Κλείνω αυτό το μικρό μου αφιέρωμα για ένα σπουδαίο άνθρωπο και πολύτιμο φίλο, με τα λόγια που μου είπε κατά την τελευταία μας τηλεφωνική επικοινωνία. «Στέλιο, φεύγω για τη Ζυρίχη να δω και να χαρώ το γιο μου και την εγγονούλα μου, μέχρι να ηρεμήσω. Όταν επιστρέψω, θα ανοίξω ένα ιατρείο, να συνεχίσω το λειτούργημα μου».
Σου εύχομαι φίλε μου όλα να πάνε κατ’ ευχήν για να υπηρετείς τους συνανθρώπους μας για πολλά, πολλά χρόνια.
Τζομπανάκης Στέλιος
Σ.Σ. Το κείμενο γράφτηκε στις 28 Σεπτεμβρίου.
