Από τους ποδηλάτες που ξεχώρισαν ιδιαίτερα μέσα στο 2016 ήταν και ο νεαρός Χανιώτης Γιώργος Σταυρακάκης, ο οποίος είχε πολλές και σημαντικές διακρίσεις τόσο στον διεθνή όσο και στον ελληνικό χώρο, ενώ πλέον ετοιμάζεται για το επόμενο βήμα, που είναι η μεταγραφή του σε ευρωπαϊκή ομάδα.
Ο 18χρονος ποδηλάτης του Τάλως/ΑΝΕΚ Lines, αν και δεν έχει την πολυτέλεια συχνής προπόνησης στην πίστα (αφού δυστυχώς, το ποδηλατοδρόμιο στο Καμπάνι παραμένει… ανεκπλήρωτο όνειρο), κατάφερε ν’ αναδεχθεί πρωταθλητής Ευρώπης στην πίστα εφήβων κερδίζοντας στο ατομικό πουρσουίτ (3.000μ) της διοργάνωσης που έγινε στην Ιταλία και να έχει μια εξαιρετική παρουσία στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της κατηγορίας που ακολούθησε στην Ελβετία, ενώ στην Ελλάδα πρωταγωνιστικός ήταν ο ρόλος του σε δρόμο και πίστα.
Για τη σεζόν που ολοκληρώθηκε πρόσφατα, τα μελλοντικά του σχέδια και άλλα γενικότερα θέματα που αφορούν την ποδηλασία, μας μίλησε ο Γ. Σταυρακάκης, ο οποίος κάνει ολιγοήμερες διακοπές πριν ξεκινήσει -αρχές Νοεμβρίου- την προετοιμασία για τη νέα σεζόν.
• Σίγουρα είσαι ευχαριστημένος από τον απολογισμό της φετινής σεζόν. Όταν ξεκινούσες τέλη του 2015 την προετοιμασία, περίμενες ότι θα έχεις αυτά τα αποτελέσματα;
Είμαι απόλυτα ευχαριστημένος από την παρουσία που είχα τη φετινή σεζόν. Αρχικός μου στόχος ήταν να πάω καλά στην πίστα και ειδικά το ατομικό πουρσουίτ, αγώνισμα που θεωρώ ότι είναι ακριβώς στα μέτρα μου και είχα αποφασίσει να ρίξω όλο το βάρος σ’ αυτό, σε συνδυασμό με όλα τ’ άλλα.
• Όμως στα Χανιά δεν έχουμε πίστα, αφού το ποδηλατοδρόμιο στο Καμπάνι δυστυχώς δεν λειτούργησε ποτέ. Πως κάλυψες αυτό το μεγάλο ντεζαβαντάζ;
Πράγματι ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα για μένα, το οποίο βέβαια αντιμετωπίζουν όλοι οι ποδηλάτες των χανιώτικων συλλόγων. Σε διεθνές επίπεδο είναι γνωστό ότι οι αθλητές που επιδιώκουν διακρίσεις στην πίστα, μετά από ένα δυνατό χειμερινό καμπ που κάνουν, στη συνέχει και εννοώ από τον Μάρτιο και μετά, μπαίνουν πάρα πολλές φορές στην πίστα, μέχρι τη διεξαγωγή των δυο μεγάλων διοργανώσεων δηλαδή του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου πρωταθλήματος και ειδικά το τελευταίο διάστημα πριν από αυτές σχεδόν καθημερινά. Εγώ, από τον Ιούνιο και μετά, μπήκα στην πίστα συνολικά τρεις εβδομάδες. Όλο το υπόλοιπο διάστημα έκανα προπόνηση στο δρόμο, όμως δούλεψα πολύ σκληρά μαζί με τον προπονητή μου Παναγιώτη Μαρεντάκη και έτσι τα κατάφερα.
• Περίμενες το χρυσό μετάλλιο στο ευρωπαϊκό εφήβων;
Λίγο πριν τον αγώνα πίστευα ότι θ’ ανέβω στο βάθρο, γιατί ένοιωθα πάρα πολύ καλά, ήμουν σε απίστευτη φόρμα. Παρά το γεγονός ότι η προετοιμασία δεν ήταν ιδανική, ενώ δυστυχώς δεν υπήρχε και η απαιτούμενη υποστήριξη για μια τέτοιου επιπέδου διοργάνωση από ομοσπονδία και κράτος γενικότερα, είχα εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου και τελικά δικαιώθηκα. Σίγουρα ένοιωσα μεγάλη χαρά και υπερηφάνεια όταν ανέβηκα στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου, διάκριση που θεωρώ ότι αποκτά ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα αν αναλογιστώ κάτω από ποιες συνθήκες επιτεύχθηκε.
• Τι έχεις να πεις για τις άλλες διεθνείς συμμετοχές σου;
Είμαι πολύ ικανοποιημένος. Αν και είχα πολλές ατυχίες, νομίζω ότι οι θέσεις που πήρα ήταν κάτι παραπάνω από καλές. Στο ευρωπαϊκό αγωνίστηκα επίσης στους πόντους, όπου πήρα την 11η θέση, ενώ στο παγκόσμιο εφήβων που έγινε στην Ελβετία, στο πρώτο αγώνισμα, στο σκρατς, μπορώ να πω ότι έχασα το μετάλλιο μέσα από τα χέρια μου, αφού κάποια ατυχία που είχα με άφησε εκτός βάθρου και τελικά στην 6η θέση. Στο ατομικό πουρσουίτ ήθελα και μπορούσα κάτι πολύ καλύτερο από την 8η θέση που πήρα, όμως μου κόστισε η αλλαγή ώρας έναρξης, για την οποία δεν είχα ενημερωθεί. Πήγα στο ποδηλατοδρόμιο ξέροντας ότι θα έχω περισσότερες από δυο ώρες για να προετοιμαστώ και τελικά έπρεπε σε 45’ να τρέξω. Η αλλαγή αυτή μ’ επηρέασε, με άγχωσε και έτσι δεν είχα τη διάκριση που εγώ ήθελα και πίστευα ότι μπορούσα να πάρω. Μετείχα ακόμη στο ευρωπαϊκό δρόμου που έγινε πριν ένα μήνα στη Γαλλία, όπου δεν κατάφερα να τερματίσω στην αντοχή εφήβων, ενώ δεν πήρα μέρος στην ατομική χρονομέτρηση, αφού δεν είχα το απαιτούμενο ποδήλατο, οπότε δεν θα μπορούσα να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις του αγώνα, θα ήταν ουσιαστικά μια τυπική παρουσία και εγώ δεν ήθελα κάτι τέτοιο.
• Για τις πανελλήνιες διοργανώσεις;
Στον δρόμο πήραν χρυσό στην ατομική χρονομέτρηση εφήβων, ενώ στην πίστα κέρδισα στο ατομικό πουρσουίτ και στους πόντους του αντίστοιχου πρωταθλήματος. Σύμφωνα με την παρουσία και την προπόνηση που είχα τότε στα πόδια μου, ο απολογισμός ήταν αυτός που ήθελα. Πιστεύω ότι οι διοργανώσεις αυτές με βοήθησαν και λειτούργησαν ως μια καλή προετοιμασία ενόψει της συμμετοχής μου στους προαναφερόμενους διεθνείς αγώνες.
• Πού θα σε βρει η νέα αγωνιστική περίοδος και τι στόχους θα έχεις σε αυτήν;
Τώρα βρίσκομαι σε ολιγοήμερες διακοπές και αρχές Νοεμβρίου θα ξεκινήσω την προετοιμασία για τη νέα σεζόν, η οποία πιστεύω ότι θα με βρει σε μια ευρωπαϊκή επαγγελματική ομάδα, την οποία δεν θέλω ακόμη να κατονομάσω. Είναι μια ομάδα η λειτουργία της οποίας επικεντρώνεται κυρίως στο να κάνει τον ποδηλάτη επαγγελματία, χωρίς να γίνεται υποχρεωτικά μόνιμος κάτοικος της χώρας που εδρεύει. Τέτοιου είδους ομάδες λειτουργούν μ’ έναν διαφορετικό από τον γνωστό τρόπο. Σ’ εφοδιάζουν με τον καλύτερο δυνατό εξοπλισμό και σου δίνουν την ευκαιρία να τρέξεις στους καλύτερους διεθνείς επίσημους αγώνες που έχουν εγκριθεί από την παγκόσμια ομοσπονδία, δηλαδή επικεντρώνεται στο να ετοιμάσουν αθλητές και να τους δώσουν μετά σε καθαρά επαγγελματικές ομάδες. Έχει “βάσεις” σε διάφορες χώρες, όπου λειτουργούν προπονητικά καμπ, σου ετοιμάζουν ένα πλάνο αγώνων, ρυθμίζουν το πρόγραμμα ανάλογα τις δυνατότητες και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται κάθε αθλητής. Είναι κανονική ομάδα, με λίγο διαφορετική νοοτροπία από τις άλλες. Δηλαδή δεν τους ενδιαφέρει αποκλειστικά το άμεσο αποτέλεσμα, αλλά να σε “φτιάξουν” όσο το δυνατόν γίνεται καλύτερο αθλητή. Για τη νέα σεζόν, λοιπόν, θ’ ανήκω αποκλειστικά σ’ αυτήν την ομάδα, έχοντας και πάλι βασικούς στόχους τις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις. Το ιδανικό για μένα θα ήταν ν’ αρχίσω τη χρονιά με καλές παρουσίες, δηλαδή από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Μάιο να μπορέσω να κάνω μια νίκη ή να μπω στην τριάδα και μιλάμε για τον δρόμο βέβαια. Αμέσως επόμενος στόχος, το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα πίστας νέων και μετά το παγκόσμιο δρόμου της ίδιας ηλικιακής κατηγορίας.
• Αν έπρεπε να διαλέξεις ανάμεσα σε πίστα και δρόμο τι θ’ αποφάσιζες;
Αυτή είναι μια πάρα πολύ δύσκολη επιλογή. Είναι δύο αγωνίσματα που μπορούν να συνδυαστούν, αρκεί να μην συμπίπτουν οι διοργανώσεις, να έχουν δηλαδή μεγάλη χρονική απόσταση μεταξύ τους. Στην πίστα απαιτείται να δίνεις το μάξιμουμ των δυνατοτήτων σου μέσα σε μισή ώρα, ενώ στο δρόμο χρειάζεται να το κάνεις για τρεις και τέσσερις ώρες. Σίγουρα και στα δύο χρειάζεται πολύ σκληρή προπόνηση, ενώ ο δρόμος θέλει να κάνεις και πάρα πολλούς περισσότερους αγώνες και βέβαια εκεί ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγάλος, αφού οι συμμετοχές μπορεί να ξεπερνούν τις 200, ενώ στην πίστα είναι περίπου το 1/5. Πιστεύω ότι το χρονόμετρο είναι αγώνισμα που μου ταιριάζει περισσότερο συγκριτικά, με την αντοχή, οπότε σε αυτό θα επικεντρωθώ όσον αφορά τον δρόμο, ενώ στην πίστα το μεγάλο βάρος θα πέσει στο ατομικό πουρσουίτ και σε 1-2 ακόμη αγωνίσματα.
• Τα Χανιά έχουν δημιουργήσει εδώ και πολλά χρόνια παράδοση στην ποδηλασία, τόσο με τον Κύδωνα, όσο και με τον Τάλω. Που πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;
Σίγουρα το ταλέντο των παιδιών και η δουλειά των προπονητών παίζουν καθοριστικό ρόλο, όμως ιδιαίτερα σημαντικό για μένα πιστεύω είναι και το γεγονός ότι υπάρχει ιδανικό κλίμα, έχουμε τέλειες καιρικές συνθήκες που δεν βρίσκεις εύκολα σε άλλα μέρη. Επιπλέον, μπορείς μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να βρεθείς σε ότι είδους προπόνηση έχεις προγραμματίσει, το βουνό, η θάλασσα, οι ανηφόρες και οι ευθείες είναι… μέσα στα πόδια σου. Στα θετικά προσθέτω και το γεγονός ότι η προπόνηση γίνεται σχεδόν με όλην την ομάδα μαζί. Πολλοί λένε ότι καλή προπόνηση κάνεις μόνος σου, αλλά από ένα σημείο και μετά γίνεται μονότονη. Αν στα Χανιά λειτουργούσε το ποδηλατοδρόμιο που φτιάχθηκε χωρίς όμως να ολοκληρωθεί, θεωρώ ότι η ποδηλασία θα ήταν σε ακόμη πιο υψηλό από το τωρινό επίπεδο.
Ποιος είναι;
Ο Γ. Σταυρακάκης γεννήθηκε στις 22 Απριλίου 1998 και από μικρός ασχολήθηκε με πολλά αθλήματα μέχρι να κατασταλάξει στην ποδηλασία. Έκανε, λοιπόν, καράτε, στίβο, κολύμπι, χάντμπολ, μέχρι που το 2009, μαθητής στην Ε’ Δημοτικού πήρε μέρος σε αγώνα ανεξαρτήτων ο οποίος έγινε στην Πίστα Παρκ στο Βαρύπετρο και κατέλαβε την 3η θέση.
Αν και στον χρόνο που μεσολάβησε δεν έκανε κάτι άλλο στην ποδηλασία, την επόμενη χρονιά πήγε ξανά στον ίδιο αγώνα, κέρδισε στους ανεξάρτητους και τότε τον πλησίασε ο Αντώνης Φραγκιουδάκης και του πρότεινε ν’ ασχοληθεί με την ποδηλασία, κάτι που δέχθηκε. Έκανε δελτίο στον Α. Ο. Κύδων, άρχισε προπονήσεις με τον κ. Φραγκιουδάκη και οι πρώτες επιτυχίες ήρθαν γρήγορα, αρχικά σε παγκρήτιο επίπεδο και στη συνέχεια σε πανελλήνιο. Έμεινε στον Κύδωνα μέχρι τη σεζόν 2013-14, οπότε πήρε μεταγραφή στον Τάλω, με τον οποίο αγωνίστηκε μέχρι και φέτος, προσθέτοντας στο ενεργητικό του πολλές και σημαντικές διακρίσεις. Θα θυμάται πάντα την πρώτη του πανελλήνια νίκη στην πίστα, την πρώτη του χρονιά στην κατηγορία παίδων, αφού όπως χαρακτηριστικά μας είπε «… ήταν μόλις η δεύτερη φορά που έμπαινα στην πίστα, δηλαδή έκανα τη μια μέρα προπόνηση και την επόμενη έτρεξα στον αγώνα.
Ένιωθα σαν να… μ’ έριχναν μέσα στον ωκεανό χωρίς να ξέρω κολύμπι, αυτή την επιτυχία δεν την περίμενα και τη θεώρησα μεγάλο κατόρθωμα για μένα». Όμως ξεχωριστή στιγμή θεωρεί και την κορυφαία μέχρι τώρα διάκριση της καριέρας του, δηλαδή το χρυσό μετάλλιο στο ατομικό πουρσουίτ του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος πίστας εφήβων που έγινε τον περασμένο Ιούλιο στην πόλη Μοντικιάρι της Ιταλίας.
Στον τελικό ο Σταυρακάκης κέρδισε -καλύπτοντας τα 3χλμ σε 3’18’’812- τον ρώσο Ιβάν Σμιρνόφ (3.19,764) και ανέβηκε στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι στον προκριματικό είχε σημειώσει πανελλήνιο ρεκόρ με 3.17.989. Τέλος, δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει όλους όσοι τον βοήθησαν με κάθε τρόπο όλα τα χρόνια που ασχολείται με το ποδήλατο και ειδικά τους χορηγούς οι οποίοι του προσέφεραν φέτος τις προϋποθέσεις ώστε να κάνει προετοιμασία κάτω από τις καλύτερες δυνατόν συνθήκες.
