Δεύτερο κείμενο από το προσωπικό, αλλά βαθύτατα πολιτικό και αποκαλυπτικό δοκίμιο του διεθνούς αναγνώρισης καθηγητή Δικαίου και συγγραφέα Βασιλείου Μαρκεζίνη από το βιβλίο του “Η Ελλάδα των κρίσεων”.
Μια υπεύθυνη και τολμηρή αναφορά για τα όσα συνέβησαν από Ελληνες και ξένους, ώσπου φθάσαμε στην σχεδόν αδιέξοδη κρίση που βιώνει τώρα τόσο επώδυνα ο λαός μας.
Μια θεώρηση για τους “ξένους” φίλους (ή εχθρούς) από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους όπου ξένοι -με βάση τα συμφέροντά τους και δικοί μας με βάση τις διχόνοιες μας- μας οδηγούσαν σε συνεχείς κρίσεις εκμετάλλευσης οι μεν και εθελοδουλείας οι δε.
Για να φθάσουμε -μετά τον παραπλανητικό καιρό της ψευδοευημερίας μας σε τούτη τη δεινή οικονομική – κοινωνική και πολιτική κρίση στην οποία βυθίστηκαν χώρα, λαός και πολιτικοί φορείς για να βρισκόμαστε, ιδίως από τη δεκαετία του ’90 ως τώρα να περιστρεφόμεθα στη σούβλα της βαριάς μας κρίσης.
Οταν από τότε το φίδι της κακοδαιμονίας και της εξαχρείωσης των πάντων μεταμορφώθηκε σε ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ με περισσότερα κεφάλια, που τώρα προσπαθούμε να τα αποκόψουμε με φόβο να εκφύονται άλλα…
Ο συγγραφέας Βασίλειος Μαρκεζίνης θεωρεί (σελίδα 59) ότι το φίδι της κακοδαιμονίας μας ήταν το φίδι της ελληνικής πολιτικής που -στα μέσα της δεκαετίας του ’90- άρχισε να μετασχηματίζεται σε λερναία ύδρα… καθότι από τότε τα χρόνια αυτά συνοδεύτηκαν από έναν διαρκώς αυξανόμενο δανεισμό χάριν της άσκησης μιας κοινωνικής πολιτικής που ωφελούσε κομματικά κ.λπ., κ.λπ.
Ωσπου με αποδυναμωμένη οικονομία φθάσαμε στην παγκόσμια οικονομική κρίση του 2007-2009 για να επωφεληθούν τα “κοράκια” του διεθνούς εκμεταλλευτισμού, μαζί με τους εταίρους και τους θεσμούς της ΕΕ να μας καταβυθίσουν στην κρίση με κυρίαρχους τους κήνσορες του εκμεταλλευτισμού μέσα από την πραγματικότητα ελλειψης ηγεσίας και ηγετών.
ΓΙΟΡΤΕΣ ΜΕ ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Η Ελλάδα των κρίσεων συνεχίζει να βρίσκεται ακόμα μέσα στην πολλαπλή κρίση της και σ’ αυτές τις μέρες που φθάνουμε στις μεγάλες γιορτές των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Επιφανείων με τον λαό μας να είναι βαθιά βυθισμένος στην συνεχή κρίση της ζωής και της μη ελπίδας σε ολόκληρη τη χώρα με εξαφανισμένο έστω και κατ’ ελάχιστα το χαμόγελο σε παιδιά, σε εφήβους, σε νέους, σε ώριμους, σε ηλικιωμένους, αποκαμωμένους γέροντες σε όλη τη χώρα.
Με τούτη όμως την κρίση να είναι σε έξαρση με τις παλιότερες κρίσεις της Ελλάδας πιο απογνωστική, πιο καταλυτική και πιο έμφοβη για το ελληνικό αύριο.
Με θεσμικούς “εταίρους και παρεταίρους” που με πρόταξη των συμφερόντων τους δηλώνουν “σωτήρες” μας, καταβυθίζοντάς μας.
ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ Η ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ ΕΠΑΣΧΕ ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ
Για να γράψει ο διεθνούς αναγνώρισης καθηγητής Νομικής και συγγραφέας στο τέλος του δεύτερου κεφαλαίου του βιβλίου του “Η Ελλάδα των κρίσεων” με υπότιτλο: “Οι ξένοι φίλοι” και τα εξής: «Εκ γενετής η νέα Ελλάδα δηλαδή από το 1821 και έντευθεν “έπασχε” στον τομέα των “φίλων”. Τρεις λόγοι -γνωστοί- βεβαίως αλλά άξιοι επανάληψης μιας και εξηγούν ακόμη τη στάση μας έναντι των ξένων, πρέπει να μνημονευθούν.
Ο πρώτος λόγος είναι ο αριθμός των φίλων: Φίλων που και μεταβάλλονταν με το πέρασμα του χρόνου αλλά και αυξομειώνονται παραδείγματος χάριν, οι Αμερικανοί άγνωστοι στην αρχή, έγιναν κηδεμόνες παρά φίλοι και το δεύτερο ήμισυ του 20ου αιώνα.
Στάση την οποία και τώρα προσπαθούν να διατηρήσουν… μέσω της συνεργασίας τους με διεθνείς και εγχώριες Μ.Κ.Ο.
ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΦΙΛΟΙ Ή ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ;
Επειτα οι Αγγλοι φίλοι ή αντίπαλοι όποτε το συμφέρον τους απαιτούσε φιλία (π.χ. το 1940) ή οδηγούσε σε αντιπαλότητα (βλ. Κύπρο ή σήμερα Τουρκία) παρέμειναν ωστόσο πάντοτε αινιγματικοί για τους Ελληνες.
Οι Γάλλοι ήταν και είναι φίλοι, ιδίως όταν το οικονομικό συμφέρον απαιτούσε κάτι τέτοιο (αλλά στο πνευματικό επίπεδο έμειναν θαυμαστές μας του πολιτισμού μας, όπως άλλωστε και οι Γερμανοί).
Οι Ρώσοι, φίλοι, αδιάφοροι ή εχθροί μετέβαλλαν και αυτοί τη θέση τους όποτε το απαιτούσε το συμφέρον τους ή τους εκνεύριζε η δική του αμφίθυμη στάση. Ο κατάλογος μπορεί να επιμηκυνθεί ακόμη περισσότερο, αλλά μόνο για να τονίσει το προφανές, ότι δηλαδή στις διεθνείς τουλάχιστον σχέσεις η φιλία πάντα συνέπιπτε με το συμφέρον.
ΤΟ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΞΕΝΟΥ ΦΙΛΕΛΛΗΝΑ
Το δεύτερο αξιομνημόνευτο σημείο είναι ότι αυτή την τόσο λογική αλήθεια εμείς
-πλην ελαχίστων κυνικών πολιτικών και ειδικών- ποτέ δεν τη χωνέψαμε έστω και αν πολλές φορές αναγκαστήκαμε να την καταπιούμε. Γιατί; Μεσογειακός συναισθηματισμός; Ραγιάδικη υποταγή προς όποιον φαίνεται πλούσιος ή ισχυρός; Επιπολαιότητα στις αξιολογήσεις μας; Εσφαλμένη ψυχολογική ταύτιση του ιδεώδους με το εφικτό; Συνδυασμός όλων των ανωτέρω; Ας αποφασίσει ο αναγνώστης μόνος του. Ενα όμως είναι γεγονός: Οι Ελληνες -και καθόσον γνωρίζω, κανένας άλλος λαός- δημιούργησαν το ανύπαρκτο πρόσωπο του ξένου “φιλέλληνα” ο οποίος για κάποιον λόγο τον οποίο δεν μπαίνει στον κόπο να ερευνήσει, τοποθετεί την Ελλάδα υψηλότερα από το συμφερόν της πατρίδας.
ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΕΙΧΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥΣ
Το τρίτο πρόβλημα της Ελλάδας ήταν η αδυναμία της να διαλέξει μεταξύ των φίλων… Η δυσχέρεια αυτή ήταν ακόμη μεγαλύτερη στην πράξη, καθότι όλες οι μεγάλες δυνάμεις είχαν εντός της Ελλάδας τους δικούς τους οργανωμένους οπαδούς, οι οποίοι περιέπλεκαν τη δημιουργία μιας αυτόχθονος και ανεξάρτητης γνώμης.
Αυτός ίσως να είναι και ένας λόγος -η έλλειψη θάρρους και φαντασίας ένας ακόμη- που σπάνια τολμήσαμε να έχουμε σχέσεις με όλους, αντί να επιλέγουμε έναν από αυτούς…
Στην πρόσφατη ιστορία μας, αυτή την παραμορφωτική επιρροή ασκούσαν στη χώρα μας οι ΗΠΑ, άμεσα ή και έμμεσα με τη βοήθεια των ελεγχόμενων Μ.Κ.Ο.
Συμπέρασμα: Η Αμερική σπάνια κατέκτησε την πολιτική φιλία της πλειονότητας των Ελλήνων. Αλλά στα πρόσφατα χρόνια ήλεγχε ποικιλοτρόπως τα οργανωμένα συμφέροντα που διαμόρφωναν και ακόμη διαμορφώνουν (το 2010) που πρωτοκυκλοφόρησε το βιβλίο που αναφερόμαστε σήμερα: “Η Ελλάδα των κρίσεων”…
Τώρα όμως 5 χρόνια μετά, η Αμερικανική Γεωοικονομική και Γεωστρατηγική επιρροή είναι ακόμα πιο μεγαλύτερη σε συνδυασμό με τις ανάλγητες απαιτήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο μείζον πρόβλημα της διευκόλυνσης για εξυπηρέτηση του Ελληνικού υψηλού δημόσιου χρέους».
Για να συμπληρώσει ο συγγραφέας του σημαντικού αυτού δοκιμίου που αποκαλύπτει τις άμεσες και έμμεσες ζημιογόνες καταστάσεις που δημιουργεί η ψευδοφιλική πολιτική υπερισχύος του συμφέροντος, όπως το βιώνουμε σήμερα, τόσο δραματικά για τη χώρα μας…
Σε συσχετισμό με τους κατεδαφιστικούς επηρρεασμούς των μεγάλων ξένων (μεγάλων αλλά και μικρών δυνάμεων) σε βάρος της Ελλάδας θα αναφερθούμε σε ορισμένα ηχηρά αποσπάσματα από το υποκεφάλαιο “Ασυντόνιστη κατάρρευση” (σελ. 68-73) και θα ολοκληρώσουμε το σημερινό μας παράθεμα από τα σημαντικά και θαρραλέα περιεχόμενα ενός παγκόσμιας γνώσης, σκέψης, εποπτείας και τόλμης ακαδημαϊκού συγγραφέα που κρίνει με εγγυρότητα τους φορείς και αμφορείς της σύγχρονης ισοπέδωσης όλων των αξιών στην πατρίδα και στον σύγχρονο κόσμο.
Το κεφάλαιο αυτό (σελ. 45-51) έχει υπότιτλο: “Τι άλλο μπορούμε να μάθουμε από τις μεγάλες διεθνείς κρίσεις”.
Απo την ασυντoνιστη κατάρρευση
1. Με τα μέτρα που είχε ήδη ανακοινώσει η προηγούμενη κυβέρνηση στα τέλη Ιουνίου 2009 και με εκείνα που εξήγγειλε πέρσι o Κώστας Καραμανλής το περσινό έλλειμμα θα έκλεινε στο 9,9%.
Ομως μετέπειτα των μεθόδων δημιουργικής λογιστικής από το ΠΑΣΟΚ, αυξήθηκε το έλλειμα του 2009 κατά 3,7 μονάδες.
Για να πάει τελικά από το 9,9% στο 13,6%.
2) Ομως, παρά τις “λαθροχειρίες” αυτές η Ελλάδα είχε πρόβλημα ελλείμματος όπως οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αλλά δεν είχε ακόμα πρόβλημα δανεισμού.
3) Με δραματικό αποτέλεσμα την οδυνηρή κρίση των Spreads.
4) Με την αλήθεια λοιπόν να είναι (ότι) το ΠΑΣΟΚ παρέλαβε πρόβλημα ελλείματος παρόμοιο με αυτό που υπήρχε σε όλη την Ευρώπη και το μετέτρεψε με ευθύνη του σε ανεπανάληπτη κρίση δανεισμού, μοναδική στην Ευρώπη…
ΤΙ ΑΛΛΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΚΡΙΣΕΙΣ
1) Από τις παγκόσμιες κρίσεις πρέπει να μάθουμε να αξιολογούμε καλύτερα τις αντιδράσεις, καθώς και την ειλικρίνεια και την αληθοφάνεια των δηλώσεων που με υπερβολική συχνότητα κάνουν ανώτατοι αξιωματούχοι της Ε.Ε.
2) Εμείς οι Ελληνες δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτοί που επιτάχυναν την κρίση μας το φθινόπωρο του 2009 είναι οι ίδιοι που σήμερα μιλούν θετικά για εμάς…
Προσοχή όμως: Δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα του συναισθηματισμού. Αν μιλούν θετικά για εμάς σήμερα είναι μόνο επειδή θέλουν να σώσουν τα δικά τους χρήματα.
Σχεδόν 90 δισ. ευρώ από το συνολικό μας χρέος των (περίπου) 300 δισ. που τα οφείλαμε σε… γαλλικές και γερμανικές τράπεζες όπως είπε στις 17 Φεβρουαρίου 2011 ο αείμνηστος Γερμανός καγκελάριος Χελμούτ Σμιτ τονίζοντας ότι: «πίσω από τη διάσωση της Ελλάδας βρίσκονται τα συμφέροντα των τραπεζών»…
ΤΩΡΑ ΠΟΙΟΣ ΗΡΑΚΛΗΣ ΘΑ ΚΟΨΕΙ ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΛΕΡΝΑΙΑΣ ΥΔΡΑΣ
Τώρα που οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί που έριξαν και ρίχνουν το μέγα βάρος σε μας για να διαφυλαχθούν εκείνοι.
Ομως το διπλό πρόβλημα της μετανάστευσης και της αντιμετώπισης των προβλημάτων που δημιουργούνται από την εγκατάσταση μεταναστών στη νέα χώρα, δημιουργεί αυξανόμενα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα τα οποία θα υποβάλλουν σε βαθύτατη δοκιμασία όλες τις χώρες (και ιδιαίτερα την Ελλάδα όπως εμείς ζούμε τώρα). Και όπως την αντιμετωπίσαμε το 1922, με τους ομόδοξους Ελληνες με την μικρασιατική καταστροφή…
Το βιβλίο του Βασιλείου Μαρκεζίνη αναπτύσσει όσα προβλήματα απασχόλησαν κρίσιμα την Ελλάδα και την απασχολούν τώρα ως εξαιρετικά κρίσιμα.
Με επισημαινόμενα σημεία της τρέχουσας ελληνικής μας κακοδαιμονίας από τη δεκαετία του ’90. Τότε που “το φίδι μεταμορφώνεται σε λερναία ύδρα” και αποκτά περισσότερα κεφάλια…
Τώρα όμως ποιος Ηρακλής θα κόψει αυτά τα δηλητηριώδη κεφάλια;
