ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ, οι καθαυτό µέρες των Χριστουγέννων (∆ωδεκαήµερο) αποτελούν στενόχωρη περίοδο. Άλλοι παθαίνουν ‘‘χριστουγεννο-φοβία’’ κι άλλοι µελαγχολούν χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο. Όσοι “φοβούνται” τα Χριστούγεννα, τα φοβούνται πιθανόν επειδή τα ταυτίζουν µε δυσάρεστα γεγονότα που τους συνέβησαν κάποια Χριστούγεννα, ή και σε άλλη χρονική περίοδο της ζωής τους. Η µοναξιά των ηµερών για ορισµένους είναι επιλογή τους, για άλλους όµως είναι οδυνηρή πραγµατικότητα. Το ίδιο συµβαίνει και µε την Πρωτοχρονιά η οποία προσφέρρει µε τη σειρά της τη “Νεο-χρονοφοβία”. Φόβος και αγωνία, ειδικά για τα µοναχικά περιθωριοποιηµένα άτοµα που θεωρούν τις µέρες αυτές συναισθηµατικά ανυπόφορες, αφού δεν µπορούν να συµµετάσχουν στην (τεχνητή ή αυθόρµητη) ευφορία και “ευτυχία” που αφθονεί γύρω τους.
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ που αγχώνονται και µόνο από το γεγονός ότι το δώρο που θα προσφέρουν ή το δείπνο που θα ετοιµάσουν, δεν ξέρουν αν θα αρέσει! Τους αγχώνει επίσης, αν µαζί µε το αγαπηµένο πρόσωπο ή το ζευγάρι που καλούν για Ρεβεγιον, θα έλθουν και άλλα πρόσωπα, όπως ας πούµε τα πεθερικά τους! ∆εν είναι, λοιπόν, “χαρούµενα” τα Χριστούγεννα εκ προοιµίου. Ούτε και “ευτυχισµένος” ο καινούργιος χρόνος, για όλους. Και δεν φταίει σ’ αυτό µόνο η κακή περιρρέουσα ατµόσφαιρα, µε την όντως ανυπόφορη επικαιρότητα…
Υπάρχουν φυσικά και άτοµα για τα οποία οι γιορτές του ∆ωδεκαηµέρου είναι µεν χαρούµενες, αλλά τελικά καταλήγουν σε µια πικρή θλίψη, όψει της εποµένης! Είναι σαν να έχουν µια µέρα χαράς και 364 µέρες να κουβαλούν µια βαρετή ύπαρξη.
ΠΙΣΩ, λοιπον, από το φανταχτερό πέπλο των ηµερών, µε τη σπατάλη χρωµάτων και φώτων, µε τους µποναµάδες της κυβέρνησης και τα “δώρα”, κρύβεται η πραγµατικότητα της µεγάλης φτώχειας πολλών συνανθρώπων µας, της προσφυγιάς που µας πληµµυρίζει και πάλι, των νεόπτωχων που κυκλοφορούν στους δρόµους και δεν εκφράζονται. Κρύπτονται οι πόλεµοι σε Μέση Ανατολή και Ουκρανία, που επιτείνουν την κακή συναισθηµατικότητά µας κατάσταση. Και πώς να χαρείς, όταν το αίµα και η καταστροφή έγινε καθηµερινότητα στη γειτονιά σου; Και πώς να χαρείς, όταν όλα δείχνουν πως η ελπίδα για κάτι καλύτερο στον κόσµο, µε τις κρίσεις, τους πολέµους, την κλιµατική αλλαγή, λιγοστεύει…
…«Και επί γης, ειρήνη», ναι, αλλά σε ποια γη και για ποια ουτοπική ειρήνη µιλάµε;
Στ.Γ.Κ.
