Γιορτή του Μουσείου Σχολικής Ζωής

Κύριε διευθυντά,
Τετάρτη απόγευμα 21 Μαρτίου, φίλοι του Μουσείου σχολικής ζωής, μαζευτήκαμε στον όμορφο χώρο του και εκλέξαμε τους ανθρώπους που θα αποτελέσουν το νέο Δ.Σ. του Μουσείου.
Εξελέγησαν οι Δρακάκη Μαρία, Κοτσαύτης Χρήστος, Μανωλάκης Κων/νος, Ψαλτάκη Ελένη, Νεμπαυλάκη Αννα, Μυγιάκη Βανέσα και Μπολώτη Δέσποινα.
Ανθρωποι που επέλεξαν μέσα στη ζωή τους να βάλουν και την ύπαρξη και λειτουργία αυτής της ωραίας ιδέας και του τόσο προσεκτικά φροντισμένου χώρου του Μουσείου. Δουλεύουν ατελείωτες ώρες, προσπαθούν και το αποτέλεσμα είναι να ζωντανεύουν, κάθε φορά που βρισκόμαστε έντονα βιώματα των παιδικών χρόνων μας. Κάθε συνάντηση πλαισιώνεται με μεράκι από διάφορα δρώμενα. Εύχομαι σε όλους καλή δύναμη στο έργο τους.
Τη φορά αυτή η εκδήλωση ξεκίνησε με τα εξής λόγια: «Kάθε φορά που γράφουμε ένα ποίημα, με μυστηριώδη τρόπο είναι σαν να τελούμε έναν εσπερινό στο άβατο του βαθύτερου Είναι μας, ως ερημίτες ως πλανήτες. Μας ακολουθούν σκιές μέσα στον χρόνο, εικόνες. Με γρηγορούσα συνείδηση, ήρεμη ελπίδα και βελούδινη ευαισθησία αναζητούμε τον πιο έντιμο τρόπο να μιλήσουμε για την αγάπη, τον έρωτα, τον θάνατο, για τα άδηλα που προϋπήρχαν εντός μας και φρόνιμα αναζητούν τρόπους να γίνουν δήλα…
Αυτοί οι βραχυλογικοί συλλογισμοί ως ποιητικά τολμήματα φιλοδοξούν να είναι μικρές τοιχογραφίες “του φευγαλέου, εφήμεροι και πρόσκαιρου”, να είναι η μαρμαρυγή που επιτρέφει από την άτολμη φλόγα καθώς καίει το μαγικό λυχνάρι της φαντασίας για λίγο περισσότερο φως…
«Κι έτσι γίνεται το κοχύλι φωνή, ο ήλιος Καλοκαίρι, οι λίμνες σύννεφα, η αγάπη μένει αγάπη. Κλεψύδρα παράνομη…» ποιητική συλλογή Χρήστου Κωνσταντουδάκη “Λίγο περισσότερο φως”.
Ερμήνευσαν και προσέφεραν την ποιητική δημιουργία τους και αγαπημένους τους στίχους στο Μουσείο Σχολικής Ζωής οι εξής:
Ασημένιος, Μιχάλης, Δρακάκη Μαρία, Κακατσάκης Βαγγέλης, Κακατσάκης Νικόλας, Κανδαράκης Γιώργος, Κωνσταντουδάκης Χρήστος, Μανωλάκης Κωνσταντίνος, Μαριέττα Κουζούπη.
Ο αγαπητός μου Χρήστος Κοτσαύτης επέλεξε και ερμήνευσε μοναδικά με την κιθάρα του μελοποιημένα ποιήματα σπουδαίων ποιητών. Ταξιδέψαμε στην “όμορφη πόλη” του Γιάννη Θεοδωράκη, ποίηση και μουσική Μίκη Θεοδωράκη, στην “Αθανασία” του Νίκου Γκάτσου και μουσική Μάνου Χατζηδάκι και στην “Ομορφη και παράξενη πατρίδα” του Οδυσσέα Ελύτη ποίηση, σε μουσική Δημ. Λάγιου.
«Κάνει να πάρει πέτρα, τηνε παρατά
κάνει να τη σκαλίσει – βγάνει θάματα
Μπαίνει σ’ ένα βαρκάκι – πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει – θέλει τύραννους
Ομορφη και παράξενη πατρίδα
ωσάν αυτή που μου’ λαχε δεν είδα».
Αυτή είναι η πατρίδα μας.
Η εκδήλωση επισφραγίστηκε με ένα βίντεο που έφτιαξε η εκπαιδευτικός Νεμπαυλάκη Αννα με τους μαθητές και μαθήτριες του Α2 του 9ου Δημ. Σχολείου με τίτλο “Οταν τραγουδώ πόσο σ’ αγαπώ”.
Με τα παιδιά συνεργάστηκαν η συγγραφέας Αννα Κοντολέων και η εικαστικός Λαμπρινή Μποβιάτσου.
Ας είναι η ζωή μας, ένα τραγούδι, ας είναι η ζωή μας μια απέραντη αγάπη στον εαυτό μας και προς τους άλλους, ας είναι η ζωή μας ένα χάδι.
«Οι άνθρωποι το πιο συχνά δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους. Τα δίνουν -τάχα χαιρετώντας- σ’ άλλους. Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες. Ή το χειρότερο τα ρίχνουνε στις τσέπες τους. Και τα ξεχνούνε. Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα. Ενα σωρό ποιήματα άγραφα… συλλογή “Λεκτικά τοπία” Αρ. Χιόνης απαγγελία από τη Μαρία Δρακάκη.
Οση ώρα φιλοξενηθήκαμε στο Μουσείο σχολικής ζωής γίναμε παιδιά αναπολήσαμε τη νιότη μας, τη μαθητική ζωή μας, σιγοτραγουδήσαμε με τον Χρήστο, δακρύσαμε χαλαρώσαμε, ευχαριστηθήκαμε, φύγαμε γεμάτοι.
«Τελικά τα Μουσεία τα σύγχρονα, τα μοντέρνα που δίνουν την ευκαιρία σε καλλιτέχνες να ζωγραφίσουν, να χορέψουν, να τραγουδήσουν, να διασκεδάσουν… Μέχρι που είπα κάθε μουσείο μπορεί να αγγίζει την ψυχή», στίχοι από το ποίημα του εκπαιδευτικού Κώστα Μανωλάκη που μας απάγγειλε ο ίδιος με τίτλο “Μουσειολογικό”.
Είμαστε τυχεροί που έχουμε τέτοιους εργάτες του πνεύματος που μας γαληνεύουν την ψυχή.
Μαριάννα Μαυροματάκη