ΚΑΙ ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ…
Βγάζεις το κλειδί, ξεκλειδώνεις, μπαίνεις μέσα, αποθέτεις το κασκόλ, την ομπρέλα, και το παλτό στο αθάνατο «πορτ-μαντώ» της γιαγιάς -που εις πείσμα των καιρών στέκει ακόμα στη θέση του- προχωράς στο εσωτερικό, βάζεις την παλιά ρόμπα κι ενώ ετοιμάζεις κάτι να φας σκέφτεσαι τι ρουτίνα είν’ αυτή, σπίτι – δουλειά, δουλειά – σπίτι, χρήμα ελάχιστο κι ελπίδα για βελτίωση της κατάστασής σου καμία! Παρηγοριέσαι λιγάκι που τουλάχιστον κατάφερες να κρατήσεις τη δουλίτσα, ύστερα όμως πέφτεις πάλι στο ίδιο τέλμα με τα μικρά και τ’ ατέλειωτα, με τα μεγάλα και τα δύσκολα που ήλθαν και μας βρήκαν. Τρως μηχανικά, άκεφα και καθαρίζοντας το μήλο σκέφτεσαι πως τουλάχιστον έχεις ακόμα σπίτι, έχεις και να… φας, αλλά και πάλι καθόλου ευχαριστημένος δεν αισθάνεσαι! «Τι γιορτές είναι αυτές!!» ξανασκέφτεσαι, την ώρα όμως, που πας να σηκωθείς πατάς πάνω σ’ ένα φλούδι που σου ξέφυγε, γλιστράς επικίνδυνα δυο μέτρα απόσταση απ’ το τραπέζι στο ψυγείο, πέφτεις σαν το βαρίδι κάτω και να… ξαναραϊσμένο το άμοιρο το πλευρό που σε παιδεύει από πέρυσι! Και μη χειρότερα να λέμε!! Γιατί υπάρχουν και χειρότερα…
ΑΧ, ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΩΡΕΣ, ΟΙ ΠΡΩΙΝΕΣ!!
Όμως ο ευνοημένος τόπος μας κι η πόλη μας η όμορφη αντιστέκονται… Όποια ώρα της μέρας κι αν τη βαδίσεις θα σε αποζημιώσει ποικιλοτρόπως… Τι και τι δεν μπορείς να δεις και να σκεφτείς εκείνη την ώρα την ήσυχη την πρωινή που οι ρυθμοί της, αργοί και χαλαροί, προφέρονται για περισυλλογή! Με τη σιωπή του πολύβουου κέντρου της να σπάζει απ’ τον ξερό ήχο ενός παλλαϊκού μαγαζιού που ανεβάζει τα ρολά, στο τυροπιτάδικο της γωνίας να έχει πάρει μπρός ο φούρνος όπου ψήνονται τα μοσχοβολιστά μικροεδέσματα που θα ξεγελάσουν την πείνα των περαστικών, ενώ τα Χριστουγεννιάτικα δένδρα κι οι στολισμοί των γιορτών ν’ αναβοσβήνουν, σκόρπιοι εδώ κι εκεί στις βιτρίνες, να φωτίζουν τη μουντάδα του πρωινού, να χαρίζουν αισιοδοξία! Πρωινές εικόνες, ήχοι, μυρωδιές… Άλλη αίσθηση!
ΚΙ ΕΝΑ ΔΕΝΔΡΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ!
Αλλά κι οι βραδιές στα όμορφα Χανιά μας, δίνουν άλλου είδους πληρότητα κι αποζημιώνουν τα μέγιστα. Σαν κι εκείνη στην κεντρική μας Αγορά, όπου στήθηκε το ωραιότερο Χριστουγεννιάτικο δένδρο και στολίστηκε με τα καλύτερα στολίδια! Κούτες και κουτιά γάλα, μια πυραμίδα αγάπης που όλο ψήλωνε και γιγαντωνόταν, μαζί με τη φροντίδα και την έγνοια μας για τον συνάνθρωπο! Με πλήθος κόσμου να γεμίζει στην πλατεία, κι οι πάντα δραστήριοι «Γιατροί του Κόσμου» με την εκπρόσωπο και κινητήριο δύναμή τους, την Ελευθερία Μουλουδάκη, να μας υποδέχονται στη γιορτή τους! Που συμπεριελάμβανε συμμετοχή από σχολεία, εθελοντές του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, αλλά και μουσική με τις Κρητικοπούλες και τα Κρητικόπουλα των συγκροτημάτων να χορεύουν όλο ζωντάνια, και να μας θυμίζουν πως σ’ ετούτο εδώ τον τόπο ο κόσμος δεν ξεχνά τις παραδόσεις του, έχει ευαισθησίες, προσφέρει κι αγαπά…
ΜΕ ΤΟ ΠΙΝΕΛΟ ΣΤΟ ΧΕΡΙ…
Προπαντός τιμά τις παραδόσεις, με πλήθος ανθρώπους του πολιτισμού να μοχθούν για να τις κρατήσουν ζωντανές μέσα στη λαίλαπα και την ισοπέδωση των πάντων της παγκοσμιοποίησης, που θέλει τον άνθρωπο κατευθυνόμενο, απόλυτα ελεγχόμενο, απαθή και χωρίς πίστη και πιστεύω. Παρούσες σ’ αυτή τη γιορτή αφύπνισης και δημιουργίας και οι Αγιογράφοι του «Ομίλου Φίλων της Τέχνης» που με το πινέλο, με τις παραδοσιακές σκόνες και τεχνικές τους, αποτύπωσαν πάνω στο ξύλο τις ευγενικές κι αγνές μορφές των Αγίων μας και μας τις παρουσίασαν σε μια έκθεση που εγκαινιάστηκε λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Συγχαρητήρια σ’ όλες τις δημιουργούς και πολλές ευχές στην πάντα δραστήρια Πρόεδρο του Ομίλου, την Ελένη Γιαννουδάκη.
ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ…
Και να περάσουμε τώρα σε μια εικόνα διαφορετική, που μας ήλθε διαδικτυακά μέσα στις γιορτές, από συγγενείς, και το χάρηκε η ψυχή μας. Οικογενειακή φωτογραφία, σκέτος πίνακας ζωγραφικής! Στο κεντρικό κομμάτι -στο λεγόμενο απ’ τους καλλιτέχνες «μάτι» του πίνακα- αναπαύεται στο σταθερό χέρι του πατέρα η νεογέννητη της οικογένειας, που λαγοκοιμάται με ύφος απόλυτης ευτυχίας. Το άλλο χέρι του μπαμπά αγκαλιάζει προστατευτικά τον ώμο της δικής του μάνας, η οποία ακουμπά το πρώτο εγγονάκι κατασυγκινημένη. Στην άλλη πλευρά η νεαρή μητέρα γέρνει πάνω στον σύζυγό της όλο εμπιστοσύνη, δεχόμενη το φιλί και τις ευχαριστίες του! Μια στιγμή άκρατης ευτυχίας που αιχμαλώτισε ο φακός κι εκεί θα μείνει για να θυμίζει τον ερχομό του νέου μέλους, να διαιωνίζει τη χαρά κι αισιοδοξία, που έφερε η έλευσή του στο σπίτι και να φέρνει σ’ όλους το χαμόγελο στα χείλη…
ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ!
Ένα άδολο παιδί, που σίγουρα θα έχει την αγάπη και τη φροντίδα των δικών του, αλλά και κάθε δικαίωμα ετούτες εδώ τις μέρες, να συλλέξει γιορτινές εικόνες κι ακούσματα, πολύτιμες αναμνήσεις που στα κατοπινά χρόνια θα επανέρχονται και θα κάνουν πιο ανεκτές τυχόν ατυχίες κι απογοητεύσεις! Ποιος εξάλλου, μπορεί να ξεχάσει εκείνη την άφατη χαρά κι ανυπομονησία μας, όταν οι γονείς μας πήγαιναν στ’ αυτοκινητάκια, στα καρουζέλ, στο θέατρο; Ποιος δεν χαμογέλασε και δεν κούνησε το κεφάλι συγκαταβατικά, βλέποντας την αδημονία στα πρόσωπα των μικρούλιδων που περίμεναν προ ημερών έξω απ’ την πόρτα του Πνευματικού Κέντρου; Όλοι εκεί -κι εμείς μαζί- για ν’ απολαύσουμε το γνωστό παραμύθι «Το σκλαβί» της Ξένιας Καλογεροπούλου που ανέβασε η δραστήρια ομάδα του «Συλλόγου Φίλων Θεάτρου». Μια προσεγμένη θεατρική παράσταση για πρίγκιπες και πριγκιποπούλες, για κακούς δράκους, για την αδελφική αγάπη, για τον έρωτα, για την αγωνιώδη αναζήτηση του αγαπημένης, πάνω απ’ όλα για την ανιδιοτελή θυσία! Πολλά συγχαρητήρια στα μέλη της ομάδας! Η προσφορά σας στα κοινά πιάνει τόπο!!
ΜΕΤΡΩΝΤΑΣ… ΑΪ ΒΑΣΙΛΑΚΙΑ, ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΠΡΟΒΑΤΑΚΙΑ!!
Πρωινή περιήγηση στο «Βιβλίο των προσώπων» την επομένη της επιτυχημένης διοργάνωσης «Santa Run», όπου συνδυάζεται η προσφορά με την διασκέδαση και την άθληση, που φέτος ξεπέρασε κάθε προσδοκία, όταν πάνω από 5.000 Αϊ-Βασίληδες όλων των ηλικιών πλημμύρισαν τους δρόμους της πόλης μας συγκεντρώνοντας ένα σεβαστό ποσό που θα μοιραστεί σε Ιδρύματα. Διαβάζουμε σχόλια συμμετεχόντων: «…Αισθάνομαι ότι η ανθρωπιά είναι εδώ και δεν θα μας την κλέψει κανείς!», γράφει η φίλη Μαριάννα. Χαρούμενα πρόσωπα παντού και μια παρέα γνωστών μας, να μας στέλνει χαιρετισμούς από ένα παγκάκι του λιμανιού με φόντο τα ονειρεμένα Ενετικά κτήριά του. Το μάτι καθηλώνεται στη συνέχεια σ’ εκείνη τη εκπληκτική φωτογραφία όπου μια κινούμενη στις προβλήτες κόκκινη λαοθάλασσα λες κι αγκαλιάζει στοργικά το νερό του όμορφου λιμανιού μας, η Μαρία μέσα σε μια αγαλλίαση λίγο πιο κάτω, δηλώνει πως δεν χρειάζεται να μετρήσει προβατάκια για να κοιμηθεί, αφού τα βλέπει όλα κόκκινα και θα μετρήσει Αϊ-Βασιλάκια, ενώ ο φίλος Βασίλης στην επόμενη ανάρτηση, μας αυτοπαρουσιάζεται σοβαρός – σοβαρός ως…Αϊ-Βασίλης; Και μήπως δεν είναι όλοι τους! Μπράβο παιδιά και του χρόνου με το καλό!!
ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΗ… ΠΟΥΛΙ ΠΕΤΟΥΜΕΝΟ!!
Μας συνέβη και αυτό! Κλείστηκε το ίδιο βράδυ δικός μας άνθρωπος στο ασανσέρ… Χτυπούσε, ξαναχτυπούσε οι πόρτες όλες κλειστές, οι τηλεοράσεις ανοιχτές, οι δυνάμεις πεσμένες, ποιος να τον ακούσει; Όμως έγινε το… θαύμα από μια μικρή διακοπή του ρεύματος, όπου μέσα στο σκοτάδι φωνάζοντας τ’ όνομά του αντιληφθήκαμε ότι δεν βρίσκεται στο σπίτι και τον… αναζητήσαμε! Καλούμε την Πυροσβεστική και μέχρι να πάρουμε τα πόδια μας να κατεβούμε δυο ορόφους κάτω, ακούστηκε η σειρήνα και τα παιδιά είχαν καταφτάσει! Έκαναν τον απεγκλωβισμό κι έφυγαν σαν πουλιά πετούμενα, όπως είχαν έλθει! Τους ευχαριστούμε θερμά, που κάτι τέτοιες γιορτινές μέρες ξενυχτούν στο καθήκον για την προστασία και την ασφάλειά μας!
ΚΑΙ ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΒΡΑΔΙΑ…
Σαν κι αυτή τη ζεστή, την οικογενειακή, που περάσαμε στο νεοκλασικό που στεγάζει το πρώτο και τέταρτο ΚΑΠΗ, με το προπολεμικό πλακάκι του, την δίφυλλη πόρτα παλαιού τύπου, στο ταβάνι του κεντρικού χώρου η άριστη δουλειά ενός κοσμηματογράφου να νικά τον χρόνο, να εντυπωσιάζει και να μας θυμίζει αλλοτινούς καιρούς. Μπρος μας ο μπουφές του μπαζάρ με τα κεντημένα μαξιλαράκια, τις χειροποίητες μπότες Αϊ-Βασίλη, τις σπιτίσιες μαρμελάδες, το δενδράκι του από ξερό κλαδί να το πλουτίζουν και να το φωτίζουν νιφάδες χιονιού, λευκές, χρυσές κι ασημί ροδέλες από κολλαρισμένα μοτίβα, πλεγμένα στο βελονάκι! Η αγαπητή σε όλους δημοσιογράφος Ελευθερία Κατσιφαράκη να μας μιλά από μικροφώνου για γιορτινά ήθη κι έθιμα, η χορωδία έτοιμη να μας θυμίσει -συνοδεία ακορντεόν- λατρεμένα ακούσματα, οι θαμώνες με τ’ ασπρισμένα κεφάλια να χαίρονται και ν’ αναθυμούνται! Και του χρόνου με το καλό, υγεία να ’χουμε όλοι μας, να ξαναγιορτάσουμε!
ΧΑΝΙΑ, ΠΟΛΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ…
Και πάντα να γιορτάζουμε, σ’ αυτή την πόλη τη μαγική, με τους καλούς ανθρώπους, που τη βλέπεις μες τις πορφυρές δύσεις και τις βελούδινες ανατολές, ώρες – ώρες καταμεσήμερο να φωτίζεται από ένα -υπερκόσμιο λες- φως που αναδεικνύει την περίφημη Αγορά, τα τείχη, τα παλιά Ενετικά κτίσματα, τα στενά σοκάκια, το μοναδικό λιμάνι και τον Φάρο μας… Πόλη που δεν της λείπει τίποτα, και θα μπορούσε να γίνει μια απ’ τις πιο ξακουστές Πολιτιστικές Πρωτεύουσες του κόσμου! Δεν θα μπορούσε;
