Ὁ βίος του ἔγινε γνωστὸς ἀπὸ τὶς δημοσιεύσεις μιᾶς ἄλλης σύγχρονης χαρισματικῆς μορφῆς, τοῦ Γέροντος Παϊσίου, ὁ ὁποῖος ἦτο πνευματικό του παιδὶ καὶ εἶχε βαπτισθῆ ὑπὸ τοῦ Ἁγ. Ἀρσενίου.
Ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος ἔζησε στὰ δύσκολα χρόνια μετὰ τὴν σύστασιν τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους στὴν Καππαδοκία. Εἶχε ἰδιαίτερη μόρφωσιν διά τὴν ἐποχή του, καὶ τὴν ἐχρησιμοποίησε διὰ νὰ διδάξῃ τὰ ἑλληνικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ γράμματα, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἡ Τουρκικὴ αὐλὴ ἐξεδίωκε ἀπηνῶς τό ἑλληνικὸ στοιχεῖο. Χαρακτηριστικὴ ἦταν ἡ συμβολή του εἰς τὴν μικρασιατικὴ καταστροφή, ὅπου ὡς πνευματικὸς ὁδηγὸς ὡδήγησε τοὺς ξεριζωμένους Ἕλληνες κατὰ τὴν ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσμῶν, εἰς τὴν ἠπειρωτικὴ Ἑλλάδα.
Ὁ Ὅσιος Ἀρσένιος Χατζεφεντής, ἐγεννήθη περὶ τὸ 1840 καὶ ἐβαπτίσθη ὡς Θεόδωρος εἰς τὸ χωριὸ Φάρασα ἤ Βαρασιὸ τῆς Καππαδοκίας, εἰς τὴν Νοτιοανατολικὴ σημερινὴ Τουρκία, ὅπου κατοικοῦσαν τετρακόσιες οἰκογένειες Ὀρθοδόξων. Ἦταν μεταλλουργικὴ κωμόπολις, εἰς τὴν περιοχὴ τῶν βουνῶν τοῦ Ἀντιταύρου.
Ὁ Θεόδωρος ἀπὸ μικρὴ ἡλικία εἶχε κλίσιν πρὸς τὸν μοναχισμὸν καὶ εἶχε πάρει τὴν ἀπόφασιν νὰ γίνῃ μοναχός, ὕστερα ἀπὸ τὴν σημαδιακὴ σωτηρία του ἀπὸ βέβαιον πνιγμὸν εἰς τὸν χείμαρρο Ἐβκάση.
Τὸ 1866 ἔζησε εἰς τὸ κοινόβιο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Φλαβιανῶν (Ζιντζί-Ντερέ) τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Ἐκεῖ σύντομα ἐκάρη μοναχός, μὲ τὸ ὄνομα Ἀρσένιος. Ἐν συνεχείᾳ ἐχειροτονήθη Διάκονος, Πρεσβύτερος καὶ Ἀρχιμανδρίτης.
Ζοῦσε ταπεινὰ καὶ ἦταν ὀλιγαρκής. Κοιμόταν καταγῆς καὶ ἐλάχιστες ὧρες. Δύο φορὲς τὴν ἑβδομάδα ἦταν ἔγκλειστος εἰς τὸ κελί του διὰ μελέτη βιβλικῶν καιὶ πατερικῶν κειμένων, βίους ἁγίων καὶ προσευχὴ ἰδιαίτερη.
Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ βίου του εἶναι γνωστὰ πολλὰ θαύματά του.
Ὕστερα ἀπὸ τὴν Μικρασιατικὴ καταστροφή (1922) ὁ π. Ἀρσένιος παρέμενε εἰς τὰ Φάρασα ὡς τὴν 14 Αὐγούστου τοῦ 1924. Τότε τὸν ἀνάγκασαν οἱ Τοῦρκοι νὰ ἀκολουθήσῃ τὸ ποίμνιό του κατὰ τὴν ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσμῶν. Μετὰ ἀπὰ μεγάλη ταλαιπωρία ἔφθασε μὲ καράβι εἰς τὸν Πειραιᾶ, ὅπου ἑόρτασε μαζὶ μὲ τοὺς ὑπολοίπους συμπατριῶτες του τὴν μεγάλη ἣμέρα τοῦ Σταυροῦ (14 Σεπτεμβρίου 1924), μὲ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο ποὺ εἶχαν εἰς τὸν τόπο τους. Ἀπὸ τὸν Πειραιᾶ μεταφέρθηκε εἰς τὴν Κέρκυρα, ὅπου διέμεινε διὰ δύο ἑβδομάδες εἰς τὸ Κάστρο τῆς Κέρκυρας καὶ λειτούργησε δύο φορές, εἰς τὸν Ἱ. Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καὶ μία ἑβδομάδα εἰς τὸ Νοσοκομεῖο. Λόγω ὅμως τῆς ἡλικίας καὶ τῶν κακουχιῶν, ὅπως εἶχε προβλέψει καὶ προειδοποιήσει τὸ ποίμνιό του, ἐκοιμήθη τὴν 10 Νοεμβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους. Ἐκοιμήθη πένητας, μὲ μόνη περιουσία, μερικὰ βιβλία. Ὅταν ἐμαύθη τοὸ γεγονὸς αὐτό, πικρία καὶ λύπη ἐπικράτησε ἀνάμεσα εἰς τοὺς συμπατριῶτες του, παρ’ ὅτι τοὺς εἶχε προετοιμάσει.Ἡ ταφή του πραγματοποιήθηκε εἰς τὸ Κοιμητήριο τῆς Κέρκυρας
Μὲ τὴν τοῦ Γέροντος-Ἁγίου Παϊσίου ἐγένετο ἀνακομιδή τῶν λειψάνων του καὶ μετεφέρθησαν κάτω ἀπ’ τὰν Ἁγία Τράπεζα τοῦ Καθολικοῦ, εἰς τὸ Ἱ. Ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου εἰς τὴν Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης
Ἀπολυτίκιον (ἦχος γ΄)
«Βίον ἔνθεον,
καλῶς ἀνύσας,
σκεῦος τίμιον
τοῦ Παρακλήτου,
ἀνεδείχθης θεοφόρε Ἀρσένιε,
καὶ τῶν θαυμάτων τὴν χάριν δεξάμενος,
πᾶσι παρέχεις ταχείαν βοήθειαν,
πάτερ Ὅσιε,
Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε,
δωρήσασθαι, ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος».
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΠΗΓΗ:
https://el.orthodoxwiki.org/Ἀρσένιος_ὁ_Καππαδόκης
