Σε μια ολότελα τυχαία συνάντηση δυο άγνωστων ανθρώπων αναφέρεται το βιβλίο με το οποίο πραγματοποιεί την πρώτη της εμφάνιση στο πλατύ αναγνωστικό κοινό η Γιούλα Κανιτσάκη.
Ένα παιχνίδι της μοίρας διασταυρώνει τα βήματα ενός άνδρα και μιας γυναίκας σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής τους. Δυο άνθρωποι μόνοι, με διαφορετικές αλλά παράλληλες εμπειρίες, συναντώνται, κάποιο μεσημέρι, σε ένα κοιμητήριο. Μια λάθος υπόθεση ενός εκ των δύο θα ευνοήσει την καλλιέργεια της προσέγγισης. Η γνωριμία οδηγεί σε σχέση, η οποία θα υποκύψει στη φθορά, όταν απομυθοποιηθούν οι εικασίες της μιας πλευράς. Χρόνια μετά, εκείνος πληροφορείται, πάλι εντελώς τυχαία, σχετικά με το θάνατο της πρώην συντρόφου του.
Το απευκταίο αλλά αναπόφευκτο γεγονός του θανάτου, κορυφαίος σταθμός κάθε διαδρομής ζωής, παραμένει από την αρχή της αφήγησης, ως βιωματική εμπειρία, στη σκέψη και το συναίσθημα των πρωταγωνιστών της ιστορίας. Ακανθώδη ερωτήματα, εναγώνια “Αν, όμως…”, όλο το πλέγμα των μεταθανάτιων και γενικότερα υπαρξιακών ερωτημάτων αναδύεται στον κόσμο της επίγειας πραγματικότητας. Οι ήρωες φέρουν στους ώμους τους το φορτίο του πρόσφατου ή απώτερου πένθους. Παράλληλα, όμως, αναζητούν το νέο βηματισμό τους στη ζωή.
Η Γιούλα Κανιτσάκη ξεκινά τη συγγραφική διαδρομή της δυναμικά, με ιδιαίτερη άνεση στο πεδίο των ιστοριών μυστηρίου, όπως φαίνεται από τη νουβέλα αυτή. Ενδιαφέρουσα και συγκινησιακά φορτισμένη είναι, η (ίσως εν είδει αφιερώματος) παρουσία του ποιήματος “Ένας ορισμός”, το οποίο προτάσσεται της νουβέλας και στο οποίο αντικατοπτρίζεται “Ένας χωρισμός”, ο οριστικός χωρισμός που προκαλεί η απώλεια.
“…Αγάπη είναι που μέτρησα τις τελευταίες σου ανάσες
-όπως εσύ μέτρησες τις πρώτες δικές μου-
και που, τώρα που έφυγες,
εγώ εξακολουθώ να κάθομαι στην ίδια καρέκλα
δίπλα στο άδειο κρεβάτι…”
Η συγγραφέας, φιλόλογος με ερασιτεχνική ανασχόληση με το θέατρο και με αξιόλογη παρουσία στον τοπικό Τύπο, έχει ήδη διαμορφώσει το προσωπικό της δείγμα γραφής, στο οποίο ανιχνεύονται τόσο η διακριτική έκφραση της ευαισθησίας όσο και η πνοή του αυθορμητισμού. Η πλοκή του έργου θέτει ερωτήματα στους πρωταγωνιστές αλλά και στον αναγνώστη, ενώ οι ματιές στον παρελθόντα χρόνο περιέχουν στοιχεία ψυχαναλυτικής αναδρομής.
Σε αυτό το πρώτο της συγγραφικό εγχείρημα η Γιούλα Κανιτσάκη ξετυλίγει με δεξιοτεχνία το κουβάρι της ζωής των δύο ανθρώπων στους οποίους αναφέρεται. Όνειρα, προσπάθειες, επιλογές, ματαιώσεις, διαψεύσεις, τραύματα και ενοχές περιλαμβάνονται σε διαδοχικούς κύκλους χαρμολύπης στη διαδρομή προς την ωριμότητα και την αυτογνωσία, καθώς το βήμα λόγου παραχωρείται, εκ περιτροπής, στον ένα εκ των δύο.
Η ενδιαφέρουσα, καλογραμμένη και ανατρεπτική νουβέλα (εκδόσεις “Πυξίδα”, Χανιά 2021) ασφαλώς θα είναι καλοτάξιδη, θα φορτίσει συγκινησιακά, θα προβληματίσει δημιουργικά και θα συντροφέψει ευχάριστα τους αναγνώστες που θα επιλέξουν να τη διαβάσουν.
