«Γηράσκω αεί διδασκόμενος»…

Ναι, αλλά να μην το παρακάνουμε κιόλας!
Να περιμένουμε δηλαδή να μας διδάξουν τα παθήματα -τα λεγόμενα «μαθήματα της ζωής»- κι οι κακές οι εμπειρίες!
Να μας χτυπά η συμφορά, κι εκ των υστέρων να σηκώνουμε το κεφάλι απ’ τα εξυπηρετικά κουτιά μας, και να κοιτούμε έκπληκτοι την «Ωκεανίδα»
-τι μεγαλοπρεπές όνομα κι αυτό!- κυριολεκτικά να μας διαλύει.
Να βλέπουμε χωμάτινα βουνά να γίνονται λάσπη στη λεωφόρο επάνω και να την αχρηστεύουν,  χειμάρρους να μετατρέπονται σ’ ορμητικά, φονικά ποτάμια, υπόγεια σπίτια να γίνονται πισίνες, παραθαλάσσια μαγαζιά να ξηλώνονται εκ θεμελίων…
Πρωτίστως να βλέπουμε και να ξαναβλέπουμε  μ’ απογοήτευση εκείνη την ιστορική μας γέφυρα να καταντά ένας σωρός πέτρες…
Ένα γερό…τράνταγμα, θα μου πείτε, μας χρειάζεται για να βάλουμε μυαλό!
Σαν κι εκείνα τ’ αμπέλια μιας μακρινής «ατόλης» του θερμού Αρχιπελάγους, που επειδή χρειάζονται το ψύχος του χειμώνα για να ευδοκιμήσουν, τα  κλαδεύουν αρκετά για να τους προκαλέσουν το…«σοκ» που θα τα ενεργοποιήσει.
Το καλύτερο κρασί, ακούσαμε να μας λεν  οι ειδικοί, παράγεται εκεί πέρα! Και μάλιστα σ’ ένα έδαφος κοραλλιογενές και σ’ ένα κλίμα που δεν  εννοεί  την αμπελουργία!
Ένα γερό…«σοκ» λοιπόν, χρειαζόμαστε κι εμείς, για ν’ ανασκουμπωθούμε;
Ας το κάνουμε όλοι μας ευθύς αμέσως…
Ο καθένας με τις δικές του δυνάμεις, απ’ το δικό του πόστο!
Κι η γράφουσα -που πολλά ξέρει και πολλά έχει να μας πει- με το φραγμένο  μήνες λούκι της του πίσω μπαλκονιού, που έγινε λίμνη κι έριξε…ρυάκια το νερό στην κουζίνα της μέσα, να βάλει επιτέλους μυαλό κι ευθύς να το ξεφράξει!
Πριν την επόμενη «Ωκεανίδα» βεβαίως-βεβαίως!