Γλώσσα και λέξεις

Η γλώσσα είναι φυσικό δώρο για τον άνθρωπο, που όχι μόνο ομιλείται, αλλά είναι απαραίτητο και να γράφεται. Η γραπτή γλώσσα είναι ένας κώδικας καθιερωμένος από ομάδες ανθρώπων κάθε έθνους για την επικοινωνία μεταξύ των. Εχει για βάση ιστορικούς λόγους, κοινωνικούς και γραμματολογικούς, πλουτίζεται από αρχαιότατες γραφές και διαλέκτους, επιλέγεται και εφαρμόζεται με το δικό της φθογγολογικό ιδίωμα, καλλιεργείται από τους συγγραφείς, διαδίδεται από τα σχολεία και έτσι καταλήγει να γίνεται εθνική γλώσσα.
Το ζήτημα της γλώσσας είναι αιώνιο. Χωρίς αυτήν τίποτα δεν μπορεί να γίνει απολύτως κατανοητό. Μέσω των λέξεων φανερώνονται τα πάντα. Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τις λέξεις και η γλώσσα δείχνει την ταυτότητα του ομιλούντος. Οι Σκοπιανοί τη γλώσσα τους την θέλουν να λέγεται ψευδεπίγραφα “Μακεδονική” και όχι “Βορειομακεδονική”, ή όπως είναι στην πραγματικότητα “Σλαβομακεδονική”, αφού βρήκαν εμάς πιο χαλαρούς και τους την αναγνωρίσαμε με τη Συμφωνία των Πρεσπών “Μακεδονική”.
Απ’ την κυβέρνηση, “πρώτη φορά Αριστερά”, έχουμε “φλομώσει” με τα “πλατιά” καλέσματα, “φάρδεμα” και “βάθεμα” της δημοκρατίας, ακούσαμε το “παραιτιέμαι”, το “κάποιοι με γαργαλάνε” και το “μέθοδες”. Είναι ο πληθυντικός της λέξης η “μέθοδος” αντί μέθοδοι, όπως θα λέγαμε “άνοδες” αντί άνοδοι. Γιατί επινοείται αυτό το “κομματικό” φτιαχτό γλωσσικό ιδίωμα, που παρεκκλίνει απ’ τον κώδικα της κοινής γλώσσας; Μα διότι καταφεύγουν οι πολιτικοί στη χρησιμοποίηση λέξεων με νεολογισμούς προς εντυπωσιασμόν!
Το φαινόμενο καλύπτεται κυρίως από αριστερογενείς της εξουσίας, όταν ομιλούν στα διάφορα φόρα ή στο κοινοβούλιο, εκφραζόμενοι με εμμονή, δείχνοντας τον “συντηρητισμό” τους με κατασκευασμένες εμφυλιοπολεμικές εκφράσεις και όχι μόνον. Οπως ότι “κάναμε στροφή 360°”, περί “απεύθυνσης” και άλλα μαργαριτάρια, ότι «ο ελληνικός λαός θα θρέψει τους καρπούς» μιας και το “θρέφω” και “δρέπω” παρά του ότι ομοιοκαταληκτούν και αποτελούνται από πέντε γράμματα, δεν διαφέρουν σε τίποτα!!
Συνηθίσαμε στα κατορθώματα της καπατσοσύνης των πολιτικών σε μια “δημοτικοφανή καθαρεύουσα”, αλλά και στην κρυψήνια τους, να μην φανερώνουν διά του λόγου τίποτα το συγκεκριμένο. Οι λέξεις να περιέχουν αμφισβητούμενη αναφορά από μέρος τους εξ’ ανακατασκευής ρητών απ’ τα “κελάρια” φιλοσόφων, συγγραφέων και επώνυμων δημοσιογράφων μετά από “ευνουχισμένες μεταφράσεις.
Θες εκ παραδρομής, θες από βιασύνη ή και αδιαφορία “γλώσσα λανθάνουσα τ’ αληθή λέγει”. Και το σπουδαίο είναι, ότι κάθε “στραβοπάτημα” ακολουθεί και σημαδεύει τον πολιτικό ες αεί. Οπως το “κωλόσπιτο” λέξη του Γιαννόπουλου, το “mea culpa” και το “Τσοβόλα δώστα όλα” του Ανδρέα, “Ο στρατηγός άνεμος”, “ποινήν εκτίω” του κ. Πολύδωρα κ.ά.
Στην πολιτική ιστορία οι φράσεις, τα ποικίλα μέσα και ο τρόπος, τον οποίο ο καθένας επιλέγει να χρησιμοποιεί με τον προφορικό ή τον γραπτό λόγο, προπορεύονται του ουσιαστικού περιεχομένου της λογικής των. Πρόκειται για συνθηματικές εκφράσεις με κώδικες μέσα απ’ τους οποίους αλληλοαναγνωρίζονται μεταξύ τους και στην προσπάθεια απόκρυψης της αλήθειας καταλήγουν σε φαιδρή κωμικότητα.