Το έχουμε παρακάνει. Εχει καθιερωθεί η εντύπωση σχεδόν απ’ όλους τους καταστηματάρχες, ότι ο Ελλληνας μαγνητίζεται, όταν του συμπεριφέρονται ξενόγλωσα. Κατακλυζόμαστε από ξενομανία και αυτό “πουλάει”. Γίνεται ευκολότερα η προσέγγιση και πιο ικανοποιητική η αγοραστική κίνηση. Πιστεύεται, ότι η νοοτροπία να δημιουργείς ξένες ονομασίες και επιγραφές έχει μεγάλη απήχηση, όπως επισημαίνει ο καθηγητής γλωσσολογίας κ. Μπαμπινιώτης.
Από εδώ και πέρα υπεισέρχονται μηχανισμοί απαξίωσης της ελληνικής γλώσσας, η οποία αν και μικρή, από απόψεως, ότι ομιλείται λιγότερο, έχει μεγάλη αντοχή, αλλά και ανάγκη υποστήριξης, χωρίς εφησυχασμούς. Το μέλημα των Ελλήνων είναι μ’ αυτό που λέμε, να αποδίδουμε εκείνο που συμβαίνει στην πραγματικότητα. Ξένες λέξεις και φράσεις έχουν κατακλύσει την καθημερινότητά μας κατά κόρον. Ντελίβερι, πρότζεκτ, λοκντάουν, ον λάϊν, νάμπερ κοντρόλ, ριμέϊκ, γουικέντ, φεϊσμπουκ, φέϊκ νιους και άλλα ξενόγλωσσα ων ουκ έστιν αριθμός βομβαρδίζουν τον Ελληνα ακροατή. Το μικρόβιο έχει προσβάλλει και τη Δημόσια Διοίκηση αφού κάτω από την επιγραφή “Υπουργείον Υγείας” γράφεται και “Ministry of Health”!
Απότοκο του “λοκντάουν” δηλαδή περιοριστικά μέτρα, είναι και το “κλικ εγουέϊ”. Δεν λέει τίποτα. Το κλικ σημαίνει πατάω, το γουέϊ μακριά. Δεν αποδίδει αυτό που συμβαίνει, ότι παραγγέλνω ηλεκτρονικά, ή τηλεφωνικά, προπληρώνω, μου το στέλνουν σπίτι ή πηγαίνω, το παίρνω και φεύγω!
Δεν λέγω, να έχουμε ξένες λέξεις, αλλά να παίρνουμε εκείνες που χρειαζόμαστε στην καθημερινότητα, στον δημόσιο λόγο, στη δε τηλεόραση οι παράγοντες να προσπαθούν να τις αποδίδουν στην ελληνική. Εχουμε γίνει ξενόδουλοι.
Ο μεγαλύτερος υπαίτιος είναι η τηλεόραση. Πού είναι η εποχή που επικρατούσαν οι ασπρόμαυρες σειρές. Ο Αγνωστος Πόλεμος, ο Χριστός ξανασταυρώνεται, ο Μεθοριακός Σταθμός, το Μεγάλο μας τσίρκο, που συνεχίστηκαν έγχρωμες με το Κων/νου και Ελένης, τους Σταύλους της Εριέττας Ζαΐμη, το Παρά πέντε, το Πενήντα- Πενήντα, το Καφέ της Χαράς κ.ά. Υπήρχαν και παιχνίδια, όπως ο Αδύναμος Κρίκος, ο Εκατομμυριούχος, διασκεδαστικές όπως το Αλάτι και Πιπέρι κ.λπ.
Τώρα εκτός απ’ τον Τροχό της Τύχης επικρατούν παιχνίδια ξενόγλωσσα σαν το Ντιλ, το Στιλ Στάντιγκ, το Ρουκ Ζουκ και άλλες εκπομπές, όπως το Μπιγκ Μπράδερ, το Σόπινγκ Σταρ το GNTM κ.ά.
Η γλώσσα μας, είναι η ταυτότητά μας. Άμα τη χάσουμε, γινόμαστε ανύπαρκτοι. Οταν λες στον Ελληνα “λοκ ντάουν” δεν του λέει τίποτα, όπως θα καταλάβαινε αμέσως, αν άκουγε, “απαγορευτικό” όπου και να βρισκόταν. Οι ελληνικές μονοσύλλαβες λέξεις έχουν από μόνες τους διαφάνεια. Οι δημοσιογράφοι μέσω του Τύπου και της τηλεόρασης έχουν τη δύναμη να βοηθήσουν τη γλώσσα οι δε καναλάρχες ας φροντίσουν τα ξένα έργα, που παίζονται να μεταγλωττίζονται, όπως συμβαίνει στην Ιταλία, Γερμανία και αλλού και να καταργηθούν οι υπότιτλοι που κανείς δεν προλαβαίνει να διαβάσει και αποσπάει τον τηλεθεατή από άλλα σπουδαιότερα σημεία της ταινίας.
