Οι Έλληνες κατά την αρχαιότητα εκτός από τον άρτο, τα διάφορα αρτοσκευάσµατα, τα τυροκοµικά προϊόντα, είχαν αδυναµία και σε διάφορα γλυκίσµατα, τα οποία συνόδευαν τα κύρια γεύµατα µεσηµεριανό και απογευµατινό, που βασικό συστατικό των ήταν το µέλι.
Για οτιδήποτε γλυκό που σερβιριζόταν ως επιδόρπιο ή σε αρκετές περιπτώσεις δινόταν ως αναίµακτη θυσία σε κάποιον Θεό, ο γενικός χαρακτηρισµός που δινόταν από τους Αρχαίους Έλληνες, ήταν «πέµµα» ή «πέµµατα».
Το πιο γνωστό είδος γλυκών στην αρχαιότητα ήταν οι µελόπιτες και αναλυτικά όπως παρακάτω
– άµος είδος γαλατόπιτας των Ιώνων
– αµόρες γλυκίσµατα µε µέλι
– γαλατόπιτες ή γαλατόπιτα ήταν το δεύτερο σε σειρά από τα πιο συνηθισµένα γλυκά των αρχαίων Ελλήνων, που εκτός από γάλα ως βάση, είχαν το µέλι, το σιµιγδάλι και τα αυγά
– ίστριον το παστέλι από σουσάµι και µέλι
– µελιτόεσσα είδος γλυκίσµατος – πίτα µε κύριο συστατικό το µέλι
– µελόπιτες οι µελόπιτες ήταν ένα από τα γλυκά που έφτιαχναν πολύ οι αρχαίοι Έλληνες, όπου µετά το µέλι που ήταν και το κύριο συστατικό, τα υλικά που είχαν την πιο συχνή παρουσία σε αυτές τις πίτες, ήταν το σουσάµι και οι σταφίδες
– µυλλοί γλυκό των Συρακούσιων, φτιαγµένο από σουσάµι και µέλι
– µηλοπλοκούς γλυκό µε µήλο ή κυδώνι που έβραζαν µέσα σε µέλι. Έµοιαζε µε το σηµερινό κυδωνόπαστο
– οινούττα γλύκισµα ή µείγµα από οίνο ανακατεργασµένο µε κριθάρι, νερό και ελαιόλαδο, που χρησιµοποιούνταν σαν τροφή των κωπηλατών. Θεωρείται ως ο πρόδροµος της σύγχρονης µουσταλευριάς
– όµωρο ήταν ένα γλύκισµα από ζύµη, σουσάµι και µέλι
– παλάθη γλύκισµα από συντηρηµένα φρούτα, κάτι σχετικό κοµπόστα ή γλυκό κουταλιού. Σε ορισµένες περιπτώσεις αναφέρεται απλά ως µία µάζα από συµπιεσµένους καρπούς (π.χ σταφίδα, ελιές, σύκα) ή απλώς ως µία αρµαθιά αποξηραµένων φρούτων π.χ. σύκα περασµένα σε σκοινί)
– πέλανος ήταν ένα παχύρρευστο µείγµα από αλεύρι, µέλι και ελαιόλαδο, το οποίο έχυναν ή έκαιγαν στους βωµούς ως προσφορά στους Θεούς. Καµιά φορά πρόσφεραν αυτό το µείγµα ψηµένο, δηµιουργώντας έτσι ένα στρογγυλό γλύκισµα
– τυροκόσκινο πρόκειται για τυρί καλά στραγγισµένο, αφού πρώτα είχε πιεστεί πάνω σε κόσκινο και θρυµµατιστεί, σερβιριζόταν δε µε άφθονο µέλι
– χόρια ήταν γλυκίσµατα παρασκευασµένα µε µέλι και γάλα
– ψαιστόν ήταν γλύκισµα από κοπανισµένο κριθάρι, µε µέλι και ελαιόλαδο, το οποίο χρησιµοποιούσαν ως αναίµακτη θυσία.
Από τα παραπάνω προκύπτει πόσες ποικιλίες γλυκισµάτων είχαν οι αρχαίοι πρόγονοι µας, παρασκευασµένες από απλά υλικά, όπως µέλι, γάλα, δηµητριακοί καρποί, ελαιόλαδο, σιµιγδάλι, αυγά.
*Ο Αναστάσιος Τριποδιανάκης
είναι χηµικός
(τ. Υπ. Αγοράς Τροφίµων)
Πηγές: Σύγγραµµα Ανδρέα Χάρου
