Γνωμικο-λογικά

Η ευφυΐα των ημερών εξαντλείται στις αυστηρές συστάσεις του κ. Σόιμπλε. Το υψηλό επίπεδο αυτοεκτίμησης ενός ολόκληρου λαού κρίνεται από το ποιος θα είναι ο χαμηλός συντελεστής του Φ.Π.Α. Η πολιτική σταθερότητα καθορίζεται από το πόσο αριστερή θα παραμείνει η αριστερή πλατφόρμα μιας αριστερής κυβέρνησης. Και η υπομονή μου εξαντλείται.
Καταφεύγω σε γνωμικά. Ζω την εποχή της ταχύτητας και οι πολλές αναλύσεις με κουράζουν. Συμπυκνωμένο νόημα χωρίς περιφραστικά συντηρητικά. Ο Ρωμαίος φιλόσοφος Σενέκας σημείωνε: «Η αλήθεια απεχθάνεται την καθυστέρηση». Στη δική μας περίπτωση το πρόβλημα είναι διπλό. Δεν έχουμε σαφή εικόνα, τόσο για το ποιος είναι κυρίως υπεύθυνος για την καθυστέρηση της διαπραγμάτευσης, όσο και για τον αν τα λίγα που μαθαίνουμε για την πορεία της, είναι τα αληθινά στοιχεία που βαφτίζονται αγκάθια ή κόκκινες γραμμές. Σε ό,τι αφορά στο αγκάθι, αν έχεις τη δύναμη το ξεριζώνεις. Σε ό,τι αφορά στις κόκκινες γραμμές, αυτές τις χαράζεις πολύ πριν την αρχή της διαπραγμάτευσης. Γιατί απλά το νόημα των κόκκινων γραμμών είναι το ότι αποτελούν θέσεις αδιαπραγμάτευτες. Αν πάρεις την απόφαση να τις βάλεις στο τραπέζι της οικονομικής διπλωματίας, τότε μεταμορφώνονται αυτομάτως σε απλές  απόψεις.
Ο Ιρλανδός συγγραφέας Τζορτζ Μπέρναρντ Σω είπε: «Ποτέ μη παλεύεις με τα γουρούνια, γιατί εσύ λερώνεσαι κι εκείνα το ευχαριστιούνται». Όταν το διάβασα, στο μυαλό μου ήρθε η εικόνα με τα τρία γουρουνάκια. “Θεσμικά” τα γουρουνάκια κι η Ελλάδα ο λύκος ο κακός. Που τόσα χρόνια έτρωγε ανενόχλητος από το ευρωπαϊκό μενού, χωρίς όμως ποτέ να τσεκάρει εκ των προτέρων τον τιμοκατάλογο. Κι αν κάποιοι βρίσκουν άκομψο τον παραλληλισμό τρόικας – τριών γουρουνακίων, ας θυμηθούν ότι αυτοί οι θεσμοί ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν τον όρο PIGS (στα αγγλικά: γουρούνια) ως συντομογραφία των τεσσάρων δημοσιονομικά άτακτων νότιων Ευρωπαίων.
Ο Λιβανοαμερικανός ποιητής Χαλίλ Γκιμπράν σημείωνε: «Το έθνος να λυπάστε αν φοράει ρούχο που δεν το ύφανε. Ψωμί αν τρώει, αλλά όχι απ’ τη σοδειά του. Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του». Εμείς ξεκινήσαμε από την υψηλή ραπτική της Ιταλικής μόδας και καταλήξαμε στην χαμηλή κινεζική υφαντική του κιλού. Τετραγωνίσαμε το καρβέλι για να εγκλωβίσει με τον πιο αφράτο δυνατό τρόπο, μια φέτα ολλανδικού τυριού κι άλλη μια ζαμπόν Δανίας. Το δε κρασί μας, έπρεπε να έχει στην ετικέτα τουλάχιστον μια άγνωστη λέξη, που παρέπεμπε όμως σε κάποια εύφορη γαλλική επαρχία.
Ο Βρετανός συγγραφέας Χ. Τζ. Γουέλς είπε: «Η κρίση του σήμερα, είναι το αστείο του αύριο». Ενας λαός σαν τον Ελληνικό, που θέλει να λέει ότι έχει χιούμορ, δεν κατάφερε τίποτα άλλο από το να κάνει πλάκα με την κρίση. Δεν αυτοσαρκάστηκε επαρκώς. Υπεραμύνθηκε τις περισσότερες φορές το αυτονόητο. Δεν επιτέθηκε με επιχειρήματα. Πήρε στα χέρια του τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς και προσπάθησε να τα φέρει στα μέτρα του. Δεν απέτυχε απλά στο να εντοπίσει αν το ποτήρι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο, αλλά αδυνατούσε να δει το ίδιο το ποτήρι. Και τελικά το πιο περίεργο είναι το ότι εμείς δεν γνωρίζουμε αν θα γελάσουμε αύριο, κλονισμένοι από το γέλιο της θεσμικής πλευράς που έχει αρχίσει να γελά από χθες.
Τέλος έπεσε στα χέρια μου γνωμικό από τα αστέρια, αφού άγνωστο γιατί και πως, ο Αμερικανός αστροναύτης Φρανκ Μπόρμαν είχε δηλώσει: «Καπιταλισμός χωρίς χρεωκοπία είναι χριστιανισμός δίχως κόλαση». Η χώρα μας πριν τρεις δεκαετίες βροντοφώναξε το γνωστό «Ανήκωμεν εις την Δύσιν». Και η Δύση, μπορεί κατά καιρούς να ζει εκλάμψεις σοσιαλισμού, κατά βάθος όμως κινείται προς έναν ολοκληρωτικό καπιταλισμό, μιας και τα νήματα κινούνται απ’ τα αόρατα χέρια των ελεύθερων αγορών. Αγορές που αποδεικνύονται ιδιαίτερα χοντρόπετσες και δεν επηρεάζονται από την εκλογική επιτυχία, ούτε του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, ούτε των PODEMOS στην Ισπανία.
Κι αν ο αναγνώστης κατηγορήσει το παρόν ως απαισιόδοξο ή ως τουλάχιστον μοιρολατρικό, αξίζει να θυμηθεί τα λόγια του Γάλλου φιλόσοφου Εμίλ Σαρτιέ: «Η απαισιοδοξία είναι θέμα διάθεσης. Η αισιοδοξία είναι θέμα θέλησης». Ας μελετήσουμε λοιπόν τόσο τη διάθεση όσο και το αν μας έχει απομείνει θέληση.
Κι ο καθένας ας πάρει την απόφασή του.