Φαράγγι ονομάζεται ο πανέμορφος οικισμός της πρώην Κοινότητας Στύλου Αποκορώνου που πήρε την ονομασία αυτή από τους πρώτους οικιστές κτηνοτρόφους της ευρύτερης περιοχής εξαιτίας του τέλους του φαραγγιού που αρχίζει από το Κατωχώρι Κεραμιών και καταλήγει στην περιοχή του μικρού οικισμού.
Aπό την πρόσφατη επίσκεψη μας στο χωριό καταγράψαμε την ιστορία του από ηλικιωμένους κατοίκους με πρώτο τον Νίκο Λιοδάκη που συναντήσαμε να πηγαίνει τροφή στα πρόβατά του. «Δύσκολη η ζωή του αγρότη μα τι να κάνουμε αφού εδώ γεννηθήκαμε» μας είπε ο κ. Νίκος για να μας καλωσορίσει στη συνέχεια και ν’ απαντήσει με προθυμία στα ερωτήματα μας ως εξής: «Το χωριό μας πδεν το γνωρίζουν αρκετοί και ας είναι ένας μικρός παράδεισος. Παλιά ανήκε στην Κοινότητα Στύλου μαζί με τα χωριά Πρόβαρμα και Σαμωνά. Στα παιδικά μου χρόνια πηγαίναμε από το χωριό 6 παιδιά στο δημοτικό σχολείο του Στύλου. Στις πρώτες τάξεις θυμάμαι το σχολείο να είναι μονοθέσιο εξατάξιο με 70 περίπου μαθητές από αυτά τα δύο χωριά γιατί το Πρόβαρμα και ο Σαμωνάς είχαν δικά τους σχολεία. Ο πρώτος μου δάσκαλος είναι σήμερα 95 χρονών και λέγεται Δημήτριος Μαμουνάκης. Στα επόμενα χρόνια το δημοτικό σχολείο έγινε διθέσιο και ήταν καλύτερα. Την ονομασία του ο οικισμός μας την πήρε από το φαράγγι της περιοχής το οποίο παραμένει αναξιοποίητο. Αν είχε αξιοποιηθεί θα μένανε και νέες οικογένειες με μικρά παιδιά. Τώρα όλοι κι όλοι είμαστε 15 ηλικιωμένοι άνθρωποι. Το καλό είναι που τα παιδιά μας έρχονται τακτικά και περιποιούνται τις περιουσίες τους. Τα πάντα παράγει το χωριό. Νερά υπήρχαν πολλά και κάθε σπίτι είχε το δικό του πηγάδι. Υπήρχε και μια μεγάλη λίμνη στο χωριό στην οποία οι γερμανοί την κατοχή είχαν φέρει μια βάρκα. Τα τελευταία 30 χρόνια με το να μειωθούν τα νερά του υδροφόρου ορίζοντα η λίμνη άρχισε να γίνεται όλο και πιο μικρή. Τα καλοκαίρια μάλιστα να μην έχει καθόλου νερό, μόνο σε μεγάλη βαρυχειμωνιά γεμίζει ξανά, αλλά όχι στην αρχική της έκταση. Νερό για την άρδευση έχουμε εδώ και δύο χρόνια από τις πηγές Ζούρμπου το οποίο είναι υφάλμυρο και έχουμε πρόβλημα με τα λουλούδια και τα αβοκάντο. Κάτι πρέπει να κάνουν για να λειτουργήσει πάλι το αντλιοστάσιο στα Πλατανάκια».
Ο επόμενος ηλικιωμένος που συναντήσαμε ήταν ο Ιωάννης Βατσάκης που μας περιέγραψε την ιστορία του Φαραγγιού ως εξής: «Ο πρώτος που αγόρασε αγροτική περιουσία εδώ ήταν ο μακαρίτης ο παππούς μου. Μέσα σε εκείνη την έκταση πολύ πιθανόν να υπήρχε και ανακαίνισε, αλλά πιθανότερο είναι να έκτισε το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου. Ο ίδιος είχε θεμελιώσει και αρχίσει να κτίζει έναν περιστεριώνα αλλά τον εγκατέλειψε στη συνέχεια για να τον συνεχίσει πολύ αργότερα ο πατέρας μου και να τον τελειώσει με μαστόρους από το Νεροχώρι. Εκείνα τα χρόνια δούλεψε μαζί τους ως εργατάκι, μαθητής τότε του γυμνασίου και αργότερα μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου, ο αείμνηστος Ειρηναίος Γαλανάκης. Ο περιστεριώνας αυτός φιλοξενεί σήμερα εκατοντάδες περιστέρια και δεν πρέπει να υπάρχει άλλος στο νομό. Μετά τον παππού μου λοιπόν άρχισαν να κτίζουν τα πρώτα σπίτια τους διάφοροι κτηνοτρόφοι από τα γύρω χωριά. Εδώ γεννήθηκα και ζω με τη γυναίκα μου την Φρόσω που είναι από τη Δρακώνα Κεραμιών έχοντας αποκτήσει τρία παιδιά, μία κόρη και δύο δίδυμα αγόρια. Έχουμε έξι εγγόνια και δύο δισέγγονα. Τα τρία είναι από την κόρη που έχει γίνει γιαγιά, τα δύο άλλα από τον ένα γιο και ένα από τον άλλο. Η ζωή στο χωριό ήταν και παραμένει ένας διαρκής αγώνας αλλά η πολιτεία μας έχει εγκαταλείψει. Δούλεψα και εξακολουθώ να δουλεύω με αγροτικές εργασίες.
Στα νιάτα μου είχα τρακτέρ και πήγαινα και σε μακρινά χωριά. Αν το φαράγγι της περιοχής μας είχε αξιοποιηθεί ο οικισμός θα είχε ζωή, αλλά δυστυχώς λίγοι το ξέρουν και είναι τόσο όμορφο», κατέληξε ο κ. Βατσάκης.
Το οδοιπορικό μας στο Φαράγγι τελειώνει με τον ηλικιωμένο 92χρονο Μιχάλη Τριανταφυλλάκη που μας είπε: «Ο πατέρας μου ήρθε εδώ το 1912 από το Νεροχώρι κι έκτισε αποκτώντας τέσσερα παιδιά. Εγώ στη συνέχεια απέκτησα δύο τα οποία δεν μένουν στο χωριό αλλά σχεδόν καθημερινά έρχονται όπως και των άλλων χωριανών τα παιδιά και μας βλέπουν και ασχολούνται με τις περιουσίες τους. Για μια δεκαετία μετά το 1950 λειτουργούσε στο χωριό και καφενείο. Τότε ήμασταν περισσότεροι και είχαμε και τα κοπέλια μας».
