Η φιλανθρωπία, η προσφορά, η αλληλεγγύη, ο λιτός και μετρημένος βίος, οι άριστες σχέσεις με τους συνανθρώπους μας καθώς και η πίστη που πρέπει να έχουμε στον Χριστό, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, αποτελούν είδος ασκητισμού.
ις παραπάνω επισημάνσεις έκαναν εκλεκτοί ομιλητές στη διάρκεια εσπερίδας που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Τετάρτης στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ι.Ν. Αγ. Παντελεήμονος Χαλέπας με θέμα “Κρητική ασκητική παράδοση: To παράδειγμα του Οσίου Κυρ-Γιάννη του Ξένου”.
Στο περιθώριο της εσπερίδας, μιλώντας στα “Χ.Ν.”, ο καθηγούμενος της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Οδηγητρίας Μεσαράς, αρχιμ. Παρθένιος Βουλγαράκης, τόνισε ότι «ο ασκητής σήμερα, όπως και ο Οσιος Ιωάννης, πρέπει να δίνει το καλό παράδειγμα της πνευματικής άσκησης και να τοποθετεί τον εαυτό του σε έναν σωστό δρόμο. Να βελτιώνει τις σχέσεις του με τους ανθρώπους, ενώ η δράση του θα πρέπει να έχει και χαρακτήρα φιλανθρωπικό». Κάνοντας μία σύντομη αναφορά στη ζωή του Αγίου ο αρχιμ. Παρθένιος Βουλγαράκης σημείωσε ότι «ο Οσιος Ιωάννης, ο επονομαζόμενος Ξένος ή Αϊ Κυρ Γιάννης, γεννήθηκε στο χωριό Μακρά Σίβα της Επαρχίας Πυριωτίσσης της Μεσαράς, το 970, δέκα χρόνια μετά την απελευθέρωση της Κρήτης από τους Σαρακηνούς. Στη διάρκεια της ζωής του προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες τόσο στην εκκλησία όσο και στην κοινωνία. Αγάπησε τον Χριστό και αφιέρωσε τη ζωή του στον μοναχισμό και στην άσκηση, αφού για 50 χρόνια κήρυττε και έκτιζε ναούς και μονές πηγαίνοντας από τόπο σε τόπο σε όλη την Κρήτη». «Η ιεραποστολική δράση του ήταν πολύ σημαντική, γιατί μετά την αραβοκρατία υπήρξε μια κρίσιμη περίοδος που είχε κλονιστεί η πίστη και το χριστιανικό συναίσθημα. Με τις περιοδείες, λοιπόν, που πραγματοποίησε, κηρύσσοντας το Ευαγγέλιο, βοήθησε στην ανάταση της εθνικοθρησκευτικής συνείδησης και της πίστης των ανθρώπων στον Χριστό», κατέληξε ο αρχιμ. Παρθένιος Βουλγαράκης.
Από την πλευρά της η σχολική σύμβουλος φιλολόγων Χανίων Ιωάννα Ραμουτσάκη σημείωσε ότι «ο Οσιος Ιωάννης ο Ξένος ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλη δύναμη ψυχής, ο οποίος λειτούργησε ως κοινωνικός αναμορφωτής, ορμώμενος από την αγάπη για τον άνθρωπο. Προσπαθεί να αφυπνίσει τον κρητικό πληθυσμό, την περίοδο μετά την αραβοκρατία, ενώ τον βοήθησε να ανακάμψει. Ιδρύει εκκλησίες με τον σωστό ρόλο που πρέπει να έχουν. Εκκλησίες ως μια κοινότητα ανθρώπων και προσώπων που λειτουργούν συνολικά και όχι ατομικά». Η κα Ραμουτσάκη υπογράμισε ακόμα ότι «οι νέοι μας μέσα από το έργο του μπορούν να διδαχτούν πάρα πολλά πράγματα. Να αφυπνιστεί η συνείδησή τους, ώστε να λειτουργήσουν πιο ανθρώπινα και σε συλλογικό επίπεδο. Ετσι μόνο θα δημιουργήσουμε μια πιο αναμορφωμένη κοινωνία σε όλους τους τομείς, κοινωνικούς και θρησκευτικούς».
Η συντονίστρια της εσπερίδας φιλόλογος Δέσποινα Αθανασιάδου – Στεφανουδάκη πρόσθεσε ότι «ο ασκητισμός για τους ανθρώπους μπορεί να είναι μια λύση για τη ζωή και τα προβλήματά μας και εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Οχι όμως ο ασκητισμός με τη στενή έννοια του να κλειστώ σε ένα μοναστήρι, αλλά να έχω μια λιτή και μετρημένη ζωή τόσο σε κοινωνικό όσο και σε θρησκευτικό επίπεδο, που θα έχει ως κέντρο τον Χριστό μας».
