Tα τροπικά δάση είναι σημεία μυστηρίου και θαυμάτων. Κάθε χρόνο, νέα είδη χλωρίδας και πανίδας καταγράφονται από βιολόγους που ψάχνουν διαρκώς στις αχανείς τους εκτάσεις. Παράλληλα, οι ανθρωπολόγοι περνούν χρόνια επιχειρώντας να μάθουν περισσότερα για τους ανθρώπους που ζουν στα βάθη τους.
Όσο περνά ο καιρός, και με σκληρή δουλειά, οι επιστήμονες σιγά-σιγά χαρτογραφούν τα μυστήρια των τροπικών δασών. Ωστόσο, ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά άγνωστα στοιχεία που αφορούν τις τροπικές αυτές εκτάσεις. Σήμερα θα δούμε παρέα μερικές εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ιστορίες.
Οι Piripkura και άλλες απομονωμένες φυλές
Βαθιά στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου, υπάρχουν φυλές που έχουν ελάχιστη έως καμία επαφή με τον έξω κόσμο. Οι ανθρωπολόγοι εξακολουθούν να μην γνωρίζουν πολλά για τον τρόπο ζωής τους. Και είναι απόλυτα λογικό: στην απομακρυσμένη ζούγκλα, αυτές οι φυλές είναι εξαιρετικά απομονωμένες. Μια από αυτές, οι Piripkura βρίσκονται στην άγρια φύση της Βραζιλίας, και είχαν περί τα 20 μέλη (σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία) . Ακόμη και οι γείτονές τους δεν γνωρίζουν πολλά γι ‘αυτούς. Η κοντινή φυλή Gavião τους γνωρίζει ως «ανθρώπους πεταλούδες» εξαιτίας του νομαδικού τρόπου ζωής τους. Το 1998 Βραζιλιάνοι αξιωματούχοι έμαθαν για πρώτη φορά στοιχεία για αυτή τη φυλή. Τότε δύο άνδρες Piripkura αναγκάστηκαν να φύγουν από το δάσος προσπαθώντας να φτάσουν σε νοσοκομείο για να νοσηλευτούν. Κατά την παραμονή τους εκεί, εκμυστηρεύτηκαν στους γιατρούς πώς μια εχθρική ομάδα εισβολέων είχε σφαγιάσει τους περισσότερους συντρόφους τους. Με τους αριθμούς των μελών της φυλής να πέφτουν επικίνδυνα, το 2021 ένας Βραζιλιάνος δικαστής ζήτησε από το ίδρυμα FUNAI, να διαθέσει 600.000 στρέμματα γης για τους Piripkura. Το σκεπτικό του ήταν πως έτσι, η φυλή θα είχε ελπίδα (και αρκετό χώρο) για να ευδοκιμήσει μακριά από τη σύγχρονη ζωή. Ωστόσο, η παράνομη υλοτομία συνεχίζει να αποτελεί κίνδυνο για τη συγκεκριμένη φυλή. Ο «πολιτισμός» φτάνει όλο και πιο κιντά στους Piripkura. Η αποψίλωση των δασών έχει φέρει βία, ασθένειες και θάνατο στα μέλη της φυλής. Κάθε χρόνο ο τρόπος ζωής τους απειλείται περισσότερο. Από την άλλη πλευρά, οι ανθρωπολόγοι ανησυχούν διότι αν η φυλή εκλείψει υπάρχει κίνδυνος να μην καταλάβουν ποτέ τον πραγματικό τρόπο ζωής των Piripkura. Μια γνώση που σύντομα μπορεί να χαθεί για πάντα.
Δείτε το σχετικό βίντεο εδώ: https://youtu.be/ebWSK3Ptwj8
Ένα εντελώς ανέγγιχτο αφρικανικό τροπικό δάσος
Δεν συμβαίνει κάθε μέρα οι ερευνητές να ανακαλύπτουν ένα νέο μέρος της Γης. Στην πραγματικότητα, αυτό συμβαίνει σπανίως. Η υπηρεσία Google Earth έχει χαρτογραφήσει σχεδόν ολόκληρη την υδρόγειο. Οι εικόνες από το πρόγραμμα είναι προσβάσιμες σε όλους με μερικά κλικ του ποντικιού. Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξη της επιστημονικής κοινότητας, όταν, το 2012 ένας οικολόγος ανακάλυψε ένα εντελώς άγνωστο μέχρι τότε τροπικό δάσος στη Μοζαμβίκη! Ο Dr. Julian Bayliss, ειδικός μελετητής πεταλούδων έχει περάσει χρόνια χρησιμοποιώντας το Google Earth ψάχνοντας τα τροπικά δάση στην Αφρική. Το 2012, είδε μια εικόνα κρατήρα στην κορυφή ενός βουνού. Μέσα στον κρατήρα, φαινόταν πως υπάρχει ένα παρθένο τροπικό δάσος. Οι επιστήμονες ήταν σοκαρισμένοι, αλλά και αρκετά δύσπιστοι με την ανακάλυψη. Πέντε χρόνια αργότερα, ο Bayliss με ομάδα 28 ερευνητών πήγε στη Μοζαμβίκη για να ανακαλύψει τι υπήρχε στο σημείο. Η ανάβαση του βουνού Lico αποδείχθηκε σχεδόν αδύνατη. Η ομάδα χρησιμοποίησε drones για να μπορέσει να προχωρήσει και να χαρτογραφήσει μονοπάτια. Μόλις έφτασαν στην κορυφή, ο Bayliss και η ομάδα του έμειναν με το στόμα ανοιχτό! Στο παρθένο δάσος εντόπισαν πολλά εντελώς νέα είδη, συμπεριλαμβανομένου ενός τύπου πεταλούδας που ο Bayliss ονόμασε αργότερα Lico, όπως το βουνό. Ακόμη πιο εντυπωσιακά όμως, ήταν τα στοιχεία ανθρώπινης παρουσίας στη ζούγκλα. Παλιά πήλινα αγγεία ανακαλύφθηκαν σκορπισμένα στο πυκνό, απομακρυσμένο δάσος. Για την ώρα παραμένει μυστήριο η ταυτότητα και η ζωή των ανθρώπων που κάποτε έμεναν στο σημείο.
Δείτε το σχετικό βίντεο εδώ: https://youtu.be/1_kZp7Xt1LI
Μια (νεκρή) μεγάπτερη φάλαινα σε ποταμό του Αμαζονίου
Οι μεγάπτερες φάλαινες (σ.σ: Humpback Whales) μεταναστεύουν χιλιάδες μίλια κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Ένα από τα μεγαλύτερα ταξίδια τους γίνεται το καλοκαίρι, όταν κολυμπούν νότια στους ωκεανούς της Ανταρκτικής από το βόρειο ημισφαίριο. Έτσι, οι επιστήμονες έμειναν έκθαμβοι όταν, τον Φεβρουάριο του 2019 οι ντόπιοι εντόπισαν ένα νεκρό φαλαινάκι στις όχθες του νησιού Marajo. Η ανακάλυψη του μικρού ήταν περίεργη για διάφορους λόγους: Καταρχάς ο χρόνος θανάτου δεν ταίριαζε με την εποχή της μετανάστευσης των φαλαινών. Μέχρι τον Φεβρουάριο, λογικά οι φάλαινες έχουν φύγει από την περιοχή. Υστερα, το μικρό βρέθηκε σε γλυκό –και όχι αλμυρό- νερό, κάτι που προκάλεσε σύγχυση στους βιολόγους. Το ζώο δεν είχε ορατά τραύματα. Έτσι αποκλείστηκαν η λαθροθηρία και η φαλαινοθηρία. Το μυστήριο ωστόσο παρέμενε. Τελικά, οι επιστήμονες κατέληξαν στο ότι το μικρό πιθανότατα πέθανε επειδή χωρίστηκε από τη μητέρα του κατά τη διάρκεια προηγούμενης μετανάστευσης. Ήταν πολύ αδύναμο και τελικά πέθανε στο γλυκό νερό. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, η εξήγηση των επιστημόνων αποτελεί μόνο πιθανό σενάριο, αφού δεν μπορούν να είναι πραγματικά σίγουροι για το τι ακριβώς συνέβη.
Δείτε το σχετικό βίντεο εδώ: https://youtu.be/Ptb9aokdAI8
Οι μυστηριώδεις μούμιες στην Παπούα Νέα Γουινέα
Δεν υπάρχουν μόνο στην Αίγυπτο μούμιες. Την πρακτική αυτή ακολουθούν και φυλές στην τροπική περιοχή Highlands στην Παπούα Νέα Γουινέα! Ενώ οι αρχαίοι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν αλάτι και μπαχαρικά για να αφυδατώσουν τα πτώματα, η φυλή Anga χρησιμοποιούσε θερμότητα. Συγκεκριμένα κρεμούσαν τα πτώματα πάνω από μια φωτιά μέχρι να απανθρακωθούν. Στη συνέχεια, άνοιγαν τα πτώματα στα γόνατα, τους αγκώνες και τα πόδια και τοποθετούσαν μπαμπού για να βοηθήσουν την απομάκρυνση του αίματος και των υγρών. Καθώς το σώμα αποστράγγιζε, η φωτιά βοηθούσε να στεγνώσει το πτώμα. Στη συνέχεια, τα πτώματα τοποθετούνταν σε έναν γκρεμό με θέα στο χωριό, με το σκεπτικό πως ο νεκρός κοιτούσε πλέον (και στην αιωνιότητα) τη φυλή. Αυτή η πρακτική είναι σήμερα γνωστή επειδή ο Βρετανός εξερευνητής Τσαρλς Χίγκινσον επισκέφτηκε την Άνγκα το 1907 και κατέγραψε τις πρακτικές πένθους των ιθαγενών. Ο Βρετανός ήταν αηδιασμένος με αυτό που έβλεπε και υποστήριξε ότι ήταν «αιμοδιψελείς άγριοι». Ωστόσο σήμερα, οι ιστορικοί πιστεύουν ότι ο Χίγκινσον υπερέβαλλε στις ιστορίες του. Η πρακτική της μουμιοποίησης σταμάτησε το 1949 όταν χριστιανοί ιεραπόστολοι πήγαν να ζήσουν –και να προσυλητίσουν- τους Anga. Σήμερα, οι μούμιες της φυλής είναι δεκαετιών, αλλά ακόμα άθικτες.
Δείτε το σχετικό βίντεο εδώ: https://youtu.be/v-kk1V4wgrk
