Πάλι και φέτος ζούμε ένα Πάσχα για δεύτερη φορά «βαριάς σκιάς», βαρύτερης από πέρυσι. Λειτουργούμε υπό πίεσιν, αποδεχόμενοι αναγκαστικά την αποδιοργάνωση της κοινωνίας, προκειμένου να διαφυλαχθεί το αγαθό της ζωής με υπακοή στα κελεύσματα της εξουσίας.
Αποδεχόμαστε επίπονες καταστάσεις για ν’ αποφύγουμε τη φρίκη της Covid-19 και τα αναπάντεχα αποτελέσματα των μεταλλάξεών του.
Η Θρησκεία, που είναι συνυφασμένη με την εθνική μας ιδεολογία, βοηθά να υπομείνουμε την έλλειψη συναισθηματικών εντάσεων. Μας προσφέρει τη δυνατότητα να παραδεχθούμε ότι υπάρχουν πράγματα, που ενώ μας είναι ανεξήγητα, πιστεύουμε ότι με λίγη προσπάθεια, μπορεί να ερμηνευθούν και να μας γίνουν χρήσιμα.
Περνάμε ένα “Γολγοθά”. Όμως είναι το προανάκρουσμα της Ανάστασης. Με αυτοσυγκράτηση και συνειδησιακή συμπεριφορά οδηγηθήκαμε σ’ αυτή τη φάση στέρησης παγιωμένων λατρευτικών εθίμων να εκφράσουμε τα θρησκευτικά μας συναισθήματα εν μέσω περιοριστικών μέτρων. Η εκκλησία έχουσα το μονοπώλιο της λατρευτικής εκδήλωσης, εκτός του ότι στερήθηκε το αντίτιμο του κεριού στο παγκάρι, δεν έχασε τίποτα, επειδή ο πιστός δεν προσκύνησε τον Εσταυρωμένο, που δεν πέρασε κάτω απ’ τον Επιτάφιο, που στερήθηκε την ιεροτελεστία διά ζώσης.
Υπάρχουν όμως και “Πιλάτοι”, που θεωρούνται ενεργούμενοι των “Πρεσβυτέρων” με μειωμένη συνείδηση, με άγνοια του μεγέθους των ανομιών τους, που «νίπτουν τας χείρας των», ανίκανοι να βγάλουν απόφαση μόνοι τους καθιστάμενοι και «αθώοι του αίματος». Τα «καλά και συμφέροντα» υπήρχαν και δρούσαν οι διαπλεκόμενοι από τότε παρασκηνιακά.
Σημασία έχει, εμείς να καταλάβουμε ότι τις λύσεις για θέματα δημόσιας υγείας τις δίδει η πολιτεία, ανεξάρτητα των εισηγήσεων των ειδικών.
Ο Σταυρικός θάνατος παριστά τη μοίρα του ανθρώπου.
Χωρίς Σταύρωση δεν υπάρχει Ανάσταση, όπως χωρίς θάνατο δεν θα υπήρχε ζωή. Τον πόνο κανείς δεν μπορεί ν’ αποφύγει. Ο Ιησούς με την ανθρώπινη υπόσταση κουβαλά το Σταυρό, κουράζεται, ιδρώνει να φτάσει στον “Γολγοθά” μέχρι να αγγαρέψουν τον «Σίμωνα ίνα άρει τον Σταυρόν». Κατόπιν ανακτά τη θεϊκή υπόσταση, συγχωρεί τους σταυρωτήδες και τον Ληστή, ακούνε οι κεντηρίονες το “τετέλεσται”, οπότε το πνεύμα αποχωρίζεται από τη σάρκα και η θεότητα ελευθερώνεται απ’ την ανθρώπινη υπόσταση. Είναι η οικονομία της φύσης ν’ ανανεώνεται και να διατηρείται στην αιωνιότητα.
Η παρανομία είναι στο ανθρώπινο αίμα. Μια εβδομάδα το χρόνο θα ήταν ικανή να μας κάνει να δούμε πως οι άρχοντες παραπέμπουν τη λύση των προβλημάτων στους “Πιλάτους” και κείνοι με τη σειρά τους ν’ απευθύνονται στους “Καϊάφες”.Ο άνθρωπος, αυτό το ερωτηματικό στη φύση έχει λίγη γνώση, δεν μπορεί να δώσει σωστές απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα.
Όσο ψάχνει, τόσο πιο δύσκολα ερωτήματα βρίσκει, τα φορτώνεται και κυρτώνει. Το όραμά του, ο ίδιος να ισιώσει και να γίνει θαυμαστικό, παραμένει ανεκπλήρωτο.
Το δράμα το δικό μας είναι ότι δεν μπορέσαμε ακόμα να κατανοήσουμε την αξία της ζωής.
Αυτός που δίδαξε το “αγαπάτε αλλήλους”, που σταυρώθηκε, για να εδραιώσει τη ζωή, αν ήθελε, να ξανάρθει στη γη, να δει, πόσο η θυσία του έπιασε τόπο, θα διαπίστωνε ότι οι “Άννες”, οι “Πιλάτοι” και οι “Καϊάφες” πολλαπλασιάστηκαν και θα ξαναγύριζε στον Ουρανό χωρίς να φανερωνόταν στους Ανθρώπους.
Πέρυσι τέτοιον καιρό ευχηθήκαμε «Καλή Ανάσταση». Φέτος ελπίζουμε να μην τριτώσει. Και του χρόνου, λοιπόν, όρθιοι και καλύτερα! ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
