ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ των ομολογιών γυναικών (φωτ.) από διάφορους χώρους για σεξουαλική παρενόχληση ή άσκηση λεκτικής/ψυχολογικής/σωματικής βίας σε χώρους αθλήσεως και θεάματος, φέρνει στο προσκήνιο την ποιότητα της παιδείας μας: παιδεία που παράγεται τόσο από την οικογένεια και το σχολείο, όσο κι από την κοινωνία.
ΔΕΝ είναι το πτυχίο που σε κάνει άνθρωπο, ούτε πολύ περισσότερο το λεγόμενο ευγενές “αθλητικό πνεύμα” ή η “τέχνη” ως πολιτιστικό στοιχείο που βαυκαλίζεσαι ότι σε κοσμεί! Άνθρωπο σε κάνει ο σεβασμός της προσωπικότητας του άλλου, η αξιοπρέπεια που έχεις εσύ ως άτομο και η αυτογνωσία που διαθέτεις ώστε να βάζεις φρένο, όρια στη συμπεριφορά σου.
ΤΟ τί σημαίνει να έχεις υπάρξει θύμα βιασμού ή σεξουαλικής παρενόχλησης, μεμονωμένες φορές ή κατ’ εξακολούθηση, το ακούμε στα κανάλια, το διαβάζουμε στο fb: αγανακτούμε και μπαίνουμε στη θέση των θυμάτων. Δεν αρκεί…
ΤΟ ΜΟΝΟ βέβαιο από την όλη υπόθεση είναι ότι δεν πρόκειται για “δυσάρεστα” περιστατικά, ούτε και μεμονωμένες περιπτώσεις. Είναι η κορυφή ενός παγόβουνου, ενός καυτού θέματος που πρέπει να απαντηθεί (δικαστικά-νομικά), έτσι ώστε να αποτρέπεται ο κάθε μελλοντικός “βιαστής” σε οποιαδήποτε ενέργειά του.
ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ πάλι μόνον η νομική κατοχύρωση των θυμάτων. Οφείλουμε να “εκπαιδεύσουμε” από νωρίς τα παιδιά μας, πρώτα στο θέμα της αξιοπρέπειας στη ζωή (προσωπικότητα/ ψυχή), έπειτα στην επιτυχία. Η λεγόμενη “πάση θυσία επιτυχία” δεν σημαίνει ότι θυσιάζουμε και κάθε αξία μας γι’ αυτή.
ΚΟΝΤΑ στη γνώση καλόν είναι το παιδί να ξέρει μέχρι πού μπορεί να φτάσει, μέχρι πού να “ξανοιχτεί”. Ναι, στο να κοινωνικοποιηθεί το άτομο, αλλά από κει κι έπειτα πότε να είναι “επιφυλακτικό”. Κυρίως σε κάθε κρούση που του γίνεται, με κάλυμμα την κολακεία ή την απειλή βίας, τι να κάνει. Πώς να έχει τα πάντα “υπό έλεγχο”, αλλά και “διαφυγές”.
ΔΥΣΚΟΛΕΣ εποχές, δυσκολότερες οι αποφάσεις που καλούνται τα παιδιά (και “παιδιά” εννοούμε και τους απόφοιτους της Μ.Ε. αλλά και των ΑΕΙ) να πάρουν προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις ατέλειωτες προκλήσεις για επιβίωση ή και για “εύκολη” επιτυχία. Τώρα χρειάζονται οι γονείς…
