Στις 31/8/2014 εκάμαμε στον ενοριακό ναό Χωραφακίων της Κοιμήσεως της Θεοτόκου μνημόσυνο για τους προγόνους μας.
Και την ευθύνη για την ενημέρωση του σεβαστού εκκλησιάσματος για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με το ιστορικό τουτησάς τση μέρας την ανέλαβα εγώ. Το χειρόγραφο απού εδιάβασα στην Εκκλησία το καταχωρίζω παρακάτω για να το διαβάσουνε και όσοι αναγνώστες επιθυμούν.
Προς το σεβαστό εκκλησίασμα,
επιτρέψτε μου σας παρακαλώ κυρίες και κύριοι και σεβαστέ π. Ιωάννη να σας ξεναγήσω για λίγο στις παλιές στράτες τσ’ ενορίας μας. Και να σεργιανίσουμε αντάμα στα σοκάκια τση, με τσοι παλιούς ενορίτες προγόνους μας, με τη βοήθεια βέβαια τση θύμησης και των αναμνήσεών μου. Και με τουτηνέ την ευκαιρία του ιερού μνηνοσύνου απού ετελέσαμε πριν από λίγο για την αιώνια ανάπαυση των ψυχών των επ’ αιώνων εφημερίων, ιεροψαλτών, εκκλησιαστικών επιτρόπων, ευλαβών προσκυνητών και ενοριτών του ιερού ναού τουτουνέ και των πολυβασανισμένων ασβεστοποιών του Ακρωτηρίου. Απού οι εκπρόσωποι της ενορίας μας και του πολιτιστικού συλλόγου Χωραφακίων Σταυρού επρογραμματίσανε για σήμερα. Εδώ θεωρώ σωστό να κάμω μια παρένθεση για μια σύντομη διευκρίνιση. Γιατί είπα παραπάνω στους απ’ αιώνων εφημερίους κ.λπ. απού υπηρετήσανε τον Ενοριακό Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Χωραφακίων. Το είπα αγαπητοί μου γιατί ο χώρος απού βρισκόμαστε εμείς τώρα, έχει καθαγιαστεί πριν από τρεις και πλέον αιώνες, σύμφωνα με την απογραφή των Ιερών Ναών απού εγίνηκε το έτος 1637 και επιβεβαιώνεται από αυτή ότι ο Ναός της Ενορίας μας υπήρχε τότεσας και επομένως έχει τα χρονάκια του. Βέβαια τα παλαιά κτήρια έχουνε κατεδαφιστεί εξαιτίας κάποιων επεμβάσεων απού εγινήκανε τα έτη 1910 και το 1958. Υστερα από τη σύντομη παρένθεση αυτή για την ενημέρωσή σας, συνεχίζω το σεργιάνισμα απού σας υποσχέθηκα με περισσότερες γνώσεις και πληροφορίες για το θέμα μας με τη βοήθεια τση θύμησής μου.
Γιατί η γνώση και η θύμηση οντέ συμπορπατούνε
ποτές τους δεν αφήνουνε τσι ρίζες να χαθούνε.
Και ξεκινούμε την ιστορική μας αναφορά από τη δεκαετία του 1930. Απού με τα στοιχεία απού είτε ακούσαμε είτε θυμούμαστε μπορούμε να μιλούμε με ακρίβεια.
Οι χρόνοι είναι δύσκολοι, η φτώχεια και η στέρηση κυριαρχούνε παντού. Οι γι ενορίες Ακρωτηρίου είναι πάμφτωχες και οι εφημέριοι κεινουσάς τσοι χρόνους ήτανε άμισθοι. Στσι δυσκολίες όμως τουτεσάς έρχονται αρωγοί τα Μοναστήρια του Γουβερνέτο και της Αγίας Τριάδας. Απού μαζί, με τη γυναικεία μονή του Τιμίου Προδρόμου στις Κορακιές, στολίζουνε κι ομορφαίνουνε τσ’ Ακρωτηριανούς τόπους.
Μα και προσθέτουνε σελίδες δόξας και τιμής στην ιστορία του Ακρωτηρίου. Με τσ’ αγώνες και τσι θυσίες τωνε σε χαλεπούς καιρούς, διά μέσου των αώνων, για του Χριστού την πίστη την Αγία και τση Πατρίδας την Ελευτερία. Τουτουσάς τσοι δύσκολους χρόνους τουτανά τα Μοναστήρια προσφέρουνε τσ’ ιερομονάχους τωνε, για εφημερίους στσ’ ενορίες του Ακρωτηρίου. Και έχομε ένα πρώτο εφημέριο επαέ στην ενορία μας από το μοναστήρι του Γουβερνέτο, τον ιερομόναχο Νικηφόρο Πλανάκη. Ο οποίος και με βάφτισε εμένα σαν εφημέριος, όπως μου έλεγε όταν επήγαινα στο πολυσέβαστο μοναστήρι του Γουβερνέτο, σαν προσκυνητής. Ο επόμενος εφημέριός μας από το Γουβερνέτο και πάλι είναι ο ιερομόναχος Ειρηναίος Καλογεράκης. Στη συνέχεια αντάλλαξε ενορία με τον επίσης αδελφό τσ’ ίδιας μονής Διονύσιο Βεκάκη τη δεκαετία του 1940. Ο Διονύσιος Βεκάκης παρέμεινε ως εφημέριος στην ενορία μας έως και τον Νοέμβριο του έτους 1966 οπότε και παρέδωσε τη σκυτάλη του εφημερίου εις τον σημερινό εφημέριό μας π. Ιωάννη. Αυτοί οι ταπεινοί και ασπούδαχτοι ιερομόναχοι υπηρετήσανε την ενορία μας σαν εφημέριοι κεινουσάς τσοι δύσκολους χρόνους. Αγνοώντας τα κατακαίρια, τσοι νεροβοριάδες και τα ανεμοτσάπουρα το χειμώνα. Τσ’ υψηλές θερμοκρασίες και τσοι καύσωνες το καλοκαίρι. Επαίρνανε τσι κακοτράχαλες στράτες και τα μονοπάθια για τη δίωρη περίπου διαδρομή απού χρειαζούντανε για να φτάξουνε από Γουβερνέτο σε Χωραφάκια. Για να λουτρουίσουνε τσι Κυριακές, να κάμουν τσ’ άλλες ακολουθίες απού είναι καθορισμένες στσι ημερομηνίες του ετήσιου κύκλου και να τελέσουνε τα Ιερά μυστήρια στην ενορία μας.
Με μοναδκό εφόδιο για την προστασία ντωνε από τα δύσκολα καιρικά φαινόμενα μια ομπρέλα.
Ιεροψάλτης από το έτος 1930 έως και το 1978, οπότε και μεταγράφτηκε στσοι καταλόγους της θριαμβεύουσας εκκλησίας, ήτανε ο μπαρμπα Μιχάλης. Ανθρωπος του μόχθου και των δυσκολιών τση καθημερινότητας ο Τσιτωνάκης Μιχαήλ του Εμμαν., όπως κι όλους τσ’ άλλους χωριανούς, υπηρέτησε το αναλόγιο του ιεροψάλτη στην ενορία μας με ανιδιοτέλεια και συνέπεια κάποια χρόνια τη δεκαετία του 1930. Τονε βοήθησε ο επίσης Χωραφακιανός Καλλιγέρης Εμμαν. γή Γιαννακομανώλης. Κι ακόμη τον εβοήθησε την περίοδο του πολέμου ο Χωραφακιανός γαμπρός Καπαδουκάκης Αντώνιος, απού οι κίνδυνοι και οι κακουχίες του πολέμου τονε κάμανε κάτοικο Χωραφακίων κι εκείνο και την οικογένειά ντου για κάμποσα χρόνια. Κι ακλουθά το ανώνυμο πλήθος των εκκλησιαστικών επιτρόπων. Απού υπηρετήσανε με συνέπεια και ενθουσιασμό την εκκλησία μας. Και η προσφορά ντωνε βέβαια ήτανε μεγάλη για να τελούνται απρόσκοπτα οι ιερές ακολουθίες και τα Μυστήρια στην ενορία μας.
Και συνεχίζουμε με τους επίσης ανώνυμους ενορίτες και προσκυνητές και παράλληλα αναστορούμεθα τους πολυβασανισμένους ασβεστοποιούς Ακρωτηρίου κεινησάς τση δύσκολης εποχής. Που για να βγάλουνε το ψωμάκι ντωνε εψήνουντανε ως οι τρεις παίδες εν τη καμίνω που κάτω από τσι βάρβαρες ακτίνες του ήλιου, απού εσκίζανε την πέτρα κατά τη λαϊκή έκφραση και τσ’ απάνθρωπους καύσωνες εκείνοι εσυμπαίνανε το καμίνι για να καίει επταπλασίως, για να κάμουνε τσι μαυρόπετρες ασβέστη. Γι’ ούλους τσοι παραπάνω αγαπητοί μου οφείλουμε τουτηνέ την ώρα να καταθέσουμε την ευγνωμοσύνη μας και να των ευκηθούμε από καρδιάς για την αιωνία ανάπαυσή ντωνε γιατί εφανήκανε άξιοι του προορισμού ντωνε παρά το βάρος των δυσκολιών απού αντιμετωπίζανε. Γιατί και την πίστη ετηρήσανε και την παράδοση αλώβητη εδιατηρήσανε και εγκαίρως το καταλάβανε πως «ούκετι άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος». Γιατί όπως το κατέμε ούλοι ύστερα από τον θάνατο και την επιστροφή των εξών συνετέθηκε το ανθρώπινο σώμα εις γην εξής ελήφθησαν δεν απόμεινε πραμ’ άλλο από το παντοδύναμο τουτονά σώμα, παρά τα οστά τα γεγυμνωμένα μόνο. Εμεινε όμως, όπως η Αγία μας πίστη δασκαλεύει το άφθαρτο και αιώνιο πνεύμα, απού δραστηριοποιείται η θριαμβεύουσα εκκλησία. Τουτονά το χώρο απού δούνει θροφή στσι ψυχές των ανθρώπω και στα ευγενικά ντωνε αιστήματα εν ζωή υπηρετεί η παράδοση. Απού συγκινεί με τσι γνώσεις απού προσφέρει και με τσοι καλούς τρόπους απού δασκαλεύει, όπως διαβάζομε και στον Ερωτόκριτο προκαλεί ιδιαίτερα τσ’ ανθρώπινες ευαιστησίες.
Οποιος κατέει να μιλεί με γνώση και με τρόπο
κάνει και κλαίσι και γελούν τ’ αμάθια των ανθρώπω.
Τουτανά το λοιπός των ανθρώπω τα πνεύματα εκαλέσαμε σήμερο με το Ιερό μνημόσυνο απού ετελέσαμε για να των εκφράσομε την ευγνωμοσύνη μας και να τσ’ ευχαριστήσομε κιόλας γιατί ετηρήσανε κι εδιατηρήσανε την παράδοση κι αλώβητη μας την εκληροδοτήσανε μαζί και με τ’ άλλα υλικά και πνευματικά αγαθά απού μας αφήκανε απού με τον τίμιο ιδρώτα ντωνε αποκτήσανε. Γι’ αυτό και τουτηνέ την ιερή στιγμή σας διαβεβαιώνω εγώ ο ταπεινός και άσημος απόγονός σας πολυσέβαστοι πρόγονοί μας πως δεν είμαστε αχάριστοι παρά σας θυμούμαστε και σας ευγνωμονούμε και προσευχομέστανε με ειλικρίνεια για την αιώνια ανάπαυσή σας. Κι ακόμη να είστε βέβαιοι πως είμαστε υπερήφανοι για σας και ας είστε ταπεινοί και άσημοι.
Γιατί επιτέλους εσείς είστε οι πρόγονοί μας και επομένως οι ρίζες μας.
Γιατί δεν ξεχνούμε πως
η ρίζα θρέφει τη κορφή κι η ρίζα τη ξεραίνει
Κι ας είναι ελόγου τση κρυφή και περιφρονημένη.
Αιωνία η μνήμη σε ούλους σας σεβαστοί μας.
Το γεροντάκι
