Κάθε φορά που ο γονιός επιβάλλεται στο παιδί του, στην πραγματικότητα προσπαθεί να επιβληθεί στα τραύματα της παιδικής του ηλικίας για να μην πονάει.
Όταν ελέγχει το παιδί του, επιδιώκει να ελέγξει τα δικά του συναισθήματα ώστε να μην κατακλυστεί από αυτά.
Εάν ανταγωνίζεται το παιδί του, φοβάται πως θα χάσει την επιδοκιμασία από το δικό του γονιό, αν κάποιος άλλος αποδειχτεί καλύτερος από εκείνον.
Κάθε φορά που δεν καταφέρνει να ενωθεί με το παιδί του, είναι επειδή ο πόνος από την έλλειψη της συναισθηματικής δέσμευσης που βίωσε ο ίδιος ως παιδί δεν του επιτρέπει να δεσμευτεί.
Κάθε φορά που ερμηνεύει τη φυσιολογική αντίδραση του παιδιού του, -που προσπαθεί να διαμορφώσει την ταυτότητά του μέσα από μιμήσεις αλλά και μέσα από διαφοροποιήσεις, χαράζοντας το δικό του ανεξάρτητο δρόμο- ως αντίδραση ενάντιά του ή ως απειλή, ένα δικό του φόβο προβάλει στο παιδί του. Φοβάται ο ίδιος, επειδή δεν εμπιστεύεται αρκετά τον εαυτό του και φαντασιώνεται ως εχθρούς τις ανασφάλειες που υπάρχουν μέσα του.
Όταν ασκεί βία στο παιδί του, προβάλλει σε εκείνο την οργή που αισθάνεται από παιδί, η οποία απωθήθηκε μέσα του και μεταθέτει σε εκείνο τα συναισθήματα που νιώθει για τους δικούς του γονείς, όπως τους έζησε ή όπως τους φαντασιώθηκε.
Κάθε φορά που πιέζει το παιδί να ανταποκριθεί σε δικές του απωθημένες προσδοκίες, παραμένει αιχμάλωτος μιας τέλειας φαντασιωσικής εικόνας προς την οποία αποβλέπει, θυσιάζοντας τη δική του αληθινή επιθυμία άρα και του παιδιού του. Νομίζει πως δεν αξίζει ο ίδιος να εκφράσει τις επιθυμίες του και να τις πραγματοποιήσει, να χαρεί με αυτές, ώστε να επιτρέψει και σε άλλους να αναλάβουν τις δικές τους.
Κάθε φορά που ακυρώνει το παιδί του με πράξεις, λέξεις ή με την επικριτική σιωπή του, που το υποτιμά, το συγκρίνει, το απειλεί, αδιαφορεί για εκείνο ή το εκβιάζει συναισθηματικά, είναι οι δικές του παιδικές πληγές που ματώνουν. Το παιδί του είναι κομμάτι του εαυτού του, σε εκείνο βλέπει τη δική του αξία. Εάν αγαπά τον εαυτό του, μπορεί να αγαπήσει ό,τι σχετίζεται με κείνον. Μπορεί να εκτιμήσει την αξία του άλλου, όσο εκτιμά τη δική αξία. Εάν δεν εκτιμά τον εαυτό του, το καλύτερο κομμάτι του που είναι το παιδί του, αντικατοπτρίζει κάτι πολύ μεγάλο για εκείνον, οπότε, για να το χωρέσει μέσα του, θα προσπαθήσει να το μικρύνει. Οι τρόποι συμπεριφοράς προς το παιδί του αντικατοπτρίζουν την εικόνα που έχει για τον εαυτό του, τον τρόπο που φέρεται ο ίδιος στον εαυτό του.
Ο γονιός αλλάζει και εκτιμά τον εαυτό του, άρα και τους ανθρώπους του, όταν αποφασίσει να σεβαστεί τον εαυτό του και να απελευθερωθεί από τις προσδοκίες της παιδικής του ηλικίας. Όταν αναγνωρίσει την αλήθεια της δικής του παιδικής ηλικίας και έρθει σε επαφή με τα συναισθήματα που βίωσε ως παιδί, απελευθερώνεται. Αν επουλώσει τις πληγές του παρελθόντος, αυτές δεν θα συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο μέσα του και σε άλλους ανθρώπους. Όταν συναισθανθεί το δικό του εσωτερικό παιδί, μπορεί να συναισθανθεί και το παιδί του. Όταν κατανοήσει τον εαυτό του, θα κατανοήσει και τους ανθρώπους που αγαπά.
Ο ρόλος του γονιού είναι αγάπη. Κι όταν κάποιος αγαπά πολύ, αλλάζει για να χαρίσει και να δεχτεί συναισθήματα που τον κάνουν να χαίρεται, να μοιράζεται, να ζει.
*Η Αγγελική Μπολουδάκη είναι Ειδικός Ψυχικής Υγείας
