Η αλληλογραφία δείχνει πολλά για την προσωπικότητα του αποστολέα. Πιθανότατα και του παραλήπτη. Και µπορεί σήµερα η αλληλογραφία να γίνεται µέσω µηνυµάτων και email, παλιότερα όµως τα γράµµατα κυριαρχούσαν. Πολλές φορές, οι επιστολές µεταξύ διασήµων προσώπων της ιστορίας, οι οποίες βρέθηκαν κάποια στιγµή µετά τον θάνατο γράφοντος και παραλήπτη αποτελούν πραγµατικούς θησαυρούς.
Και τούτο επειδή όταν γράφεις ιδιωτικά, και όχι δηµόσια, µπορείς να κάνεις ευκολότερα αποκαλύψεις, να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να εκφραστεί, να αφήσεις να φανούν πτυχές της προσωπικότητας σου, των ιδεών σου που ίσως έµεναν στη σκιά. Σήµερα, οι «Ιστορίες από τον Κόσµο», ψάχνουν και µοιράζονται µαζί σας την αλληλογραφία σηµαντικών ιστορικών προσώπων.
Η Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας και ο Βολταίρος
Η Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας ήταν για πολλά χρόνια φίλη του Γάλλου φιλοσόφου και συγγραφέα Βολταίρου. Η Αυτοκράτειρα και ο φιλόσοφος δεν συναντήθηκαν ποτέ προσωπικά, ωστόσο αλληλογραφούσαν συχνά. Όταν η Αικατερίνη έγινε αυτοκράτειρα -µετά το θάνατο του συζύγου της Πέτρου Γ’- προώθησε τις τέχνες και τα γράµµατα και αγαπούσε ιδιαιτέρως τη φιλοσοφία. Η αγάπη της αυτή, την ενθάρρυνε να αναζητήσει τα µεγάλα µυαλά της εποχής της. Ετσι, έγραψε στον Βολταίρο, ο οποίος της απάντησε. Παρά την αυταρχική διακυβέρνηση την οποία πρέσβευε –και εφάρµοζε- η Αικατερίνη, φαίνεται πως ο Βολταίρος την έβλεπε ευνοϊκά σε σύγκριση µε τους Γάλλους µονάρχες. Λέγεται µάλιστα πως τη θαύµαζε τόσο πολύ που είχε το πορτρέτο της στην κρεβατοκάµαρά του! Η ιστορία λέει πως Αικατερίνη και Βολταίρος αντάλλαξαν συνολικά 26 επιστολές, οι οποίες έχουν χαρακτηριστεί ως «φιλικές» και όχι διπλωµατικές (δεν είχαν δηλαδή σχέση µε την ιδιότητα της Αικατερίνης ως Αυτοκράτειρας). Το περιεχόµενο αυτών των επιστολών έγινε γνωστό το 2006, όταν ένας Ρώσος έµπορος έργων τέχνης τις αγόρασε από ιδιωτική συλλογή στο Παρίσι έναντι 583.200 ευρώ.
∆ειαβάστε περισσότερα εδώ: www.theguardian.com/world/2006/jun/02/russia.books
Ο Αβραάµ Λίνκολν και ο Καρλ Μαρξ
Θα περίµενε κανείς από τους πολιτικούς να περνούν τον χρόνο τους µιλώντας µε οικονοµολόγους και στελέχη της παράταξής τους και όχι µε συγγραφείς. Ειδικά αν οι συγγραφείς αυτοί δεν «συµφωνούσαν» µε την πολιτική τους γραµµή. Αυτό απ΄ότι φαίνεται, δεν ίσχυε για τον Αβραάµ Λίνκολν, ο οποίος αλληλογραφούσε µε τον Καρλ Μαρξ. Ο Λίνκολν δεν ήταν σοσιαλιστής, ούτε –βεβαίως- κοµµουνιστής, όµως διάβαζε τα έργα του Μαρξ. Οι δυο άντρες είχαν µόνο εννέα χρόνια διαφορά και έναν κοινό φίλο, τον Charles Dana που ήταν διευθύνων συντάκτης της New York Tribune. Ο Dana προσέλαβε τον Μαρξ ως ανταποκριτή της εφηµερίδας. Στη συνέχεια -κατά τη διάρκεια του Εµφυλίου Πολέµου των ΗΠΑ- ο Dana έφυγε από την Tribune για να γίνει σύµβουλος του Λίνκολν. Ο Μαρξ έγραψε στον Λίνκολν το 1865 προκειµένου να τον συγχαρεί για την επανεκλογή του, αλλά και για τον αγώνα του να µπει τέλος στον απάνθρωπο θεσµό της δουλείας. Ο Λίνκολν απάντησε µέσω του πρεσβευτή των ΗΠΑ στη Βρετανία, δηλώνοντας ότι θεωρούσε τον Μαρξ και τους οπαδούς του «φίλους». Η επιστολή µάλιστα δηµοσιεύτηκε στον Τύπο και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Περισσότερα στο : www.washingtonpost.com/history/2019/07/27/you-know-who-was-into-karl-marx-no-not-aoc-abraham-lincoln
Τα γράµµατα του Γκάντι στον Χίτλερ
Ο Αϊνστάιν και ο Φρόιντ δεν ήταν οι µόνοι ειρηνιστές που ήθελαν να αποτρέψουν έναν διαφαινόµενο παγκόσµιο πόλεµο, µε τραγικές συνέπειες. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1939, ο Μαχάτµα Γκάντι αποφάσισε να απευθυνθεί κατευθείαν στον Αδόλφο Χίτλερ. Ήταν µια ύστατη προσπάθεια, αφού η προηγούµενη απόπειρα του να πείσει τον Μουσολίνι είχε αποτύχει. Ο πόλεµος ήταν αναπόφευκτος, ωστόσο ο Γκάντι δεν ήθελε ούτε να δει την Ευρώπη να συντρίβεται, ούτε να καταστραφεί η Αγγλία, ακόµα και αν αυτό ήξερε πως πιθανότατα θα σήµαινει την απελευθέρωση της Ινδίας. Φιλειρηνιστής και υπέρµαχος των ελευθεριών, ο Γκάντι θεωρούσε ότι είχε ηθικό καθήκον να προσπαθήσει µε κάθε µέσο, µήπως και αποφευχθεί το µοιραίο: ο ∆εύτερος Παγκόσµιος Πόλεµος. Γράφει λοιπόν στον Χίτλερ πως είναι «σηµαντική επιτυχία» το να µην καταφύγει σε πόλεµο και ρωτά αν ο,τιδήποτε αξίζει το τίµηµα η ανθρωπιά να υποβιβαστεί σε αγριότητα. Το τραγικό στην ιστορία είναι πως η αποικιακή κυβέρνηση απαγόρευσε στον Γκάντι να στείλει αυτή την επιστολή! Προφανώς ο Γκάντι δεν θα έπειθε τον Χίτλερ. Παρόλα αυτά, δοκίµασε και πάλι να στείλει παρόµοια επιστολή στα τέλη του 1940, και πάλι όµως η επιστολή δεν έφτασε ποτέ στον προορισµό της.
∆ιαβάστε περισσότερα, καθώς και τις δύο επίµαχες επιστολές εδώ: https://time.com/5685122/gandhi-hitler-letter
Ο Αϊνστάιν και ο Φρόυντ
Και οι δύο ήταν Εβραίοι. Και οι δύο φιλειρηνιστές. Ετσι λοιπόν ήταν απολύτως λογικό να αλληλογραφούν, ιδιαίτερα σε µια πολύ σκοτεινή περίοδο της Ιστορίας. Με πρωτοβουλία της ∆ιεθνούς Επιτροπής Πνευµατικής συνεργασίας (σ.σ: Πρόκειται για την International Committee on Intellectual Cooperation, η οποία λειτούργησε από το 1922 µέχρι το 1946 µε στόχο την προώθηση ανταλλαγής σκέψεων και θεωριών µεταξύ των εµβληµατικότερων επιστηµόνων, ερευνητών, καλλιτεχνών, διανοούµενων κλπ) Αϊνστάιν και Φρόυντ ξεκίνησαν µια ενδιαφέρουσα ανταλλαγή επιστολών από το 1932 µε θεµατολογία σχετική µε τον πόλεµο. Συγκεκριµένα ο Άλµπερτ Αϊνστάιν επιχείρησε να χρησιµοποιήσει τις γνώσεις του ψυχαναλυτή Σίγκµουντ Φρόιντ αναφορικά µε την ανθρώπινη ψυχολογία για να δει αν υπήρχε ελπίδα για παγκόσµια ειρήνη ή αν η βία βρίσκεται εµπεδωµένη στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Οι δυο τους συνέχισαν να συζητούν την ιστορία του πολέµου, τον ρόλο του στην πολιτική και εξέφραζαν τις ελπίδες τους για έναν ειρηνικό συνασπισµό µεταξύ των Εθνών. ∆υστυχώς, οι επιστολές των δύο κορυφαίων στοχαστών δεν οδήγησαν σε παγκόσµια ειρήνη. Η ανταλλαγή επιστολών σταµάτησε βίαια το 1933, χρονιά που ο Χίτλερ ανέλαβε την εξουσία. Εννοείται πως οι Ναζί προσπάθησαν να δυσφηµήσουν το έργο των στοχαστών, ακριβώς και επειδή ήταν Εβραίοι…
Ανακαλύψτε περισσότερα εδώ: www.bbc.co.uk/programmes/m001tr2s
