«Οι άνθρωποι δεν είναι τόσο αχάριστοι όσο λένε. Αν συναντάμε την αχαριστία τόσο συχνά, είναι γιατί συνήθως ο ευεργέτης απαιτεί περισσότερα από όσα προσφέρει».
Ν. Βοναπάρτης
«Είμαι 82 ετών, έχω 4 παιδιά, 11 εγγόνια, 2 δισέγγονα και ένα δωμάτιο 12 τετραγωνικών. Δεν έχω σπίτι ή αγαπημένα μου πράγματα πιά, αλλά έχω κάποιον να καθαρίζει το δωμάτιο μου, να μου δίνει να τρώγω, να μου στρώνει το κρεβάτι και να ελέγχει την πίεση μου. Δεν ακούω πλέον τα γέλια των εγγονιών μου, δεν μπορώ πλέον να τα βλέπω να μεγαλώνουν, να αγκαλιάζονται και να παλεύουν, κάποια από αυτά με επισκέπτονται κάθε 15 μέρες, άλλα κάθε τρείς ή τέσσερις μήνες και κάποια άλλα ποτέ. Δεν κάνω πλέον διάφορα φαγητά, ούτε γεμιστά αυγά, ούτε ρολό μοσχάρι, ούτε σταυροβελονιά. Έχω ακόμα κάποια χόμπι που με διασκεδάζουν λιγάκι όπως το σταυρόλεξο. Δεν ξέρω πόσος χρόνος μου μένει, αλλά πρέπει να συνηθίσω αυτή τη μοναξιά, κάνω εργοθεραπεία και βοηθάω σε ότι μπορώ και όποιον είναι χειρότερα από εμένα, όμως δεν θέλω να δένομαι πολύ, γιατί γρήγορα εξαφανίζονται. Λένε ότι η ζωή γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Γιατί;;; Όταν είμαι μόνη μπορώ να κοιτάζω φωτογραφίες της οικογένειας μου και κάποιες αναμνήσεις που έφερα από το σπίτι. Και αυτό είναι όλο.
Ελπίζω οι επόμενες γενιές να καταλάβουν ότι η οικογένεια χτίζεται για να έχουμε ένα αύριο (με τα παιδιά) και να ανταποδώσουμε στους γονείς μας το χρόνο που μας έδωσαν για να μας μεγαλώσουν».
Στο παραπάνω κείμενο – γράμμα δεν θέλω να προσθέσω τίποτα. Θέλω όμως να σας παραθέσω τη δήλωση ενός σπουδαίου και διάσημου ποδοσφαιριστή του Κριστιάνο Ρονάλντο, ο οποίος απάντησε τα παρακάτω σε ερώτηση δημοσιογράφου γιατί δεν έχει φτιάξει ένα σπίτι στη μητέρα του, και γιατί η μητέρα του ζεί ακόμη μαζί του. Ο Ρονάλντο απάντησε: «Η μητέρα μου με μεγάλωσε και αφιέρωσε τη ζωή της σε εμένα. πήγαινε να κοιμηθεί νηστική, μόνο για να έχω εγώ φαγητό. Δεν είχαμε καθόλου χρήματα. Δούλευε 7 μέρες την εβδομάδα ακόμα και τις νύχτες σαν οικιακή βοηθός για να μου αγοράσει τα πρώτα μου ποδοσφαιρικά παπούτσια. Όλη μου την επιτυχία την αφιερώνω και την οφείλω σε εκείνη, και όσο εκείνη ζει πάντα θα την έχω δίπλα μου και θα της δίνω ότι πιο πολύτιμο έχω. Αυτή είναι το καταφύγιο μου και το μεγαλύτερο μου δώρο».
