Γράμμα μιας νεοδιόριστης δασκάλας

Κύριε διευθυντά,
το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας προσπαθώντας να δώσουν την εντύπωση της συνέπειας λόγων και έργων και ενεργοποιώντας τον κοινωνικό αυτοματισμό, ζητωκραυγάζουν την έναρξη της ατομικής αξιολόγησης των εκπαιδευτικών μετά από 41 χρόνια. Όντως γνωρίζουμε ότι αυτό είναι διαχρονική επιδίωξη των κυβερνήσεων καθώς υπαγορεύεται κι απ’την υπογραφή του 3ου μνημονίου που ψηφίστηκε επί ΣΥΡΙΖΑ μαζί με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ το 2015. Στόχος τους είναι με όχημα την αξιολόγηση να υποβαθμίσουν κι άλλο την εκπαίδευση, μέσα από την κατηγοριοποίηση σχολείων και συναδέλφων, το διαχωρισμό σε σχολεία πολλών ταχυτήτων. Θα έχουμε σχολεία «ελίτ» και σχολεία «ερείπια» που για να στηρίξουμε τον εξοπλισμό τους θα πρέπει να απευθυνόμαστε σε χορηγούς για αγαθοεργίες. Θέλουν να μας τρομοκρατήσουν, να φοβόμαστε να σηκώσουμε κεφάλι υπό την απειλή μιας «κακής» βαθμολογίας που θα αξιοποιηθεί για περικοπή μισθού και προσωπικού. Για καθετί «στραβό» στην εκπαίδευση θα κατηγορούν τον εκπαιδευτικό, πετώντας από πάνω τους όλη την κρατική ευθύνη που βαραίνει όλες τις κυβερνήσεις των προηγούμενων χρόνων.
Ειδικότερα, εμάς τους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς μας χρησιμοποιούν ως «δούρειο ίππο» για να περάσει η ατομική αξιολόγηση σε όλο τον κλάδο, διατυπώνοντας ξεκάθαρα ότι αν δεν συμμετέχουμε στη διαδικασία αυτή θα παραμείνουμε δόκιμοι και δεν θα μονιμοποιηθούμε. Ποντάρουν ακριβώς πάνω στην κούραση, την αγανάκτησή μας για όλα αυτά τα έτη εργασιακής ανασφάλειας που βιώσαμε εξαιτίας της χρόνιας αδιοριστίας. Πετάνε το “τυράκι” θέλοντας να πιστέψουμε ότι συμμετέχοντας στην αξιολόγηση, θα μονιμοποιηθούμε και μετά όλα θα είναι ρόδινα, λες και δε θα χρειάζεται συνεχώς από δω και πέρα πάλι ως μόνιμους να μας περνάνε από κόσκινο ακόμη και για να εξελιχθούμε μισθολογικά.
Τώρα ξεδιάντροπα μας λένε ότι πρέπει να μας αξιολογήσουν οι σύμβουλοι εκπαίδευσης και οι διευθυντές των σχολείων για να κριθούμε κατάλληλοι για τη μονιμοποίησή μας. Άραγε μετά από 6, 8, 12 μέχρι και 15 χρόνια υπηρεσίας που δουλεύαμε στα σχολεία υπό τον θεσμό του αναπληρωτή, ακόμη δεν είμαστε ικανοί; Εμείς οι νεοδιόριστοι εκαιδευτικοί που έχουμε ζήσει στο πετσί μας την περιπλάνηση σε κάθε άκρη της Ελλάδας για να στηρίξουμε το δημόσιο σχολείο με τεράστιο οικονομικό, προσωπικό – οικογενειακό κόστος και με καμία πρόνοια απ’ το Υπουργείο και τις κυβερνήσεις ούτε για τη στέγαση, αλλά ούτε και για τον πετσοκομμένο μισθό μας, πάλι δεν πείθουμε για την καταλληλότητά μας… Κι ας κάναμε τη ζωή μας λάστιχο δουλεύοντας ορισμένες φορές μόλις 5-6 μήνες στα μέσα της σχολικής χρονιάς σαν εργαζόμενοι σεζόν και μετά ξανά στον ΟΑΕΔ κάθε καλοκαίρι να ζούμε τη μέρα της μαρμότας… Σαν να μην έφτανε αυτό, βιώσαμε και τον ερχομό του προσοντολογίου Γαβρόγλου που υποβάθμισε τα πτυχία μας, που μας έβαλε στο τρυπάκι να κάνουμε διδακτορικά, μεταπτυχιακά, 2-3 ξένες γλώσσες, σεμινάρια, υπολογιστές κ.ά. Με αυτά τα δικά τους κριτήρια έφτιαξαν τους πίνακες διορισμού και είδαμε μια μέρα το όνομά μας στις πολυπόθητες λίστες διοριστέων. Παρόλα αυτά και πάλι, ακόμη για το Υπουργείο δεν έχουμε αποδείξει την καταλληλότητά μας, ώστε να είμαστε μόνιμοι εκπαιδευτικοί στα σχολεία.
Ξέρουμε ότι αν επιτρέψουμε να εφαρμοστεί αυτός ο νόμος “έκτρωμα” θα μας επηρεάσει όλους παλιούς – νέους συναδέλφους, μαθητές, γονείς, συνολικά την εκπαίδευση και την κοινωνία. Όλους εμάς λοιπόν μας θεωρούν εύκολο στόχο για να περάσουν τα αντιδραστικά τους σχέδια. Ωστόσο, φαίνεται ότι ξεχνούν κάτι άλλο πολύ σημαντικο ότι είμαστε οι γενιές που ακριβώς όλες οι παραπάνω δυσκολίες μας πείσμωσαν και μας διαπαιδαγώγησαν να συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε την δημόσια εκπαίδευση, να αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο σχολείο που θα μορφώνει ολόπλευρα και δε θα εξοντώνει εκπαιδευτικούς και μαθητές.
Είμαστε οι γενιές που για αυτούς τους πενιχρούς διορισμούς των τριών τελευταίων χρόνων μαζί και με τους παλιότερους συναδέλφους κυριολεκτικά και μεταφορικά “ματώσαμε”, βιώνοντας την κρατική καταστολή είτε με ΝΔ είτε με ΣΥΡΙΖΑ στις μεγάλες κινητοποιήσεις του κλάδου. Κανένας λοιπόν δε μας τους χάρισε αυτούς τους διορισμούς, τους κερδίσαμε με τους επίμονους αγώνες μας και κανένας δε θα μας τους πάρει πίσω!
Αξιοποιώντας κάθε μέσο και μορφή αγώνα να πιέσουμε να πάρουν θέση όλα τα κόμματα για την τροπολογία που έχει καταθέσει το ΚΚΕ στη Βουλή για τη μονιμοποίησή μας, να απαιτήσουμε να ψηφιστεί άμεσα η σχετική νομοθετική ρύθμιση.
Εμείς οι νεοδιόριστοι εκπαιδευτικοί μπορούμε και πρέπει να δώσουμε τον τόνο στις κινητοποιήσεις αυτή την περίοδο με πρώτο σημαντικό σταθμό την πανεκπαιδευτική απεργία 15 Φλεβάρη, όπου όλα τα σχολεία πρέπει να είναι κλειστά! Να ενημερώσουμε τους γονείς των μαθητών μας για τις στοχεύσεις του Υπουργείου σε σχέση με την αξιολόγηση. Να συμμετέχουμε μαζικά στις γενικές συνελέυσεις των σωματείων μας, σχεδιάζοντας τα επόμενα βήματα του αγώνα μας. Όπου προσπαθήσουν να μπουν στις τάξεις μας αξιολογητές, κάνουμε τις στάσεις εργασίας που προκήρυξε η ΔΟΕ και μας καλύπτουν.
Η λύση βρίσκεται στη μαζικότητα του αγώνα μας. Όταν είμαστε συσπειρωμένοι δε μπορούν να μας χτυπήσουν. Να τους αναγκάσουμε με την αταλάντευτη στάση μας να κάνουν πίσω. Μόνο ο οργανωμένος και μαζικός αγώνας μπορεί να φέρει αποτελέσματα και να σπάσει τον φόβο! Κανένας μόνος του !
Ήρθε η ώρα να απαντήσουμε αποφασιστικά ως κλάδος σε όλα αυτά που ετοιμάζουν για εμάς και τους μαθητές μας! Ως εργαζόμενοι και ως παιδαγωγοί είναι κρίσιμο να μην δεχόμαστε ότι η επόμενη γενιά θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Ιστορικά οι δάσκαλοι αποτέλεσαν σύμβολο αγώνα, αντίστασης και πάλης για την πρόοδο της κοινωνίας. Αποτελεί ευθύνη μας να διδάξουμε και με το παράδειγμά μας τους μαθητές μας να διεκδικούν και να αγωνίζονται γιατί τίποτα δε θα τους χαριστεί!

Τσιούνη Φωτεινή, Π.Ε 70
νεοδιόριστη δασκάλα
στον νομό Χανίων