Γράμμα στην αγαπημένη

Λατρευτή μου κυρία “Δημοσιονομική προσαρμογή” τώρα δα σκέφτηκα να σου γράψω από ένα όμορφο νησί του Αιγαίου για να σου πω πως κάθε σούρουπο μαζί με κάτι άλλους φίλους τρώμε λίγο παξιμάδι, πίνουμε μια μπίρα και βρέχουμε (ξαπλωμένοι) τα πόδια μας στη θάλασσα και αισθανόμαστε το μελτέμι του Αυγούστου να μας ταξιδεύει στους δρόμους της ελευθερίας. Λατρευτή μου “κυρία Δημοσιονομική προσαρμογή” μου έλεγε πως τώρα -μακριά από σένα και τους υπηρέτες σου- ο φίλος μου ο Νώντας αισθάνεται σα πραγματική οντότητα. «Ενας άνθρωπος αξίζει όσο όλος ο Δήμος και όλος ο Δήμος αξίζει όσο ένας άνθρωπος». Και ’μεις εδώ με τα ψίχουλα της ελευθερίας είμαστε πραγματικοί άνθρωποι. Χθες “κυρία προσαρμογή” κολυμπήσαμε μέχρι απέναντι στις σπηλιές. Εψαξα, μα δεν βρήκα τις ορντινάτσες σου. Θα ’ναι που δεν αντέχουνε τη λευτεριά του βράχου… Σήμερα πάλι “κυρία Δημοσιονομική προσαρμογή” ούτε που μου πέρασε απ’ το μυαλό να σου κάνω τεμενάδες. Ούτε εσένα, ούτε της Λαγκάρντ, ούτε της Μέρκελ. Στέκομαι αγέρωχος στον αιγαιοπελαγίτικο ήλιο και τον κοιτώ με τα γυμνά μάτια. Είμαι λεύτερος, είσαι “φυλακισμένη” στη χαρτούρα των αριθμών, άντε γεια σου και χαρά σου και να μην μας ξανάρθεις ποτέ…